- گو
دلیر، پهلوان، برای مثال نگهبان بر او کرد پس اند مرد / گو پهلوان زاده با داغ و درد (دقیقی - ۹۰) ، حکایت شنو کآن گو نامجوی / پسندیده پی بود و فرخنده خوی (سعدی۱ - ۶۰ حاشیه)
مهتر، بزرگ
گاو
گود
مهتر، بزرگ
گاو
گود
معنی گو - جستجوی لغت در جدول جو
- گو
پسوند متصل به واژه به معنای گوینده مثلاً راست گو، دروغ گو، قصه گو
- گو
هر چیز گرد مانند گلوله، توپ پلاستیکی، در ورزش توپ چوبی که آن را با چوگان می زنند، تکمۀ لباس
- گو
کلمه ارتباط به معنی خواه و اگرچه، (ناظم الاطباء)، رجوع به ترکیب گواینکه ذیل ’گو’ شود، و افادۀ معنی فرض و خیال هم کند، (آنندراج)
- گو (گَ)
نام یکی از ملازمان خسرو پرویز (ولف) :
به گستهم گفت این ’گو’ بی خرد
نباید که با داوری می خورد.
فردوسی.
، نام پادشاه هند. (فهرست ولف) :
پدر چون بدید آن جهاندار نو
بفرمود تا نام کردند گو.
(شاهنامه چ بروخیم ج 8 ص 2471)
به گستهم گفت این ’گو’ بی خرد
نباید که با داوری می خورد.
فردوسی.
، نام پادشاه هند. (فهرست ولف) :
پدر چون بدید آن جهاندار نو
بفرمود تا نام کردند گو.
(شاهنامه چ بروخیم ج 8 ص 2471)
- گو (گُو)
و با ثانی مجهول گاو را نیز گویند که عربان بقر خوانند. (برهان). مخفف گاو به معنی جانور معروف، و دیوان ملافوقی از آن پر است و در هندی نیز به همین معنی است. تمامیش به واو مجهول از توافق لسانین بود. (فرهنگ چراغ هدایت). طبری ’گو’، مازندرانی کنونی گو ’واژه نامه 659’، در اراک (سلطان آباد) گو ’مکی نژاد’، گیلکی گو. رجوع شود به گاو. (حاشیۀ برهان قاطع چ معین)
- گو
گوی که آن را با چوگان بازند، (برهان)، گوی که به چوگان بازی به آن کنند، (غیاث)، گوی را گویند که با چوگان زنند، (آنندراج) :
چو چوگان فلک، ما چو گو در میان
برنجیم از دست سود و زیان،
(شاهنامه چ بروخیم ج 6 ص 1445)،
بر سر میدان عشق در خم چوگان دوست
دل به صفت همچو گو بی سروپا ساختن،
عطار،
در حلقۀ صولجان زلفش
بیچاره دل اوفتاده چون گوست،
سعدی (ترجیعات)،
ای گوی حسن برده ز خوبان روزگار
مسکین کسی که در خم چوگان چو گو بود،
سعدی،
بگفت ار خوری زخم چوگان او
بگفتا به پایش در افتم چو گو،
سعدی،
خواهم اندر پایش افتادن چو گو
گر به چوگانم زند هیچش مگو،
سعدی (از انجمن آرا) (آنندراج)،
، تکمۀ جامه باشد، (جهانگیری)، تکمۀ جامه وگریبان را نیز می گویند، (برهان)، گوی، گوک، گوی انگله، (حاشیۀ برهان چ معین)، سرگین، (ناظم الاطباء)، رجوع به گه شود، کلمه و لفظ و سخن و گفتار، (ناظم الاطباء)،
خرد و کوچک، (برهان) (ناظم الاطباء)
چو چوگان فلک، ما چو گو در میان
برنجیم از دست سود و زیان،
(شاهنامه چ بروخیم ج 6 ص 1445)،
بر سر میدان عشق در خم چوگان دوست
دل به صفت همچو گو بی سروپا ساختن،
عطار،
در حلقۀ صولجان زلفش
بیچاره دل اوفتاده چون گوست،
سعدی (ترجیعات)،
ای گوی حسن برده ز خوبان روزگار
مسکین کسی که در خم چوگان چو گو بود،
سعدی،
بگفت ار خوری زخم چوگان او
بگفتا به پایش در افتم چو گو،
سعدی،
خواهم اندر پایش افتادن چو گو
گر به چوگانم زند هیچش مگو،
سعدی (از انجمن آرا) (آنندراج)،
، تکمۀ جامه باشد، (جهانگیری)، تکمۀ جامه وگریبان را نیز می گویند، (برهان)، گوی، گوک، گوی انگله، (حاشیۀ برهان چ معین)، سرگین، (ناظم الاطباء)، رجوع به گه شود، کلمه و لفظ و سخن و گفتار، (ناظم الاطباء)،
خرد و کوچک، (برهان) (ناظم الاطباء)
- گو (گَ وَ)
نامی است که در اوستا (فرگرد اول وندیداد) به سرزمین سغد داده شده است. رجوع به فرهنگ ایران باستان پورداود ج 1 ص 185 و 285 شود
- گو
امر) امراست از گفتن، بگو، خواه، خواهی، بگذار:
ای نگارین ز تو رهیت گسست
دلش را گو به بخس و گو بگذار،
آغاجی،
بخندید صاحبدل نیکخوی
که سهل است از این بیشتر گو بگوی،
سعدی (بوستان)،
- امثال:
چه به من گو چه به در گو چه به خر گو،
(امثال و حکم دهخدا ج 2 ص 673)،
هرکه خواهد گو بیا و هرکه خواهد گو برو،
حافظ (از امثال و حکم دهخدا ج 4 ص 1956)،
،
گوینده، و همیشه به طورترکیب استعمال میشود، (ناظم الاطباء)،
ترکیب ها:
- اذان گو، اغراق گو، اندرزگو، بدگو، بذله گو، برهنه گو، بسیارگو، بلندگو، بیهده گو، بیهوده گو، پارسی گو، پراکنده گو، پرگو، پریشان گو، پسندیده گو، پوچ گو، پیش گو، ترانه گو، تلنبه گو، تملق گو، ثناگو، چامه گو، چرب گو، چرندگو، چکامه گو، حق گو، خودگو، خوش آمدگو، خوش گو، درمگو، دروغگو، دعاگو، راست گو، راه گو، رک گو، ره گو، زشت گو، زورگو، سجعگو، سخن گو، سرگو، شب گو، شکرگو، صلوهگو، عیب گو، غلنبه گو، غیب گو، فال گو، قصه گو، قلنبه گو، کلفت گو، کم گو، گزاف گو، گنده گو، لطیفه گو، لغزگو، لوتره گو، لیچارگو، ماذنه گو، متلک گو، ریحه گو، مزاح گو، مزیدگو، مسئله گو، مغلق گو، مفت گو، ملامت گو، نادره گو، نصیحت گو، نغزگو، نیک گو، ول گو، هجاگو، هرزه گو، هزل گو، یاوه گو، رجوع به هر یک از کلمات مذکور شود،
- گواینکه، ولو اینکه، شاید، اگرچه
ای نگارین ز تو رهیت گسست
دلش را گو به بخس و گو بگذار،
آغاجی،
بخندید صاحبدل نیکخوی
که سهل است از این بیشتر گو بگوی،
سعدی (بوستان)،
- امثال:
چه به من گو چه به در گو چه به خر گو،
(امثال و حکم دهخدا ج 2 ص 673)،
هرکه خواهد گو بیا و هرکه خواهد گو برو،
حافظ (از امثال و حکم دهخدا ج 4 ص 1956)،
،
گوینده، و همیشه به طورترکیب استعمال میشود، (ناظم الاطباء)،
ترکیب ها:
- اذان گو، اغراق گو، اندرزگو، بدگو، بذله گو، برهنه گو، بسیارگو، بلندگو، بیهده گو، بیهوده گو، پارسی گو، پراکنده گو، پرگو، پریشان گو، پسندیده گو، پوچ گو، پیش گو، ترانه گو، تلنبه گو، تملق گو، ثناگو، چامه گو، چرب گو، چرندگو، چکامه گو، حق گو، خودگو، خوش آمدگو، خوش گو، درمگو، دروغگو، دعاگو، راست گو، راه گو، رک گو، ره گو، زشت گو، زورگو، سجعگو، سخن گو، سرگو، شب گو، شکرگو، صلوهگو، عیب گو، غلنبه گو، غیب گو، فال گو، قصه گو، قلنبه گو، کلفت گو، کم گو، گزاف گو، گنده گو، لطیفه گو، لغزگو، لوتره گو، لیچارگو، ماذنه گو، متلک گو، ریحه گو، مزاح گو، مزیدگو، مسئله گو، مغلق گو، مفت گو، ملامت گو، نادره گو، نصیحت گو، نغزگو، نیک گو، ول گو، هجاگو، هرزه گو، هزل گو، یاوه گو، رجوع به هر یک از کلمات مذکور شود،
- گواینکه، ولو اینکه، شاید، اگرچه
- گو
بزرگ، پهلوان زمین پست و مغاک را گویند
- گو ((گُ))
هرچیز گرد و گلوله مانند، گوی که آن را با چوگان بزنند
- گو ((گَ یا گُ))
زمین پست، مغاک، گودال
- گو
دلیر، پهلوان
- گو
گاو گوزن
