معنی غلغله در فرهنگ فارسی عمید

شور و غوغا، داد و فریاد، هیاهو، صداهای درهم، هنگامه و غوغا، غُلغُله افتادن: شور و غوغا افتادن، داد و فریاد، هیاهو و آشوب برپا شدن، غُلغُله انداختن: فریاد و هیاهو و آشوب برپا کردن، غُلغُله فکندن: فریاد و هیاهو و آشوب برپا کردن، غلغله انداختن، خیمه از این دایره بیرون فکن / غلغله در عالم بی چون فکن (امیرخسرو - لغتنامه - غلغله افکندن)

معنی غلغله در لغت نامه دهخدا

درآوردن. (منتهی الارب) (آنندراج). داخل کردن، یقال: غله و غلغله، اذا ادخله. (تاج العروس)، غلغله در چیزی، داخل شدن در آن به رنج و سختی. (اقرب الموارد)، شتاب رفتن. (منتهی الارب) (آنندراج). زود رفتن. (تاج المصادر بیهقی) (دهار)، نفوذ و تخلل آب در درخت، فرستادن نامه به کسی از شهری به شهری. (از اقرب الموارد). رجوع به ذیل قوامیس العرب دزی ج 2 ص 223 شود

معنی غلغله در لغت نامه دهخدا

چند شعبه آب که از کوه رَیّان ریزد. (از معجم البلدان)

معنی غلغله در لغت نامه دهخدا

شور و غوغا و فریاد و هایهوی بسیار. با لفظ زدن و افکندن و انداختن وافتادن استعمال میشود. (از آنندراج). غریو. غلغل: و غلغلۀ عشق به جانها میبود. (کشف الاسرار و عده الابرار ج 10 ص 491). و چندانکه مردم بر ریگ سوی نشیب میخزند غلغلۀ طبل و نقاره از میان کوه پیدا میشود. (روضات الجنات فی اوصاف مدینه هرات ج 1 ص 335). وتلاطم امواج جنگ و وغا... را به نوعی استعداد داده که از غلغله و نفیر کوس اسلامیان... طنین و دوار در طاس فلک دوار افتاده. (ایضاً روضات الجنات ج 1 ص 352).، از شوق مدیح تو چو حمام زنان است، مغز سرم از غلغلۀ جوش معانی.، قاآنی.، - در غلغله آمدن، به بانگ و آوا درآمدن. بانگ و غوغا کردن:، چنگ در غلغله آید که کجا شد منکر، جام در قهقهه آید که کجا شد مناع.، حافظ.، رجوع به غُلغُل شود

معنی غلغله در فرهنگ لغت هوشیار

بانگ و غوغا کردن، هنگامه و غوغا

معنی غلغله در فرهنگ فارسی معین

هیاهوی، هنگامه، آشوب، غلغله شام: کنایه از ازدحام شدید

معنی غلغله در فرهنگ واژه مترادف متضاد

آشوب، الم شنگه، بانگ، جاروجنجال، خروش، غوغا، فریاد، قشقرق، همهمه، هنگامه، هیاهو

معنی غلغله در فرهنگ گویش مازندرانی

شلوغی و سر و صدای زیاد

معنی غلغله - جستجوی لغت در جدول جو

غلغله

فرهنگ فارسی عمید

غلغله

لغت نامه دهخدا

غلغله

لغت نامه دهخدا

غلغله

لغت نامه دهخدا

غلغله

فرهنگ لغت هوشیار

غلغله

فرهنگ فارسی معین

غلغله

فرهنگ واژه مترادف متضاد

غلغله

فرهنگ گویش مازندرانی

غلغلک

عمل تحریک ماهیچه های بدن به وسیلۀ انگشت یا وسیلۀ دیگر به طوری که موجب خنده شود، قلقلک، پخپخو، پخلوچه، پخلیچه، غلغج، غلمچ، غلغلیچ

فرهنگ فارسی عمید

غلغلک

کوزۀ کوچک سفالی با گردن دراز و باریک، تنگ سفالی، غلّه، قلّک

فرهنگ فارسی عمید

غلاله

زلف، دستۀ موی، کاکل، برای مثال جهان شد از نفحات نسیم مشک افشان / چنان که از دم مجمر غلالۀ جانان (کمال الدین اسماعیل - ۷۷)

فرهنگ فارسی عمید

غلاله

پیراهن نازک، پیراهن و هر لباسی که زیر لباس دیگر پوشیده شود

فرهنگ فارسی عمید

غلوله

گلوله، هر چیز گرد و به هم پیچیده مثلاً گلولهٴ نخ، گلولهٴ پنبه، در امور نظامی جسم مخروطی شکل فلزی که با سلاح گرم شلیک می شود

فرهنگ فارسی عمید

غلغل

صدای جوشیدن آب یا مایع دیگر، صدایی که هنگام ریختن مایع از کوزه از گلوی آن برآید، شور و غوغای پرندگان، داد و فریاد و صداهای درهم، هنگامه، غوغا
غلغل در افکندن: ایجاد کردن فریاد و صدای بلند
غلغل کردن: صدای جوشیدن آب یا مایع دیگر، بانگ و آواز برآوردن

فرهنگ فارسی عمید

غلیله

(غَ لَ)

تأنیث غلیل. (اقرب الموارد). رجوع به غلیل شود، زره یا میخ که حلقه های زره را فراگیرد. (منتهی الارب). واحده الغلائل، و هی الدروع او مسامیرها لجامعه بین رؤوس الحلق. (اقرب الموارد) ، بطینه که زیر زره پوشند. ج، غلائل. (منتهی الارب) (آنندراج). واحده الغلائل، و هی بطائن تلبس تحت الدروع. (از اقرب الموارد)

تأنیث غَلیل. (اقرب الموارد). رجوع به غلیل شود، زره یا میخ که حلقه های زره را فراگیرد. (منتهی الارب). واحده الغلائل، و هی الدروع او مسامیرها لجامعه بین رؤوس الحلق. (اقرب الموارد) ، بطینه که زیر زره پوشند. ج، غَلائِل. (منتهی الارب) (آنندراج). واحده الغلائل، و هی بطائن تلبس تحت الدروع. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غلغلک

(غُغُ لَ)

در تداول عامه کوزۀ کوچک سفالین با گردن دراز و باریک. کوزۀ سرتنگ. تنگ سفالین. گراز

لغت نامه دهخدا

مغلغله

(مُ غَ غَ لَ)

پیغام فرستاده. (مهذب الاسماء). پیغام و کتاب که از شهری به شهری برند. (منتهی الارب) (آنندراج). مکتوب و رساله ای که از شهری به شهر دیگر حمل کنند. مغلغل. (ناظم الاطباء) : رساله مغلغله، رساله ای که از شهری به شهر دیگر برند و گویند: ابلغ فلانا مغلغله. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غلغلک

(غِ غِ لَ)

جنبانیدن انگشتان در زیر بغل و پهلوی آدمی تا به خنده درآید. خارانیدن جایی حساس از تن کسی تا او را خنده افتد، چون زیربغل و کف دست و کف پای. غلغلیچ. غلغلیج. غلغلیچه. دغدغه. غلغچ. غلملیج. کلخرجه. رجوع به غلغلیچ. شود

لغت نامه دهخدا

غلغنه

(غَ غَ نَ)

نخودفرنگی. (دزی ج 2 ص 223)

لغت نامه دهخدا

غلوله

(غُ لو لَ / لِ)

به معنی گلوله است چه در فارسی غین و گاف به هم تبدیل مییابند. (برهان قاطع) (آنندراج) (انجمن آرا). عجاجیر، غلولۀ خمیر، و آنکه بخورد آن را. (منتهی الارب). رجوع به گلوله شود: و اندر خایۀ او غلوله های سخت پدید آمده بود چون بادریسه. (ذخیرۀ خوارزمشاهی).
سبل از روی دیده برگیرد
به غلوله که چشم نآزارد.
شرف الدین پنجدهی.
، به معنی جوش و هجوم نوشته اند مگر در کتاب معتبر به نظر نیامده. (غیاث اللغات)

لغت نامه دهخدا

غلاله

(غَ لَ)

دروبطارس. بلوطی. سرخس البلوط. (مفردات ابن البیطار ذیل دروبطارس). در ترجمه فرانسوی مفردات: علاله (به عین مهمله). رجوع به دروبطارس و علاله شود

لغت نامه دهخدا

غلاله

(غُ لَ)

بیماری است مر گوسپندان را. (منتهی الارب). غل به فتح اول و دوم و غلاله به ضم اول هر دو به معنی بیماریی مخصوص گوسپند است که در احلیل (مجرای شیر از پستان) آن پدید آید بدان سبب که دوشنده پستان را حرکت نمیدهد و چیزی در آن میماند و آنگاه خون یا عقده میگردد. (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

غلاله

(غُ لَ / لِ)

زلف معشوق. (برهان قاطع). زلف، و آن را کلاله نیز خوانند. (فرهنگ جهانگیری). گلاله. (حاشیۀ برهان قاطع چ معین) :
تا گرد دشتها همه بشکفت لاله ها
چون درزده به آب معصفر غلاله ها.
منوچهری (دیوان دبیرسیاقی چ 1 ص 168).
شاهد روز کز هوا غالیه گون غلاله شد
شاهد تست جام می زو تو هوای تازه بین.
خاقانی.
جهان شد از نفحات نسیم مشک افشان
چنانکه از دم مجمر غلالۀ جانان.
کمال اسماعیل اصفهانی (دیوان چ هند ص 94)

لغت نامه دهخدا

غلاله

(غِ لَ)

بالشچه ای که زنان بر سرین بندند تا کلان نماید. (منتهی الارب) (آنندراج). عظامه. (اقرب الموارد) (تاج العروس) ، میخ که هردو سر حلقه را فراهم آورد. (منتهی الارب). ج، غلائل. (تاج العروس) ، شاماکچه که زیر جامه و زره پوشند. (منتهی الارب). جامۀ کوچک که در زیر جامه یا زره پوشند. (غیاث اللغات). پیراهن خرد. (دهار). جامه ای که متصل به بدن باشد. (برهان قاطع). جامه ای که در زیر زره پوشند. شعار که زیر جامه و جوشن پوشند. شاماکچه و آن را سینه بند گویند:
فتنه کند خلق را چو روی بپوشد
همچو عروسان به زیر سبز غلاله.
ناصرخسرو (دیوان ص 389).
شفق غلالۀ خورشید ارغوانی دوخت
چو زهره بست ایاسی عنبرین بر چشم.
رفیع الدین لنبانی.
از نقاب قیرگون بر صبح کرده سایبان
وآن غلالۀعنبرین بر ماه طغرا ساخته.
؟ (از صحاح الفرس).
، روغنی که بر بن و بیخ موی سر رسیده باشد. (از فرهنگ جهانگیری) (برهان قاطع) ، آبی که در پای درختان جاری و روان باشد. (از فرهنگ جهانگیری) (برهان قاطع) ، بینایی که از راه صواب منحرف شود، یعنی طریق حق را بگذارد و راه باطل را پیش گیرد. (از فرهنگ جهانگیری) (برهان قاطع)

بالشچه ای که زنان بر سرین بندند تا کلان نماید. (منتهی الارب) (آنندراج). عظامه. (اقرب الموارد) (تاج العروس) ، میخ که هردو سر حلقه را فراهم آورد. (منتهی الارب). ج، غَلائِل. (تاج العروس) ، شاماکچه که زیر جامه و زره پوشند. (منتهی الارب). جامۀ کوچک که در زیر جامه یا زره پوشند. (غیاث اللغات). پیراهن خرد. (دهار). جامه ای که متصل به بدن باشد. (برهان قاطع). جامه ای که در زیر زره پوشند. شعار که زیر جامه و جوشن پوشند. شاماکچه و آن را سینه بند گویند:
فتنه کند خلق را چو روی بپوشد
همچو عروسان به زیر سبز غلاله.
ناصرخسرو (دیوان ص 389).
شفق غلالۀ خورشید ارغوانی دوخت
چو زهره بست ایاسی عنبرین بر چشم.
رفیع الدین لنبانی.
از نقاب قیرگون بر صبح کرده سایبان
وآن غلالۀعنبرین بر ماه طغرا ساخته.
؟ (از صحاح الفرس).
، روغنی که بر بن و بیخ موی سر رسیده باشد. (از فرهنگ جهانگیری) (برهان قاطع) ، آبی که در پای درختان جاری و روان باشد. (از فرهنگ جهانگیری) (برهان قاطع) ، بینایی که از راه صواب منحرف شود، یعنی طریق حق را بگذارد و راه باطل را پیش گیرد. (از فرهنگ جهانگیری) (برهان قاطع)

لغت نامه دهخدا

غلغل

غلغله پارسی است صوت پرندگان مانند بلبل، حکایت صوت جوشیدن آب و شراب و جز آن آواز جوشیدن دیگ. یا غلغل جوشیدن، جوشیدن با غلغل، بانگ ریزش مایع محتوی در ظرفی که دهانه اش تنگ باشد چون آنرا سرازیر کنند تا خالی گردد، همهمه و فریاد، آواز و بانگ آلات موسیقی

فرهنگ لغت هوشیار