معنی هرسبان - جستجوی لغت در جدول جو

هرسبان

لغت نامه دهخدا

ارسلان

(پسرانه)

مرد افکن، شکست ناپذیر، شیر، دلیر، شجاع، نام پادشاه سلجوقی، نام پسر مسعود غزنوی

فرهنگ نامهای ایرانی

شهربان

(پسرانه)

حاکم شهر

فرهنگ نامهای ایرانی

برسیان

(پسرانه)

نام گیاهی است

فرهنگ نامهای ایرانی

ارسمان

(پسرانه)

نام پهلوانی در کتاب سیرت جلال الدین

فرهنگ نامهای ایرانی

مهربان

(دخترانه)

دارای محبت و عاطفه

فرهنگ نامهای ایرانی

مرزبان

نگهبان یا مامور مرز، سرحددار، کنایه از حاکم قسمتی از کشور، برای مثال یکی روز مرد آرزومند نان / دگر روز بر کشوری مرزبان (فردوسی۲ - ۱۵۰۴)، در دورۀ ساسانیان، حاکم سرحدی، کنایه از نگهبان

فرهنگ فارسی عمید

رسدبان

پایور شهربانی نظیر ستوان ارتش

فرهنگ فارسی عمید

برسیان

گیاهی فاقد شکوفه و گل که در حوالی کوفه می روید، عشقه، سیان، پرسیان، پرشیان

فرهنگ فارسی عمید

ارسلان

حیوان شیر، کنایه از شجاع، برای مثال آنچه منصب می کند با جاهلان / از فضیحت کی کند صد ارسلان (مولوی - ۵۷۹)

فرهنگ فارسی عمید

غرنبان

در حال غرنبیدن، غرنبنده

فرهنگ فارسی عمید

سیسبان

درختی با برگ های پهن، گل های سفید و تخم هایی به رنگ زرد یا سیاه که در طب قدیم برای تقویت معده و معالجۀ اسهال به کار می رفته

فرهنگ فارسی عمید

شهربان

حاکم و نگهدارندۀ شهر

فرهنگ فارسی عمید

هرسبان تنکابن

(هََ رَ)

هرسی. نام یکی از دهات کلارستاق تنکابن بوده است. (از مازندران و استرآباد رابینو ص 145 ترجمه فارسی)

لغت نامه دهخدا

خرسبان

(خِ)

محافظ خرس. نگاهبان خرس، نگاهدارندۀ خرس. (از آنندراج) :
بوسه بر آن لب که زند خرسبان.
خسرو (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

هرزبان

(هََ)

تخته ای که در جلوی جوی و نهر نهاده باشند برای کم و بیش کردن آب و نیز برای بازداشتن ازفرودآمدن سنگ و امثال آن. (یادداشت به خط مؤلف)

لغت نامه دهخدا

هرستان

(هَُ رِ نَ)

دهی است از دهستان ماربین اصفهان که در 3 هزارگزی باختر سده و در کنار راه شوسه قرار دارد. جایی است جلگه و معتدل و دارای 1431 تن سکنه. از زاینده رود مشروب میشود و محصول عمده اش غله، پنبه، صیفی، میوه، تنباکو و کار مردم زراعت است. زنان کرباس بافی می کنند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10)

لغت نامه دهخدا

هربان

(قُ)

گریختن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، شتافتن در راه رفتن، دور شدن در زمین، غرق شدن در کاری. (اقرب الموارد) ، نیمۀ میخ فروشدن به زمین. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به هرب شود

لغت نامه دهخدا