Q: معنی غلت در فرهنگ فارسی عمید

غلتیدن، در موسیقی گردانیدن آواز در حلق، کشش دادن صوت هنگام آوازه خوانی، تریل، غَلت خوردن: در حالت خواب یا دراز کشیدگی بر روی زمین از یک پهلو به پهلوی دیگر گشتن، غلتیدن، غَلت دادن: کسی یا چیزی را در روی زمین از یک پهلو به پهلوی دیگر گرداندن، غلتانیدن، غَلت زدن: در حالت خواب یا دراز کشیدگی بر روی زمین از یک پهلو به پهلوی دیگر گشتن، غلتیدن، غلت خوردن، غَلت و واغلت: غلتیدن پی در پی، غَلت و واغلت خوردن: غلتیدن پی در پی، غلت و واغلت، غَلت و واغلت زدن: غلتیدن پی در پی، غلت و واغلت

Q: معنی غلت در لغت نامه دهخدا

غلط کردن. یا غلت درحساب است و غلط در قول. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). غلط کردن در حساب. (تاج المصادر بیهقی). ناصواب اگر در حساب باشد. (از رسائل تاریخ بیهقی پارسی نغز ص 396). غلط در حساب و کتاب و شماره. (برهان قاطع)، برانداختن بیع. (منتهی الارب). به هم زدن بیع و شری: غلت البیع و الشراء غلتاً، اقاله. (اقرب الموارد)، تنزل قیمت متاعی به سبب کمی مقدار یا خرابی کیفیت آن. عدم اعتبار از حیث کیفیت یا کمیت. (دزی ج 2 ص 221)

Q: معنی غلت در لغت نامه دهخدا

اسم مصدر از غلتیدن. به معنی غَلط است که از غلطیدن باشد، و غلط معرب آن است. (از برهان قاطع) (آنندراج). غلتیدن بود و به پهنا گردیدن. (فرهنگ اسدی نخجوانی). چرخیدگی به روی خود (ناظم الاطباء).، ترکیب ها:، - غلت خوردن. غلت دادن. غلت زدن. رجوع به همین مدخل ها شود.،، تحریر (در آواز). رجوع به آهنگ شود

Q: معنی غلت در لغت نامه دهخدا

غله. رجوع به غله شود: و چون به کنار دریا رسیدند وهزر جملۀ ذخیره و غلت کی مانده بود به دریا افگند. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 96)

Q: معنی غلت در لغت نامه دهخدا

در قزوین و بعض جاهای دیگر به معنی قطر و ستبری و کلفتی و ضخامت و ثخن و عمق آید. ظاهراً کلمه ای است ترکی اصل و ریشه غلظت عرب، و یا غلت مصحف مخففی از غلظت عرب است: آفرین به غلتش صلوات بر کلفتیش. (در تداول قزوینیان در وصف خیار)

Q: معنی غلت در فرهنگ لغت هوشیار

غلتیدن، به پهلو گردیدن

Q: معنی غلت در فرهنگ فارسی معین

گشتن از یک پهلو به پهلوی دیگر

Q: معنی غلت در فرهنگ فارسی معین

اشتباه کردن در حساب و شماره

Q: معنی غلت در فرهنگ گویش مازندرانی

بخش و محوطه، ابتدای حلق، تنگه، محل گذر جانوران، جمعیت

غلت

فرهنگ فارسی عمید

غلت

لغت نامه دهخدا

غلت

لغت نامه دهخدا

غلت

لغت نامه دهخدا

غلت

لغت نامه دهخدا

غلت

فرهنگ لغت هوشیار

غلت

فرهنگ فارسی معین

غلت

فرهنگ فارسی معین

غلت

فرهنگ واژه فارسی سره

غلت

فرهنگ گویش مازندرانی

غلتنک

غلتک، استوانه ای سنگین وزن از جنس سنگ یا فولاد که برای هموار کردن خاک، آسفالت یا کاهگل به کار می رود، غلتبان، خودرویی با چرخ های استوانه ای شکل وسنگین که برای تسطیح و هموار ساختن آسفالت تازۀ جاده، خیابان و امثال آن استفاده می شود، استوانه ای از جنس فولاد یا چدن که برای نورد کردن به کار می رود

فرهنگ فارسی عمید

غلتک

استوانه ای سنگین وزن از جنس سنگ یا فولاد که برای هموار کردن خاک، آسفالت یا کاهگل به کار می رود، غلتبان، خودرویی با چرخ های استوانه ای شکل وسنگین که برای تسطیح و هموار ساختن آسفالت تازۀ جاده، خیابان و امثال آن استفاده می شود، استوانه ای از جنس فولاد یا چدن که برای نورد کردن به کار می رود

فرهنگ فارسی عمید

غلتنده

آنکه بغلتد، غلت زننده،، آنچه در روی زمین به پهلوی خود بگردد و حرکت کند

فرهنگ فارسی عمید

غلته

غلتک، استوانه ای سنگین وزن از جنس سنگ یا فولاد که برای هموار کردن خاک، آسفالت یا کاهگل به کار می رود، غلتبان، خودرویی با چرخ های استوانه ای شکل وسنگین که برای تسطیح و هموار ساختن آسفالت تازۀ جاده، خیابان و امثال آن استفاده می شود، استوانه ای از جنس فولاد یا چدن که برای نورد کردن به کار می رود

فرهنگ فارسی عمید

غلتبان

غلتک
دیوث، زن به مزد

فرهنگ فارسی عمید

غلتگاه

جای غلتیدن، محل غلت زدن، برای مثال تو را این جای ملعون غلتگاه است / بغلت آسان در او و گرد بفشان (ناصرخسرو - ۱۰۸)

فرهنگ فارسی عمید

غلتاندن

کسی یا چیزی را در روی زمین از یک پهلو به پهلوی دیگر گرداندن، غلت دادن، گردانیدن به پهلو

فرهنگ فارسی عمید

غلت و واغلت زدن

غلتیدن پی در پی، غلت و واغلت

فرهنگ فارسی عمید

غلت و واغلت خوردن

غلتیدن پی در پی، غلت و واغلت

فرهنگ فارسی عمید

غلتاق

چوب بندی زین اسب، چوب زین، پارچۀ کهنه

فرهنگ فارسی عمید

غلتانیده

چیزی که به پهلو غلت داده شده، غلت داده

فرهنگ فارسی عمید

غلتان

غلتنده، درحال غلتیدن، کنایه از هر چیز گرد و مدور، بن مضارع غلتاندن و غلتانیدن

فرهنگ فارسی عمید

تغلت

(بَ ذَ رَ)

بر غفلت گرفتن کسی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غلته

(غَ تَ)

اول شب. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

غلته

(غَ لَتَ)

یک سهو در حساب. ج، غلتات. (فرهنگ ناظم الاطباء). قیاساً میتواند اسم مره از غلت باشد

لغت نامه دهخدا

غلته

(غُ تَ)

اسم مصدر از غلت به معنی غلط. (از اقرب الموارد). رجوع به غلت شود

لغت نامه دهخدا

غلتک

(غَ تَ)

از غلت + ک پسوند آلت، غلطک، و آن چوبی باشد گرد و میان سوراخ بزرگ، آن را پایۀ ارابه کنند، و کوچک آن را بر بالای چاه بندند، و ریسمان را بر بالای آن اندازند و به یاری آن آب را آسان از چاه کشند، و غلطک معرب آن است. (برهان قاطع). غلتنک. (حاشیۀ برهان قاطع چ معین). چوبی که بر او رسن بگردد و او را بغلطاند و پایه گردان نیز گویند و غلطان و غلتیده نیز نامند. (از انجمن آرا) (آنندراج). چوبی که برو رسن بگردد و پایۀ گردون را نیز گویند. (فرهنگ رشیدی). رجوع به غلطک شود

لغت نامه دهخدا

غلته

(غَ / غُ تَ / تِ)

چوبی گرد و استوانه ای که بدان خمیر نان را پهن کنند. (ناظم الاطباء) ، غلته به فتح اول نوردی که کلاهدوزان به کار برند و آن را مردانه نامند. (از فرهنگ شعوری ج 2 ورق 185ب)

لغت نامه دهخدا

غلته

محلی است در تونس

لغت نامه دهخدا

غلته

واهریدن زپاکیدن (غلت کردن) آغاز شب چوبی استوانه یی که بدان خمیر نان را پهن کنند، لوله کوچکی که می غلتد

فرهنگ لغت هوشیار

غلتک

چوبی گرد و میان سوراخ بزرگ که آن را پایه ارابه کنند، چوبی گرد که آن را بر بالای چاه بندند و ریسمان را بدان بندند و بیاری وی آب از چاه آسان کشند، سنگ استوانه شکل که آنرا روی بام غلتانند تا محکم شود و آب باران در آن نفوذ نکند غلتان، آلتی که برای مسطح کردن خیابانها و کوچه ها به کاربرند، آلتی که به زمین های شخم زده کشند تا تخمها زیر خاک روند. یا روی غلتک افتادن کاری. براه افتادن آن

فرهنگ لغت هوشیار

غلتک

((غَ تَ))

سنگی استوانه ای شکل که روی بام های کاهگلی می غلتانند تا کاهگل سفت و محکم شود، بام غلتان، وسیله ای برای تسطیح جاده و هموار ساختن آسفالت تازه خیابان ها، چوبی گرد و میان سوراخ که آن را پایه ارابه کنند
روی غلتک افتادن: کنایه از روال شدن امور

فرهنگ فارسی معین

غلته

((غَ یا غُ تِ))

چوبی استوانه ای شکل که با آن خمیر نان را پهن کنند

فرهنگ فارسی معین

غلتیدن

غلطیدن

فرهنگ واژه فارسی سره

غلته

آشغال ریز، غوطه

فرهنگ گویش مازندرانی

معنی غلت - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما