معنی فروگذاشتن در لغت نامه دهخدا

اهمال و تقصیر کردن و ضائع ساختن. (برهان)، ترک کردن. رها کردن. فروگذاردن. (یادداشت بخط مؤلف) : تدبیر آن است که ما این کار را فروگذاریم. (تاریخ بیهقی).، فروگذاری درگاه شهریار جهان، فراق جویی از اولیا و از احباب.، مسعودسعد.، اگرچه از دیرسالها این عادت فروگذاشته بودند... (مجمل التواریخ و القصص).، جملۀ کارها فروگذاشت و فرخی را برنشاند و روی به امیر نهاد. (چهارمقاله). سلطان کار او فروگذاشت و روی به مهم خویش آورد. (ترجمه تاریخ یمینی).، اندیشه کنم که وقت یاری، در نیم رهم فروگذاری.، نظامی.، صحبت عافیتت گرچه خوش افتاد ای دل، جانب عشق عزیز است فرومگذارش.، حافظ.، یا بخت من طریق محبت فروگذاشت، یا او بشاهراه طریقت گذر نکرد.، حافظ.،، روان کردن. (یادداشت بخط مؤلف) : دانیال را هم اندر آن جایگاه دفن کردند و آب بر آن جوی فروگذاشتند. (مجمل التواریخ و القصص)، آویختن. فروگذاردن. (یادداشت بخط مؤلف) : هفت هزار پردۀ زربفت فروگذاشتند. (قصص الانبیاء).، گر برقعی فرونگذاری بر این جمال، در شهر هرکه کشته شود در ضمان توست.، سعدی.، که برقعی است مرصع به لعل و مروارید، فروگذاشته بر روی شاهد جماش.، سعدی.،، مضایقه کردن. دریغ کردن:، در آن ساعت که ما مانیم و هویی، ز بخشایش فرومگذار مویی.، نظامی.،، از یاد بردن. فراموش کردن. (یادداشت بخط مؤلف). خذلان. (تاج المصادر بیهقی) : او قابوس را فروگذاشت و آن مواعید خلاف کرد. (ترجمه تاریخ یمینی).، چو در خوبی غریب افتادی ای ماه، غریبان را فرومگذار در راه.، نظامی.، مصلحت دید بازداشتنش، روزکی ده فروگذاشتنش.، نظامی.،، گذرانیدن. طی کردن:، تیمار ندارم از زمانه، آسانْش ْهمی فروگذارم.، ناصرخسرو

معنی فروگذاشتن در فرهنگ فارسی معین

مضایقه کردن، اهمال کردن، رها کردن، ترک کردن، گذشت کردن، ضایع کردن، رخصت دادن

معنی فروگذاشتن - جستجوی لغت در جدول جو

فروگذاشتن(دِ بَ هََ خوَر / خُر دَ)

لغت نامه دهخدا

فروگذاشتن((~. گُ تَ))

فرهنگ فارسی معین

فرو گذاشتن

پایین گذاشتن، پایین انداختن، پایین آوردن
مهمل گذاشتن، اهمال کردن، کوتاهی کردن

فرهنگ فارسی عمید

گرو گذاشتن

چیزی را به عنوان گرو نزد کسی گذاشتن، گرو گذاردن، گرو نهادن

فرهنگ فارسی عمید

فروگشتن

(دِ بَ تَ)

غائب شدن. (آنندراج) ، گردش کردن. گشتن:
گرد جهان تمام فروگشت و بنگرید
او را گزید و کرد بنزدیک او قرار.
فرخی.
، شکم دادن دیوار و نشست کردن. (یادداشت بخط مؤلف) :
دیوار و دریواس فروگشته تر آمد
بیم است که یکباره فروریزد دیوار.
رودکی.
رجوع به فروریختن شود

لغت نامه دهخدا

فراگماشتن

(دَ تَ)

برگماشتن. منصوب کردن. گماشتن: چون آن نواحی مستخلص شد، نایبی فراگماشت. (ترجمه تاریخ یمینی). رجوع به فرا شود

لغت نامه دهخدا

درگذاشتن

(پَ تَ)

درگذاردن. گذشتن. عفو کردن. بخشودن. بخشایش. درگذشتن. صفح. تجاوز. آمرزش. اسجاح. (منتهی الارب) :
از ایشان گنه پهلوان درگذاشت
سپه را ز تاراج و خون بازداشت.
اسدی.
اکنون خوارزمشاه پیر دولت است آنچه رفتی در باید گذاشت. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 355). بسیار زلت به افراط درگذاشته است. (تاریخ بیهقی). گفت فتوت درگذاشتن بود از برادران. (تذکرهالاولیاء عطار).
نشاید ز دشمن خطا درگذاشت.
(گلستان سعدی).
تجازو، تکفیر، درگذاشتن گناه ازگناهکار. عفو، جرم از کسی درگذاشتن. (دهار). و رجوع به درگذاردن شود، یله کردن. (یادداشت مرحوم دهخدا). رها کردن. سر دادن:
فرود آمد و اسب را درگذاشت
بخفت و همی دل پر اندیشه داشت.
فردوسی.
، قرار دادن: تشبیک، انگشتان بهم درگذاشتن. (دهار)

لغت نامه دهخدا

فروداشتن

(دُ سَدَ)

خم کردن. فروآوردن:
چون دو جهان دیده بر او داشتند
سر ز پی سجده فروداشتند.
نظامی.
، رها کردن.
- دست فروداشتن، دست کشیدن. چیزی را از دست رها کردن:
فروداشت دست از کمربند اوی
شگفتی فروماند از بند اوی.
فردوسی.
، متوقف کردن و مانع حرکت شدن. (یادداشت بخط مؤلف) :
به دروازه برشان فروداشتند
سوی شهرشان هیچ نگذاشتند.
فردوسی.
و فروداشته است ایشان را به مرو. (تاریخ بیهقی).
زدی دست و پیل دوان را دو پای
گرفتی فروداشتی هم بجای.
اسدی.
نهاد اندر آوردگه، پای پیش
سپه را فروداشت بر جای خویش.
اسدی.
، (اصطلاح موسیقی) بازایستادن از نواختن. ادامه ندادن نوازندگی و خوانندگی: چون مطربان فروداشتند، او چنگ برگرفت و در پردۀ عشاق این قصیده آغاز کرد. (چهارمقاله). رجوع به فروداشت، برداشت و برداشتن شود

لغت نامه دهخدا

فراگذاشتن

(دَ کَ کَ دَ)

رها کردن و سر دادن. (یادداشت به خط مؤلف) : رسنی بر پای او بستم و فراگذاشتم تا میچرد. (از یادداشت مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

فروگذاشته

(بِ زَ / زِ / زُ / بِزْ دَ /دِ)

مهمل. معطل. ضایع. (یادداشت بخط مؤلف) ، ترک گفته. متروک. (یادداشت بخط مؤلف) : لشکر خویش بیافت پراگنده و برگشته و وی را فروگذاشته. (تاریخ بیهقی) ، فراموش شده:
حکایت شب هجران فروگذاشته به
بشکر آنکه برافکند پرده روز وصال.
حافظ.
رجوع به فروگذاشتن شود

لغت نامه دهخدا

برگذاشتن

(مُ غَ مَ)

درگذرانیدن. برتر بردن. برافراختن. رفعت بخشیدن. (یادداشت دهخدا) :
گر ایدون که زنهار خواهی ز من
سرت برگذارم از این انجمن.
فردوسی.
بدست اندرون جز کمندی نداشت
پس خسرو اندر همی برگذاشت.
فردوسی.
برکشیدی مرا به چرخ برین
قدر من برگذاشتی ز قمر.
فرخی.
به دانش گرای ای برادر که دانش
ترا برگذارد از این چرخ اخضر.
ناصرخسرو.
سر من آنجا باشد که خاک پای تو است
اگرچه سر به فلک برگذارم از املاک.
سوزنی.
، (از: برگ + سار = سر) سر برگ:
ز خشم و عفو تو ایام را درختی رست
بر آن دو شاخ و بر و برگسار آتش و آب.
مسعودسعد

لغت نامه دهخدا

فروگذاشت

(لِ وا طَ)

فروگذاشتن. فروگذار کردن.
- فروگذاشت کردن، نپرداختن به کاری و خودداری از انجام آن: فروگذاشت نمی کنم در باب او. (تاریخ بیهقی). امیرالمؤمنین فروگذاشت نمی کند مصلحت خلافت را. (تاریخ بیهقی). رجوع به فروگذاشتن شود.
، (اصطلاح موسیقی) فروداشت. مقابل برداشت. رجوع به فروداشت شود

لغت نامه دهخدا

فروگاشتن

(دِ تَ)

به پایین آمدن. بازگشتن:
از آن کوه غلطان فروگاشتند
مر آن خفته را کشته پنداشتند.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

گرو گذاشتن

(دَ گَ دَ)

چیزی را در گرو نهادن. گرو سپردن. رهن دادن

لغت نامه دهخدا

فرق گذاشتن

(دَ تَ زَ دَ)

فرق کردن. تفاوت قائل شدن. به اختلاف و تفاوت دو چیز توجه یافتن. رجوع به فرق و فرق کردن شود

لغت نامه دهخدا

فروگذاردن

(دِ تَ)

بزمین گذاشتن و رها کردن. از توجه خود دور داشتن چیزی را و نپرداختن بدان:
هر روز نو عتابی و دیگر بهانه ای
ناخوش بود عتاب زمانی فروگذار.
فرخی.
اگر کوشش فروگذارد در خون خویش سعی کرده باشد. (کلیله و دمنه) ، آویختن پرده و جز آن را: اگر پرده فروگذارند بازنگردد. (قصص الانبیاء) ، از یاد بردن و نادیده گرفتن: خداوند کریم است مرا فرونگذارد. (تاریخ بیهقی). گمان نبرم که... جانب مرا فروگذارد. (کلیله و دمنه). رجوع به فروگذار و فروگذار کردن شود

لغت نامه دهخدا