معنی افگنده در لغت نامه دهخدا

افکنده. همان افکنده بمعنی انداخته شده و ساقط شده و پرت شده، گسترده، حذف شده، از شمار خارج گشته است. رجوع به افکنده شود:، ز کشته نبد جای گشتن بجنگ، ز برف و ز افگنده شد جای تنگ.، فردوسی.، یکی رزمشان کرده شد همگروه، زمین شد ز افگنده بر سان کوه.، فردوسی، سختی و بلا آوردن مرد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)، کار عجب و شگفت آوردن. (یادداشت مؤلف)

معنی افگنده - جستجوی لغت در جدول جو

افگنده

لغت نامه دهخدا

افگنده

فرهنگ لغت هوشیار

ارزنده

(دخترانه)

محترم، دارای احترام

فرهنگ نامهای ایرانی

جنگنده

جنگ کننده، هواپیمای نظامی

فرهنگ فارسی عمید

افکننده

اندازنده، پرت کننده، کنایه از شکست دهنده

فرهنگ فارسی عمید

افگانه

جنین که پیش از موقع سقط شود، بچۀ نارسیده، آفگانه، فگانه، اپگانه

فرهنگ فارسی عمید

ارزنده

ارزش دار، بهادار، دارای ارزش، محترم

فرهنگ فارسی عمید

آفرنده

آفریننده، آفریدگار، خلق کننده، خالق

فرهنگ فارسی عمید

ارغنده

خشمگین، عصبانی، خشمناک، برآشفته، غضبناک، غضب، غضب آلود، ارغند، شرزه، دژ آلود، ژیان، خشمن، خشمگن، آرغده، آلغده، غرمنده، ساخط، غراشیده، غضبان، غضوب

فرهنگ فارسی عمید

انگرده

غژم، غژمه، دانۀ انگور که از خوشه جدا شده باشد

فرهنگ فارسی عمید

افکنده

انداخته شده، گسترده، کنایه از شکست خورده، کنایه از خوار، ذلیل

فرهنگ فارسی عمید

افگندن

(کِرْ رُ کِ کَ دَ)

انداختن. بر زمین زدن. (آنندراج). افکندن. (ناظم الاطباء). بخاک افگندن، خلعت افگندن، سرافگندن، از ترکیبهای مستعمل آن است. فگندن. اوگندن. افکندن:
نگرتا تو دیوار او نفگنی
دل و پشت ایرانیان نشکنی.
فردوسی.
که دشمن که افگندی اکنون کجاست
بباید نمودن بما راه راست.
فردوسی.
اگر بفگنی خیره دیوار باغ
چه باغ و چه دشت و چه دریا چه راغ.
فردوسی.

لغت نامه دهخدا

افتنده

(اُ تَ دَ / دِ)

آنچه شایستگی افتادن را باشد. سقوطکننده

لغت نامه دهخدا

فگنده

(فَ / فِ گَ دَ / دِ)

افگنده. افکنده. (فرهنگ فارسی معین) :
سوار و پیاده ده ودوهزار
فگنده پدید آمد اندر شمار.
فردوسی.
ترکیب ها:
- فگنده سر. فگنده سرین. رجوع به این کلمات شود

لغت نامه دهخدا

افگنده سم

(اَ گَ دَ / دِ سُ)

عاجز و از حرکت بازمانده. (غیاث اللغات). افکنده سم. رجوع به این کلمه شود

لغت نامه دهخدا

اسگنده

(اَگَ دَ / دِ)

نام درخت هندی است. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

افکنده

(اَ کَ دَ / دِ)

نعت مفعولی از افکندن. انداخته شده. افتاده. (یادداشت مؤلف). ساقطشده. انداخته شده. (ناظم الاطباء) :
چنان بد که آن دختر نیکبخت
یکی سیب افکنده باد از درخت.
فردوسی.
از آن صدهزاران یکی زنده نیست
خنک آنکه در دوزخ افکنده نیست.
فردوسی.
دید که در دانه طمع خام کرد
خویشتن افکندۀ این دام کرد.
نظامی.
تازه کنند این گل افکنده را
باز هم آرند پراکنده را.
نظامی.
، نهادن. جای دادن:
که این در سر او تو افگنده ای
چنین بیخ کین از دلش کنده ای.
فردوسی.
، جاری ساختن: اسکندر آن رود را بگردانید و در شهر افگند. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 137) ، متوجّه ساختن: چون شاپور وهنی چنان بر قسطنطین ملک الروم افگند آب و رونق او برفت. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 69) ، حذف کردن. بخشیدن: چون پادشاه شد یکسال خراج از... بیفگند و در میان رعایا طریق عدل گسترد. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 110) ، گستردن، چون سفره افگندن:
هرکجا چهرۀ تو سفرۀ خوبی افگند
دهنت آورد آنجا بلبان شیرینی.
کمال اسماعیل (از آنندراج).
، بریدن و قطع کردن. چون زبان افگندن:
مگر ز باغ ارم با صفاش حرفی گفت
که تیغ باد سحر غنچه را زبان افگند.
حسین سنایی (از آنندراج).
، بمجاز بمعنی نهادن، چون بنا افگندن:
چو این بنیاد بد را خود فگندی
گناه خویش را بر من چه بندی.
امیرخسرو (از آنندراج).
، برابری کردن. طرف شدن با کسی. (آنندراج) :
من که با موری بقوت برنیایم ای عجب
با کسی افگنده ام کو بگسلد زنجیر را.
سعدی.
و رجوع به افکندن شود

لغت نامه دهخدا

افشانده

پاشیده پراکنده کرده

معنی افگنده - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما