- نگرنده
بیننده، نظر کننده
معنی نگرنده - جستجوی لغت در جدول جو
- نگرنده (نِ گَ رَ دَ / دِ)
ناظر. نظاره. (یادداشت مؤلف). که می نگرد. تماشاگر
- نگرنده
نگاه کننده ناظر، تامل کننده، ستاره ناظر بر ستاره دیگر کوکب ناظر یا حاست (حس) نگرنده. باصره بینایی
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
طولانی، دیر کننده، دیرپای، برای مثال چو پاسی از شب دیرنده بگذشت / برآمد شعریان از کوه موصل (منوچهری - ۶۶)
(پَ / پِ)
لغت نامه دهخدا
ناگرونده. نامؤمن. که نگرویده است و ایمان نیاورده است. کافر. ناخستو. مقابل گرونده. رجوع به گرونده شود
(نِ رَ دَ / دِ)
لغت نامه دهخدا
نویسنده. (آنندراج) (ناظم الاطباء). منشی. کاتب. (یادداشت مؤلف) ، مؤلف. (یادداشت مؤلف) ، نقاش. (ازناظم الاطباء) (آنندراج) (از منتهی الارب). صورتگر. که صورت چیزی یا کسی را رسم و نقاشی کند:
ز لشکر سواری مصور بجست...
بدو گفت... یکی صورتی کن...
نگارنده بشنید از او برنشست
به فرمان مهتر میان را ببست.
فردوسی.
برآرندۀ سقف این بارگاه
نگارندۀ نقش این کارگاه.
نظامی.
چون نگارنده این رقم بنگاشت
هرکه این دید جانور پنداشت.
نظامی.
هرکه نگارندۀ این پیکر است
بر سخنش زن که سخن پرور است.
نظامی.
، صورت بخش. مصور. (یادداشت مؤلف). نقشبند. کنایه از آفریدگار و خالق:
توانا و دانا و داننده اوست
خرد را و جان را نگارنده اوست.
فردوسی.
نگارندۀ چرخ گردنده اوست
فزایندۀ فرۀ بنده اوست.
فردوسی.
نگارندۀ گونه گون جانور
فروزندۀ انجم و ماه و خور.
نظامی.
برآرندۀ آسمان کبود
نگارندۀ کوه و صحرا و رود.
نظامی.
نگارنده دانم که هست از درون
نگاریدنش را ندانم که چون.
نظامی.
نگارندۀ کودک اندر شکم
نویسندۀ عمر و روزی است هم.
سعدی.
خالق خلق و نگارندۀ ایوان رفیعی
فالق صبح و برآرندۀ خورشید منیری.
سعدی.
- نگارندۀ غیب، خدای تعالی. (یادداشت مؤلف) :
ساقیاجام میم ده که نگارندۀ غیب
نیست معلوم که در پردۀ اسرار چه کرد.
حافظ
ز لشکر سواری مصور بجست...
بدو گفت... یکی صورتی کن...
نگارنده بشنید از او برنشست
به فرمان مهتر میان را ببست.
فردوسی.
برآرندۀ سقف این بارگاه
نگارندۀ نقش این کارگاه.
نظامی.
چون نگارنده این رقم بنگاشت
هرکه این دید جانور پنداشت.
نظامی.
هرکه نگارندۀ این پیکر است
بر سخنش زن که سخن پرور است.
نظامی.
، صورت بخش. مصور. (یادداشت مؤلف). نقشبند. کنایه از آفریدگار و خالق:
توانا و دانا و داننده اوست
خرد را و جان را نگارنده اوست.
فردوسی.
نگارندۀ چرخ گردنده اوست
فزایندۀ فرۀ بنده اوست.
فردوسی.
نگارندۀ گونه گون جانور
فروزندۀ انجم و ماه و خور.
نظامی.
برآرندۀ آسمان کبود
نگارندۀ کوه و صحرا و رود.
نظامی.
نگارنده دانم که هست از درون
نگاریدنش را ندانم که چون.
نظامی.
نگارندۀ کودک اندر شکم
نویسندۀ عمر و روزی است هم.
سعدی.
خالق خلق و نگارندۀ ایوان رفیعی
فالق صبح و برآرندۀ خورشید منیری.
سعدی.
- نگارندۀ غیب، خدای تعالی. (یادداشت مؤلف) :
ساقیاجام میم ده که نگارندۀ غیب
نیست معلوم که در پردۀ اسرار چه کرد.
حافظ
(رِو)
لغت نامه دهخدا
دهی است از دهستان قاقازان بخش ضیأآباد شهرستان قزوین، در 60هزارگزی شمال ضیأآباد و 12هزارگزی راه عمومی واقع است. ناحیه ای کوهستانی و سردسیر است و 330 تن سکنه دارد و فارسی را به لهجه های ترکی و کردی تکلم می کنند. آبش از چشمه سار و محصولش غلات و عدس و باقلاست. مردمش زارع و مکاری و گله دارند، صنعت دستی آنان جاجیم بافی و جوال بافی و ریسمان تابی است. راه مالرو دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 1 ص 221)
(گُ رِ دَ)
لغت نامه دهخدا
لیف جولاهگان و شویمالان باشد و آن جاروب مانندی است که بدان آش و آهار بر تار جامه مالند و بعربی شوکهالحایک خوانند. (برهان) (آنندراج). غراوشه. (جهانگیری)
آجیده شده (جامه) بخیه کرده (سوزنی)، آنچه در زمین و غیره پنهان کنند دفینه، دفن شده چال شده
لیف جولاهگان و شوی مالان و آن جاروب مانندی است که بدان آش و آهار برتار جامه مالند شوکه الحائک غرواشه
((نَ یا نِ گَ دَ یا دِ))
فرهنگ فارسی معین
آجیده شده (جامه)، بخیه کردن (سوزنی)، آن چه در زمین و غیره پنهان کنند، دفینه، دفن شده، حال شده
راقم، کاتب، نویسنده، رسام، مصور، نقاش، نگارگر