- بکر
تازه، جدید، بدیع، باکره، دوشیزه، در حال دوشیزگی
معنی بکر - جستجوی لغت در جدول جو
- بکر (اِ)
شتابی کردن بسوی کسی و شتافتن. (ناظم الاطباء). شتابی کردن.
(منتهی الارب). شتافتن به چیزی. (از اقرب الموارد) ، تازگی. نوی، ابداع. ابتکار:
سرحد خلقت شده بازار او
بکری قدرت شده در کار او.
نظامی
(منتهی الارب). شتافتن به چیزی. (از اقرب الموارد) ، تازگی. نوی، ابداع. ابتکار:
سرحد خلقت شده بازار او
بکری قدرت شده در کار او.
نظامی
- بکر (بَ)
مأخوذ از تازی، کلمه مبهم است: عمر وزید و بکر مانند فلان و فلان. فلان و بهمان:
گفت آری گر وفا بینم نه مکر
مکرها بس دیده ام از زید و بکر.
مولوی.
تا زاهد عمر و بکر و زیدی
اخلاص طلب مکن که شیدی.
(گلستان)
گفت آری گر وفا بینم نه مکر
مکرها بس دیده ام از زید و بکر.
مولوی.
تا زاهد عمر و بکر و زیدی
اخلاص طلب مکن که شیدی.
(گلستان)
- بکر (بَ / بُ)
شتر بچه یا شتر جوانه یا شتر پنجساله تا شش ساله، یا شتر بچه ای بسال دوم درآمده تا اینکه دندان نیش افکند یا شتر بچۀ دوساله ای بسوم درآمده یا شتر بچه ای که دندان نیش نه برآورده باشد. ج، بکر، بکران، بکار و بکاره یا بکاره. قال ابوعبید: البکر من الابل بمنزله الفتی من الناس و البکره بمنزله الفتاه و القلوص بمنزل الجاریه و البعیر بمنزله الانسان و الجمل بمنزله الرجل و الناقۀ بمنزله المراءه.
- بکر (بَ کُ / بَ کِ)
رجل بکر فی حاجته، مرد پگاه خیز در حاجت خود. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، منسوب به بنی بکر بن عبدمناف. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از سمعانی) (آنندراج) ، منسوب به بنی بکر بن وائل. (منتهی الارب) (از سمعانی) (آنندراج) ، منسوب به بکر بن عون نخعی. (از سمعانی)
- بکر (بَ کِ)
دهی از دهستان کوهستان بخش داراب شهرستان فسا. سکنه آن 610 تن. آب از چشمه. محصول آنجا انجیر، مویز، گل سرخ، گردو، انگور، زغال، لبنیات. شغل اهالی آن باغداری، گله داری و قالی بافی است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7) ، امیرزاده، بزرگزاده. نجیب زاده. (فرهنگ فارسی معین)
- بکر (بُ)
جمع واژۀ بکور و باکور و باکوره. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به مفردهای کلمه شود، بزرگزادگی. نجیب زادگی. (فرهنگ فارسی معین)
- بکر (بُ کَ)
جمع واژۀ بکره. (ناظم الاطباء). رجوع به بکره شود
- بکر (بِ)
مأخوذ از تازی، دوشیزه خواه بزرگ و یا کوچک باشد. (ناظم الاطباء).
- بکر (بِ)
دوشیزه، یقع علی الرجل و المراءه. ج، ابکار. (منتهی الارب). دوشیزه، در مرد و زن هر دو گویند. ج، ابکار. (ناظم الاطباء). دوشیزه. (غیاث) (مهذب الاسماء). عذراء. مرد و زنی که هنوز همخوابگی نکرده باشند.
- بکر
مرد وزنی که هرگز همخوابگی نکرده باشند
- بکر ((بِ))
دختر دوشیزه، تازه، دست نخورده، اندیشه نو
- بکر
دست نخورده
- بکر
باکره، بتول، دختر، دوشیزه، عذرا
متضاد: بیوه، دست نخورده، بدیع، تازه، طرفه، نو
متضاد: بیوه، دست نخورده، بدیع، تازه، طرفه، نو
- بکر
دختر باکره، بویناک، آدم متعفن و بدبو با ظاهر ناخوشایند
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(بِ)
لغت نامه دهخدا
دوشیزگی. بکر بودن.
- بکری داشتن، دوشیزگی داشتن. بکارت داشتن:
من آن زن فعلم از حیض خجالت
که بکری دارم و شویی ندارم.
خاقانی.
- بکری داشتن، دوشیزگی داشتن. بکارت داشتن:
من آن زن فعلم از حیض خجالت
که بکری دارم و شویی ندارم.
خاقانی.
(بِ کَ)
لغت نامه دهخدا
قریه ای است به سه فرسنگی مرو. (از سمعانی). و رجوع به مرآت البلدان ج 1 ص 257 شود، آمیزش. (منتهی الارب) (آنندراج)
(بَ رَ)
لغت نامه دهخدا
ابوبکره نقیع، صحابی بود که پدرش حارث یا مسروح نام داشت و او چون در روز طایف از قلعه برچرخ آویخته بزیر آمد آن حضرت صلی الله علیه وآله او رابه ابوبکره کنیت کرد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، بکل السویق بالدقیق. (منتهی الارب). آمیختن پست را با آرد. (از ناظم الاطباء) ، غنیمت گرفتن، بکیله ساختن. (از منتهی الارب) (از آنندراج). گرفتن بکیله را. (ناظم الاطباء). بکیل ساختن. (تاج المصادر بیهقی)
(بَ رَ)
لغت نامه دهخدا
چرخ چاه و آن چوبی گرد باشد که بر آن جویچه مانندی کنده و رسن بر وی گذاشته آب کشند. (منتهی الارب). چرخ چاه که با آن آب کشند. ج، بکر، بکرات. (ناظم الاطباء) (از آنندراج). چرخ چاه. (مهذب الاسماء). چرخی که بر سر چاه نصب کنند. (غیاث) : و هی عجلات تکون للواحده منهن أربع بکرات کباّر. (ابن بطوطه، ارابه ها یا چرخهایی است که یکی از آنها چهار چرخ بزرگ دارد. (از یادداشت مؤلف). رجوع به بکران شود:
به لوح پای و به پا چاه و قرقره بکره
به نایژه بمکوک و به تار و پود ثیاب.
خاقانی.
تأنیث بکر. قال ابوعبید: البکر من الابل بمنزله الفتی من الناس و البکره بمنزله الفتاه. (از منتهی الارب)
به لوح پای و به پا چاه و قرقره بکره
به نایژه بمکوک و به تار و پود ثیاب.
خاقانی.
تأنیث بکر. قال ابوعبید: البکر من الابل بمنزله الفتی من الناس و البکره بمنزله الفتاه. (از منتهی الارب)
(بُ رَ)
لغت نامه دهخدا
بامداد. پگاه. (منتهی الارب). بامداد. پگاه. یقال أتیته بکره، أی باکراً. ج، بکر. (ناظم الاطباء). بامداد. (ترجمان علامۀ جرجانی ص 27) (غیاث) (مهذب الاسماء). صباح. سحر. غدوه. غدات. مقابل عشی: بکرهً و عشیاً (قرآن 11/19). مقابل اصیل: بکرهً و أصیلاً (قرآن 5/25).
- بکرۀ حساب، صبح محشر است. (انجمن آرا).
- بکرۀ حیات، کنایه از ایام شباب. (انجمن آرا) ، خران بانشاط. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)
- بکرۀ حساب، صبح محشر است. (انجمن آرا).
- بکرۀ حیات، کنایه از ایام شباب. (انجمن آرا) ، خران بانشاط. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)
(اَ کُ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ بکر. شتربچگان یا شتران جوانه یاشتران پنج ساله تا شش ساله یا شتربچگان به سال دوم درآمده یا شتربچگانی که دندان نیش نه برآورده باشند
(بَ)
لغت نامه دهخدا
مست. (آنندراج) :
باز خم باده پریخانه شد
دختر رز، بکری پیمانه شد.
میرزا معز فطرت (از آنندراج)
باز خم باده پریخانه شد
دختر رز، بکری پیمانه شد.
میرزا معز فطرت (از آنندراج)
از ماهی های غضروفی دریای خزر
درمقام تحکم و تحقیر و به معنی (مکافات پس بده، جزای عمل ناسزاوار