معنی سابغه در لغت نامه دهخدا

تأنیث سابغ. رجوع به سابغ شود، زره فراخ. (صحاح) (منتهی الارب) (ترجمه صحاح). زره تمام. (ترجمان القرآن) :، و سابغه تغشی البنان کانها، أضاه بضحضاح من الماء ظاهر.، (تاج العروس).،، مطره سابغه، باران دراز و ممتد. (تاج العروس) (منتهی الارب) (شرح قاموس)، لثه سابغه، بن دندان زشت. (منتهی الارب) (قطر المحیط). و این معنی مجازی است. (تاج العروس). گوشت بن دندانی است زشت. (شرح قاموس)

معنی سابغه در فرهنگ لغت هوشیار

زره فراخ، شتر ماده دراز سرین، بن دندان زشت

معنی سابغه - جستجوی لغت در جدول جو

سابغه(بِ غَ)

لغت نامه دهخدا

سابغه

فرهنگ لغت هوشیار

سبغه

رفاهیت، فراخی، تن آسایی

فرهنگ فارسی عمید

سابقه

سابق، زمان گذشته، پیشین، پیشینه، سبقت گیرنده، پیشی گیرنده، پیش افتاده

فرهنگ فارسی عمید

نابغه

کسی که دارای هوش و استعداد فوق العاده باشد، بزرگ و عظیم الشان، فصیح

فرهنگ فارسی عمید

سابله

راه سپرده، راه پاسپرده و مسلوک، رهگذرانی که از راهی می گذرند، رهگذران، مسافران

فرهنگ فارسی عمید

سابله

(لِ)

دهی است از بخش بستان شهرستان دشت میشان واقع در 8 هزارگزی جنوب خاوری بستان و 8 هزارگزی جنوب راه عمومی سوسنگرد به بستان، این ده در دشت قرار دارد و گرمسیر است. و از آب رود خانه کرخه مشروب میشود. و محصول آن غلات و برنج است. 500 تن سکنه دارد که از عشایر بنی طرف هستند و به زراعت و گله داری و صنایع دستی و حصیربافی اشتغال دارند. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

سابعه

(بِ عَ)

تأنیث سابع. رجوع به سابع شود، نزد منجمان عبارت است از شش یک عشر سادسه. (قطر المحیط). یک جزء از شصت جزء سادسه. و سابعه تقسیم شده است به شصت ثامنه. ج، سوابع

لغت نامه دهخدا

سبغه

(سَ غَ)

سعه و رفاهیت. (اقرب الموارد). فراخی و رفاهیت و تن آسانی. (منتهی الارب) :
تن خویشتن سبغه دونان کنند
ز دشمن تحمل زبونان کنند.
سعدی (بوستان)

لغت نامه دهخدا

سابه

(بَ)

سبا، سبق ناحیه ای است در شمال شرقی جزیره بورنئو، که بین 3 درجه و 52 دقیقه، و 7 درجه و 2 و نیم دقیقۀ عرض شمالی، و 113 و 116 درجه و 54 دقیقۀ طول شرقی گسترده است. و با جزایر اطراف خود 75000هزار گز مربع مساحت دارد. (از قاموس الاعلام ترکی)
جزیره کوچکی است ازجزایر آنتیل کوچک در امریکا، بمساحت 13 هزار گز مربع. این جزیره تپۀ سنگناکی است و مزارع پنبه دارد

لغت نامه دهخدا

نابغه

(بِ غَ)

بنت عبدالله. مادر عمرو بن عاص است. زن آوازخوان بدنامی بود. ابوالفرج اصفهانی آورده است: زنی از شیعیان علی به عمروعاص هنگام خطبه خواندن اعتراضی کرد و عمروعاص به او پرخاش کرد که: ’بس کن ای پیرزن گمراه، سخنت را کوتاه کن که عقلت کم است’ و زن در جوابش گفت ’فقط تو حرف بزن ای پسر نابغه ای کسی که مادرت آوازخوان مشهور مکه بود و مزدور دیگران ! تو، که پنج نفر از قریش ادعای پدریت را داشتند وهرکدام تو را از پشت خود میدانستند و چون از مادرت پرسیدند گفت ببینید به کدامیک ازینان شباهتش بیشتر است و چون به عاص بن وائل شبیه تر بودی ترا به او بستند’. (از اغانی ج 1 ص 342)

لغت نامه دهخدا

نابغه

(بِ غَ)

مرد بزرگ شأن. (منتهی الارب) (آنندراج). مرد بزرگ مرتبه. (ناظم الاطباء). مرد عظیم الشان. (المنجد) (معجم متن اللغه) (اقرب الموارد) ، مجید. فصیح. (المنجد). شاعر غراء. (آنندراج). شاعری که از شعر ارثی نداشته باشد و شعر نیکو گوید. (ناظم الاطباء). آن که شعر نیکو گوید و پدران او شاعر نبوده اند. شاعری خوشگوی که از خانوادۀ شعرا نباشد. (یادداشت مؤلف) ، کلمه ای که فصاحت آن آشکار است. (اقرب الموارد) (المنجد) ، جلد. زیرک. عاقل. (زمخشری). داهیه. ج، نوابغ

مرد بزرگ شأن. (منتهی الارب) (آنندراج). مرد بزرگ مرتبه. (ناظم الاطباء). مرد عظیم الشان. (المنجد) (معجم متن اللغه) (اقرب الموارد) ، مُجید. فصیح. (المنجد). شاعر غراء. (آنندراج). شاعری که از شعر ارثی نداشته باشد و شعر نیکو گوید. (ناظم الاطباء). آن که شعر نیکو گوید و پدران او شاعر نبوده اند. شاعری خوشگوی که از خانوادۀ شعرا نباشد. (یادداشت مؤلف) ، کلمه ای که فصاحت آن آشکار است. (اقرب الموارد) (المنجد) ، جَلد. زیرک. عاقل. (زمخشری). داهیه. ج، نَوابِغ

لغت نامه دهخدا

رابغه

(بِ غَ)

از منزلگاههای حاجیان بصره بین امره و طخفه است و گفته شده است رابغه آبی است از بنی حلیف از قبیله بجبله همسایگان بنی سلول

لغت نامه دهخدا