معنی آکح - جستجوی لغت در جدول جو

آکح(کَ)

لغت نامه دهخدا

آکو

(پسرانه)

قله کوه، مکان بلند، انسان با عظمت و مقتدر

فرهنگ نامهای ایرانی

آکن

آکندن، پسوند متصل به واژه به معنای ا کننده مثلاً پشم آکن

فرهنگ فارسی عمید

آکر

واحد اندازه گیری سطح برابر با حدود ۴۰۴۶ مترمربع

فرهنگ فارسی عمید

آکو

جغد، پرنده ای وحشی و حرام گوشت با چهرۀ پهن و چشم های درشت، پاهای بزرگ و منقار خمیده که در برخی از انواع آن در دو طرف سرش دو دسته پر شبیه شاخ قرار دارد، بیشتر در ویرانه ها و غارها به سر می برد و شب ها از لانۀ خود خارج می شود و موش های صحرایی و پرندگان کوچک را شکار می کند به شومی و نحوست معروف است، کوچ، هامه، کلیک، مرغ شباویز، بایقوش، پشک، پش، کوف، کلک، پژ، بوف، بیغوش، کول، بوم، شباویز، پسک، چغو، مرغ بهمن، اشوزشت، کنگر، کوکن، مرغ شب آویز، مرغ حق، چوگک

جُغد، پرنده ای وحشی و حرام گوشت با چهرۀ پهن و چشم های درشت، پاهای بزرگ و منقار خمیده که در برخی از انواع آن در دو طرف سرش دو دسته پَر شبیه شاخ قرار دارد، بیشتر در ویرانه ها و غارها به سر می برد و شب ها از لانۀ خود خارج می شود و موش های صحرایی و پرندگان کوچک را شکار می کند به شومی و نحوست معروف است، کوچ، هامِه، کَلیک، مُرغ شَباویز، بایقوش، پَشک، پُش، کوف، کَلِک، پُژ، بوف، بَیغوش، کول، بوم، شَباویز، پَسَک، چَغو، مُرغ بَهمَن، اَشوزُشت، کُنگُر، کوکَن، مُرغ شَب آویز، مُرغ حَق، چوگَک

فرهنگ فارسی عمید

آکل

خورنده، ویژگی کسی یا چیزی که غذا می خورد، نان خور

فرهنگ فارسی عمید

آکج

کجک، چنگک، قلاب آهنی

فرهنگ فارسی عمید

آکپ

لپ، گرداگرد درون دهان

فرهنگ فارسی عمید

آکپ

(کُ)

آکب. لپ. لنبوس. یک جانب دهان از درونسو:
کند از خست، او همی پنهان
همچو میمون نخود در آکپ خویش.
خسروانی

لغت نامه دهخدا

آکج

(کَ)

قلاب آهنین که سقایان و فقاعیان بدان یخ در یخدان افکنند. یخ گیر، قلابی بزرگ آهنین بر سر چوبی کرده که بدان کشتی دشمن فراکشیدندی یا مرد از کشتی دشمن ربودندی:
بجستند تاراج و زشتیش را
به آکج کشیدند کشتیش را.
عنصری.
، علف شیران. زعرور. تفاح البرّی. اکج. شاید زالزالک و کویج یا ازگیل

قلاب آهنین که سقایان و فقاعیان بدان یخ در یخدان افکنند. یخ گیر، قلابی بزرگ آهنین بر سر چوبی کرده که بدان کشتی دشمن فراکشیدندی یا مرد از کشتی دشمن ربودندی:
بجستند تاراج و زشتیش را
به آکج کشیدند کشتیش را.
عنصری.
، علف شیران. زعرور. تفاح البرّی. اَکَج. شاید زالزالک و کویج یا ازگیل

لغت نامه دهخدا

آکس

(کُ)

قلمی آهنین سنگ تراشان را

لغت نامه دهخدا

آکل

(کِ)

خورنده. ج، آکلین:
زآنکه تو هم لقمه ای هم لقمه خوار
آکل و مأکولی ای جان هوش دار.
مولوی.
- امثال:
دنیا آکل و مأکول است.
، ملک. سلطان. پادشاه

لغت نامه دهخدا

آکم

(کُ)

جمع واژۀ اکم و اکم جمع واژۀ اکمه است

لغت نامه دهخدا

آکن

(کَ)

مخفف آکننده، و از آن کلماتی مرکب توان کرد، چون پشم آکن، قزاکن، جوزآکن، سحرآکن، آنکه پشم، قز، جوز، و سحر آکند

لغت نامه دهخدا

آکو

بوم، جغد

لغت نامه دهخدا

آنح

(نِ)

دم برآرنده از تاسه و جز آن. بسختی نفس کشنده، آنکه تنحنح کند. آنکه سینه روشن کند، مجازاً، بخیل، یعنی آنکس که چون چیزی از او خواهند تنحنح آرد از بخل. ج، انّح

لغت نامه دهخدا

آکب

(کُ)

آکپ

لغت نامه دهخدا