معنی ذواصبح - جستجوی لغت در جدول جو

ذواصبح

لغت نامه دهخدا

ذوائب

ناصیه، موی پیش سر

فرهنگ فارسی عمید

ذابح

ذبح کننده، گلو برنده، داغ گلوی ستور، آهن داغ که با آن گردن ستور را داغ کنند

فرهنگ فارسی عمید

نواصب

ناصب ها، نصب کننده ها، برپا کننده ها، جمع واژۀ ناصب

فرهنگ فارسی عمید

ذوابه

ناصیه، موی بالای پیشانی، موی پیش سر، بلند و بالا از هر چیز

فرهنگ فارسی عمید

اصبح

(اَ بَ)

صبیح تر. زیباروی تر:انا املح منه و اخی یوسف اصبح منی. (حدیث).

لغت نامه دهخدا

واصبه

(صِ بَ)

مؤنث واصب. رجوع به واصب شود، دشت سخت دور ودراز. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

لواصب

(لَ صِ)

چاههای مغاک تنگ. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ذوایب

(ذَ یِ)

ذوائب. جمع واژۀ ذوابه. گیسوها. مویهای پیش سر. علاقه ها، بلندترین و بهترین چیزها

لغت نامه دهخدا

ذوائب

(ذَ ءِ)

جمع واژۀ ذؤآبه. ناصیه یا منبت موی برناصیه. گیسوها و موهای پیش سر. گیسوان:
معنبر ذوائب معقد عقایص
مسلسل غدائر سجنجل ترائب.
حسن متکلم.
، آن قسمت ها از نعل که بزمین ساید: بای ّمکان لم اجرّ ذؤآبتی، برترین و بالاترین و بهترین قسمت چیزی: ذوائب الجبل: و ناره ساطعهالذوائب. و من الذنائب لا من الذوائب، پاره های پوست آویخته از پالان، شریفتر و ارجمندتر جزو و عضو چیزی: هم ذوائب قومهم و هم ذوائب العزّ و الش-رف.
- ذوائب برنیس یا ذوائب برنیک، صورتی از صور فلکی نیم کرۀ شمالی میان صورت اسد و العواء و آن دارای 9 کوکب مزدوج (مثنی) و یک کوکب مثلث است

جَمعِ واژۀ ذؤآبه. ناصیه یا منبت موی برناصیه. گیسوها و موهای پیش سر. گیسوان:
معنبر ذوائب معقد عقایص
مسلسل غدائر سجنجل ترائب.
حسن متکلم.
، آن قسمت ها از نعل که بزمین ساید: بای ّمکان لم اجرّ ذُؤآبتی، برترین و بالاترین و بهترین قسمت چیزی: ذوائب الجبل: و ناره ساطعهالذوائب. و من الذنائب لا من الذوائب، پاره های پوست آویخته از پالان، شریفتر و ارجمندتر جزو و عضو چیزی: هم ذَوائب قومهم و هم ذوائب العزّ و الش-رف.
- ذوائب بِرنیس یا ذوائب برنیک، صورتی از صور فلکی نیم کرۀ شمالی میان صورت اسد و العواء و آن دارای 9 کوکب مزدوج (مثنی) و یک کوکب مثلث است

لغت نامه دهخدا

ذوابل

(ذَ بِ)

جمع واژۀ ذابل: ذوابل صعاد از مناهل اکباد سیراب می گردند. (ترجمه تاریخ یمینی نسخۀ خطی کتاب خانه مؤلف، ص 227)

لغت نامه دهخدا

ذوابه

(ذُ بَ)

ناصیه یا منبت موی بر ناصیه. پیشانی یا رستنگاه موی بر پیشانی، موی بالای پیشانی اسب، گیسو. (دهار). یک لاغ گیسو. گیسوی بافته شده. ضفیره. عقیصه، علاقۀ دستۀ شمشیر. منگوله. ریشه، علاقۀ شمشیر، پارۀ پوست آویزان از مؤخر پالان و کفش و جز آن، شریف و اعلای هر چیزی: یقال ذوابهالعزّ و الشرف. و یقال هؤلاء ذوابه قومهم،ای اشرافهم، ارجمندی. (منتهی الارب).
- ذوابهالنعل، گیسوی کفش.
- ذو ذوابه، ستارۀ دنباله دار. ج، ذوائب

لغت نامه دهخدا

سوابح

(سَ بِ)

جمع واژۀ سابح. رجوع به سابح شود

لغت نامه دهخدا

کوابح

(کَ بِ)

جمع واژۀ کابح. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). رجوع به کابح شود

لغت نامه دهخدا

ضوابح

(ضَ بِ)

جمع واژۀ ضابح. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ذاصبوح

(صَ)

اسقنی ذاصبوح، بیاشامان مرا صبوحی

لغت نامه دهخدا

حواصب

(حَ صِ)

جمع واژۀ حاصب. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب). رجوع به حاصب شود

لغت نامه دهخدا

اصبح

(اَ بَ)

دهی است از دهستان میان آب بخش مرکزی شهرستان اهواز که در 28 هزارگزی شمال خاوری اهواز و 12 هزارگزی خاور راه آهن واقع است. منطقۀ دشت گرمسیر مالاریائی و سکنۀ آن 180 تن است که شیعه اند و به عربی و فارسی سخن میگویند. آب آن از چاه تأمین میشود و محصول آن غلات و شغل اهالی زراعت و حشم داری و صنایع دستی زنان قالیچه بافی است. راه آن در تابستان اتومبیل رو است... زیارتگاهی بنام عباس در این آبادی وجود دارد. ساکنان از طایفۀ سرخه هستند. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

ذوصباح

(صُ)

نام موضعی، نام ملکی از حمیر

لغت نامه دهخدا

ذواصابع

(اَ بِ)

خداوند انگشتان. انگشت ور.

لغت نامه دهخدا

ذواربع

(اَ بَ)

چارپا. چاروا. ستور