معنی خنگل در لغت نامه دهخدا

جوشن را گویند. و آن سلاحی است برای حفظ بدن که در روز جنگ پوشند. (انجمن آرای ناصری) :، به پیش خدنگش چه سندان چه سوسن، بپای خلنگش چه اعلی چه اسفل، تو گویی که شیداست بر چرخ پویان، چو بر خنگ جوشنده پوشیده خنگل.، ؟ (از انجمن آرای ناصری).،، قسمی شتر است. (یادداشت بخطمؤلف) :، هزار اشتر بختی و خنگلی، دو صد اسب تاتاری و چرغلی.، اسدی.، آن تجمل ز وی جمل نکشد، خنگل و بیسراک و الوانه.، سوزنی.، گر بدان کز طبع من زاید بوی راضی رسد، کاروان بر کاروان و خنگلی بر خنگلی، حاصل آن دان گر پسند آید ترا اشعار من، یکدم از گفتن بیاسایم بود بیحاصلی.، سوزنی (دیوان چ شاه حسینی ص 485)

معنی خنگل در فرهنگ لغت هوشیار

سلاحی که روز جنگ پوشند جوشن

معنی خنگل - جستجوی لغت در جدول جو

خنگل

لغت نامه دهخدا

خنگل

فرهنگ لغت هوشیار

شنگل

(پسرانه)

شوخ، از شخصیتهای شاهنامه، نام شاه هند و جزو سپاهیان افراسیاب تورانی

فرهنگ نامهای ایرانی

شنگل

شنگ، شوخ، ظریف، زیبا، عیار، سرخوش، سرمست

فرهنگ فارسی عمید

دنگل

احمق، کودن، کم خرد، ابله، بدخرد، خرطبع، تاریک مغز، گردنگل، خل، لاده، کاغه، فغاک، سبک رای، کهسله، کانا، گول، غمر، بی عقل، تپنکوز، دنگ، خام ریش، غتفره، ریش کاو، نابخرد، انوک، دبنگ، چل، کم عقل، کردنگ، شیشه گردن

اَحمَق، کُودَن، کَم خِرَد، اَبلَه، بَدخِرَد، خَرطَبع، تاریک مَغز، گَردَنگَل، خُل، لادِه، کاغِه، فَغاک، سَبُک رای، کَهسَلِه، کانا، گول، غَمر، بی عَقل، تَپَنکوز، دَنگ، خام ریش، غُتفَرِه، ریش کاو، نابِخرَد، اَنوَک، دَبَنگ، چِل، کَم عَقل، کَردَنگ، شیشِه گَردَن

فرهنگ فارسی عمید

زنگل

زنگوله، زنگ کوچک کروی شکل که به پای کودکان یا گردن چهارپایان می بندند
زنگله، زنگدان، زنگلیچه، ژنگله، ژنگدان

فرهنگ فارسی عمید

انگل

جانداری که تمام یا قسمتی از عمرش را به موجود دیگری بچسبد و از جسم او غذا دریافت کند، پارازیت، کنایه از کسی که سربار سایرین شود و به هزینۀ دیگران روز بگذراند، طفیلی
انگله، دکمه، منگوله، حلقه، جادکمه، انگول، انگیل

فرهنگ فارسی عمید

گنگل

شوخی، مسخرگی، هزل، مزاح، برای مثال کو قدوم و کرّ و فرّ مشتری / کو مزاح گنگلیّ سرسری (مولوی - ۸۸۰)

فرهنگ فارسی عمید

چنگل

پنجۀ درندگان و پرندگان

فرهنگ فارسی عمید

شنگل

ظریف، زیبا، سرخوش

فرهنگ لغت هوشیار

منگل

جایی که آب از بالا بدان ریزد و جمع گردد و از سر آن بپایین فرو ریزد، شتر گلو

فرهنگ لغت هوشیار

گنگل

هزل شوخی ظرافت: منتظر میباش چون مه نور گیر ترک کن این گنگل و نظاره را. (مولوی)

فرهنگ لغت هوشیار

خنجل

بی شرم بد زبان: زن

فرهنگ لغت هوشیار

خنگال

سوراخی که نشانه تیر باشد

فرهنگ لغت هوشیار

خنگی

نا فهمی، کند ذهنی

فرهنگ لغت هوشیار

انگل

مرد ناشناس، گستاخ، سرخر، موی دماغ، طفیلی، سربار

فرهنگ لغت هوشیار

چنگل

پنجه مجموعه انگشتان پرندگان خصوصا پرندگان شکاری، چنگ، نان گرمی که با روغن و شیرینی در یکدیگر مالیده باشند چنگای چنگال خوست، شخص باریک میان، آلتی فلزی از لوازم میز غذا خوری که دارای دسته و سه یا چهار دندانه است. سیاه تلو

فرهنگ لغت هوشیار

جنگل

زمین وسیعی پر از درخت های انبوه، جای پر درخت و بیشه و وسعت زیادی از زمین مشجر

فرهنگ لغت هوشیار

زنگل

زنگ درای جلاجل زمگوله

فرهنگ لغت هوشیار

دنگل

کودن، احمق

فرهنگ لغت هوشیار

بنگل

بوته و درخت گل، ثمر بوته گل، میوه بن چتلاقوچ چاتلانقوش

فرهنگ لغت هوشیار

خنطل

سختی، سوداگر عطریات

فرهنگ لغت هوشیار

زنگل

((زَ گُ))

زنگوله، زنگ های کوچک که به گردن چهارپایان آویزند، زنگل، ژنگدان

فرهنگ فارسی معین

منگل

((مُ گُ))

منگول، مبتلا به منگلی، نوعی نقص عقلی است که مبتلایان به آن دارای چشم های بادامی و قیافه ای مغولی هستند

فرهنگ فارسی معین

منگل

((مَ گُ))

دزد، راهزن

فرهنگ فارسی معین

گنگل

((گَ گَ))

شوخی، مزاح، مسخرگی

فرهنگ فارسی معین

شنگل

((شَ گُ))

شوخ و ظریف، زیبا، عیار، سرمست، سرخوش، شنگول

فرهنگ فارسی معین

انگل

((اَ گَ))

گیاه یا جانوری که تمام یا قسمتی از عمرش را به موجود دیگری بچسبد و از جسم او تغذیه کند، موجود زنده ای که روی پوست، داخل بدن انسان یا حیوانی زندگی کند، طفیلی، سرخر، مزاحم، سربار

فرهنگ فارسی معین