معنی فخب - جستجوی لغت در جدول جو

فخب

لغت نامه دهخدا

فخن

درون و میان باغ، برای مثال فخن باغ بین ز ابر و ز نم / گشته چون عارض بتان خرم (دقیقی - ۱۰۳)

فرهنگ فارسی عمید

فخم

فهمیدن، درک کردن، دریافتن، پی بردن، فهم داشتن، حس کردن

فرهنگ فارسی عمید

فخر

افتخار، سربلندی، مایۀ افتخار و نازش، برای مثال خاک بادا تن سعدی اگرش تو نپسندی / که نشاید که تو فخر من و من عار تو باشم (سعدی۲ - ۵۰۳)، بزرگ منشی
فخر کردن: اظهار سرفرازی و سربلندی کردن، مباهات کردن، نازیدن

فرهنگ فارسی عمید

فوب

فوت، بادی که با فشار از میان دو لب بیرون می آید

فرهنگ فارسی عمید

فخذ

ران، قسمت بالای پای انسان یا حیوان از لگن تا سر زانو

فرهنگ فارسی عمید

فخذ

قبیله، گروهی از مردم دارای نژاد، سنت، دین و فرهنگ مشترک، گروهی از فرزندان یک پدر

فرهنگ فارسی عمید

نخب

نخبه ها، برگزیده ها، برگزیده از چیزها، کنایه از دانایان، باهوش ها، جمع واژۀ نخبه

فرهنگ فارسی عمید

فخم

یک جرعه آب، برای مثال کسی که جوی روان است ده به باغش در / به وقت تشنه چو تو بهره زآنش یک فخم است (ناصرخسرو - ۴۰۷)، دل از علم او شد چو دریا مرا / چو خوردم ز دریای او یک فخم (ناصرخسرو - ۶۴)
چادری که هنگام تکان دادن درخت میوه دار زیر آن می گیرند تا میوه ها در آن بریزد، چادری که در مجلس جشن و عروسی بر سر دست بلند می کنند تا آنچه نثار می شود در آن بریزد، پخم، تخم

یک جرعه آب، برای مِثال کسی که جوی روان است دَه به باغش در / به وقت تشنه چو تو بهره زآنش یک فخم است (ناصرخسرو - ۴۰۷)، دل از علم او شد چو دریا مرا / چو خوردم ز دریای او یک فخم (ناصرخسرو - ۶۴)
چادری که هنگام تکان دادن درخت میوه دار زیر آن می گیرند تا میوه ها در آن بریزد، چادری که در مجلس جشن و عروسی بر سر دست بلند می کنند تا آنچه نثار می شود در آن بریزد، پَخَم، تُخَم

فرهنگ فارسی عمید

فخش

(دَ خَ قَ)

هیچکاره گردانیدن چیزی را و بی تیمار گذاشتن. (منتهی الارب). ضایع گردانیدن چیزی را. (اقرب الموارد از ابن عبّاد)

لغت نامه دهخدا

سخب

(سَ خَ)

بانگ وفریاد. (منتهی الارب) (آنندراج). رجوع به صخب شود

لغت نامه دهخدا

سخب

(سُ خُ)

جمع واژۀ سخاب. رجوع به سخاب شود

لغت نامه دهخدا

صخب

(صَ خِ)

مرد با بانگ و فریاد. یقال: ماء صخب الاّذی، آب با بانگ و آواز موج، و عین صخبه، چشمۀ بابانگ و فریاد جوش، و حمار صخب الشوارب، خر سخت بانگ و آن که نهیق را در حلق خود گرداند. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

اخب

(اَ خَب ب)

گربزتر. مراوغ تر.
- امثال:
اخب ﱡ من ضب ّ. و منه اشتقوا قولهم فلان خب ﱡ ضب ﱡ. (مجمع الامثال میدانی چ طهران ص 206)

لغت نامه دهخدا

ثخب

(ثَ)

کوهی است به نجد بنی کلاب را و نزدیک آن کوه کان زر و کان مهرۀ سپید است

لغت نامه دهخدا

فخر

(فَ)

مولانا فخر، میر علیشیر نوایی آرد: جوانی لطیف و ظریف بود، و این مطلع از اوست:
دار دنیا نه مقام من ثابت قدم است
من و آن دار که دروازۀ ملک عدم است.
(از مجالس النفائس چ حکمت ص 401)

لغت نامه دهخدا

نخب

جمع نخبه، برگزیدگان کون، دروستگانی، مرد بد دل جمع نخبه: ازنخب ادب و غرردر ولطایف نکت... نصیبی کافی ووافرحاصل کرده

فرهنگ لغت هوشیار

فخج

دور رانی دور بودن ران ها از هم بزرگ منشی

فرهنگ لغت هوشیار

صخب

فغان هنگام شکنجه فغاننده جیغ زننده

فرهنگ لغت هوشیار

فخه

دام کوچک، زن چرک

فرهنگ لغت هوشیار

فخن

میان باغ صحن روضه

فرهنگ لغت هوشیار

فخم

بزرگ قدر

فرهنگ لغت هوشیار

فخر

چیره شدن بر کسی در مفاخرت و نبرد

فرهنگ لغت هوشیار

فخذ

ران، از لگن خاصره تا سر زانو

فرهنگ لغت هوشیار

فخت

مهتاب، دام شکاری، واگشادن آوند، سر زدن با شمشیر، بانگیدن کوکو، سوراخ بام پخت پهن پخش

فرهنگ لغت هوشیار

سخب

جمع سخاب، گلوبند ها بانگ فریاد

فرهنگ لغت هوشیار

فوب

بادی که برای چشم بد از دهان بیرون کنند: همی فوب کردند گاوان مراو را که گاو چغانی بریش چغانی (ک) توضیح در فرهنگ جهانگیری باین معنی فوت آورده مرحوم دهخدا نوشته اند: فوب صحیح است و با فوت مشتبه نیست

فرهنگ لغت هوشیار