معنی درنده در فرهنگ فارسی عمید

پاره کننده، ویژگی حیوانی که شکار خود را پاره کند و او را با دندان و چنگال خود از هم بدراند

معنی درنده در لغت نامه دهخدا

که دَرَد. آنکه دَرَد. که بدرد. پاره کننده. که حیوان و انسان را بدراند، مانند شیر و پلنگ و امثال آنها. (از انجمن آرا) (آنندراج). نعت فاعلی از دریدن، که از هم باز کردن و جدا کردن چیز متصلی است به قوت و بکمک دست و چنگال و دندان یا آلات برنده و غیره، چنانکه قطعۀ کاغذ یا تکۀ جامه یا قطعۀ گوشت یا نان را. اما این صیغۀ فاعلی غالباً صفت حیوانات ذوات الانیاب و المخالب و صاحب چنگ و دندان واقع شود و بر برخی گوشتخواران چون شیر و پلنگ و گرگ و بعضی پرندگان مثل عقاب و غیره اطلاق شود. سبع. دد. دده. مفترس. ج، درندگان. (از یادداشت مرحوم دهخدا). ددان:، ز گوینده پرسید کاین پوست چیست، ددان را بدینگونه درّنده کیست.، فردوسی.، هم عشق بغایت تمام است، کو را دده و درنده رام است.، نظامی.، گفتند مگر اجل رسیدش، یا چنگ درنده ای دریدش.، نظامی.، چه کردی که درّنده رام تو شد.، سعدی.، سبع، جانور درنده. (دهار). عُسالق، عسلق، هر درندۀ شکاری. (منتهی الارب). فدفده، دویدن گریزان از درنده یا از دشمن. هلیاع، درنده ای است خرد. هلیاغ، جانورکی است درنده. (از منتهی الارب).، این صیغه صفت پلنگ و شیر و گرگ و غیره آید، چون شواهد زیر.، - پلنگ درنده، پلنگ مفترس:، که زنهار از این کژدمان خموش، پلنگان درّندۀ صوف پوش.، سعدی.، - درنده پلنگ، پلنگ درنده و مفترس:، درّنده پلنگ وحش زاده، زیرش چو پلنگی اوفتاده.، نظامی.، - درنده شیر، شیر مفترس:، سپهدار ایران که نامش زریر، نبرده دلیری چو درّنده شیر.، دقیقی.، همان از تن خویش نابوده سیر، نیاید کسی پیش درّنده شیر.، فردوسی.، چو یک پاس بگذشت درّنده شیر، به پیش کنام خود آمد دلیر.، فردوسی.، چه روبه به پیشش چه درّنده شیر، چه مردی به پیشش چه سیصد دلیر.، فردوسی.، نخواهی شد از خون مردان تو سیر، بر آنم که هستی تو درّنده شیر.، فردوسی.، ز درّنده شیران زمین شد تهی، به پرّنده مرغان رسید آگهی.، فردوسی.، - درنده گرگ، گرگ مفترس:، پس آن بیدرفش پلید سترگ، به پیش اندر آید چو درّنده گرگ.، فردوسی.، چو دیدآن سپهدار گرد سترگ، خروشان بیامد چو درّنده گرگ.، فردوسی.، بدو گفت پیران که شیر ژیان، نه درّنده گرگ و نه ببر بیان.، فردوسی.، سراپردۀ سبز دیدم بزرگ، سواری بکردار درّنده گرگ.، فردوسی.، - سگ درنده، سگ مفترس، گاهی به سگ هار نیز اطلاق شود: چو سگ درنده گوشت یافت نپرسد کاین شتر صالحست یا خر دجال. (گلستان).، سگ درّنده چون دندان کند باز، تو درحال استخوانی پیشش انداز.، سعدی.، - شیر درنده، شیر مفترس. شیر ژیان. درباس. درواس. دهلاث. مجرب. هواس. هواسه. (منتهی الارب) :، سرش نیزه و تیغ برّنده راست، تنش کرکس و شیر درّنده راست.، فردوسی.، نیامد به دلْش اندرون ترس و بیم، دل شیر درّنده شد بر دو نیم.، فردوسی.، چنان دان که بیدادگر شهریار، بود شیر درّنده در مرغزار.، فردوسی.، چنین داد پاسخ بدو شهریار، که ای شیر درّنده در کارزار.، فردوسی.، برو شیر درّنده باش ای دغل، مینداز خود را چو روباه شل.، سعدی.، - ناخن درنده، چنگال تیز. پنجۀ پاره کننده همچون پنجۀ شیر و پلنگ و دیگر ددان:، چون نداری ناخن درّنده تیز، با ددان آن به که کم گیری ستیز.، سعدی.،، خیاط را نیز گویند که قماشها بدراند، شمشیر را نیز گویند. (از انجمن آرا) (از آنندراج)

معنی درنده در لغت نامه دهخدا

قصبه ای است که در میان کوهستان آبستان واقع گردیده و بر جنوب شهر سیواس اتفاق افتاده، و گویند اصل آن دارنده بوده، درنده مخفف آنست و سه هزار باب خانه معموره و باغات خوب دارد و در هر باغی عمارتی نیکو است و نهری از کنارش می گذرد که آنرا آقسو خوانند. (انجمن آرا) (آنندراج)

معنی درنده - جستجوی لغت در جدول جو

درنده

فرهنگ فارسی عمید

درنده

لغت نامه دهخدا

درنده

لغت نامه دهخدا

درنده

فرهنگ لغت هوشیار

درنده

فرهنگ فارسی معین

درنده

فرهنگ واژه فارسی سره

درنده

فرهنگ واژه مترادف متضاد

برنده

دارای توانایی برای بریدن، تیز، کنایه از دارای توانایی در انجام کارها، قاطع

فرهنگ فارسی عمید

دارنده

کسی که چیزی دارد، دارا، چیزدار، مالک

فرهنگ فارسی عمید

درمنده

بیچاره، ناتوان، عاجز، برای مثال بفرمود صاحب نظر بنده را / که خشنود کن مرد درمنده را (سعدی۱ - ۸۶)

فرهنگ فارسی عمید

دیرنده

طولانی، دیر کننده، دیرپای، برای مثال چو پاسی از شب دیرنده بگذشت / برآمد شعریان از کوه موصل (منوچهری - ۶۶)

فرهنگ فارسی عمید

دهنده

کسی که چیزی به دیگری بدهد

فرهنگ فارسی عمید

جرنده

غضروف، نوعی بافت قابل انعطاف، متراکم و شفاف که در قسمت هایی از بدن مانند بینی و گوش وجود دارد، کر کرانک، کرکرک، چرند و

فرهنگ فارسی عمید

دروده

دروشده، بریده شده با داس، درویده

فرهنگ فارسی عمید

خرنده

کسی که چیزی از دیگری می خرد، خریدار

فرهنگ فارسی عمید

غرنده

ویژگی آنچه یا آنکه بانگ مهیب برآورد، برای مثال به بزم اندرون ابر بخشنده بود / به رزم اندرون شیر غرنده بود (ابوالمؤید - شاعران بی دیوان - ۵۸)

فرهنگ فارسی عمید

برنده

کسی که چیزی را از جایی به جای دیگر ببرد، کسی که در قمار یا مسابقه پیروز شود

فرهنگ فارسی عمید

چرنده

حیوان علف خواری که چرا می کند، چرا کننده

فرهنگ فارسی عمید

پرنده

پرواز کننده، هر جانوری که در هوا پرواز کند، هر جانوری از خانوادۀ پرندگان

فرهنگ فارسی عمید

دمنده

کسی که باد در چیزی بدمد، باد کننده، وزنده، کنایه از خروشنده، خشمگین، برای مثال بزد دست سهراب چون پیل مست / چو شیر دمنده ز جا دربجست (فردوسی - ۲/۱۸۲ حاشیه)، از دمیدن

فرهنگ فارسی عمید

پرنده

اسم پریدن، هر جانوری که می پرد مرغ طیر طایر، جمع پرندگان مقابل چرنده. نام یک فردازرده پرندگان نام عام فردی از حیوانات ذی فقاری که به رده پرندگان تعلق دارد، که پرواز کند که بپرد پرواز کننده طایر: (ما چیزها را دروهم توانیم آورد که بحس نیافته باشیم چون مردم پرنده) (بابا افضل) یا پرنده پر نمیزند. خیلی خلوت و آرام بود. یا پرنده چراغ. پروانه. فراشه. یا (هواپیمایی) پرسنل پرنده. کسانی که در نیروی هوایی با هواپیما پرواز میکنند و رانندگی آنرا بعهده دارند. یا پرنده آتشین. یکی از انواع اختر. یا ماهی پرنده

فرهنگ لغت هوشیار