- مزاح
هزل، شوخی، خوش طبعی، مسخرگی
معنی مزاح - جستجوی لغت در جدول جو
- مزاح
بسیار شوخی کننده، بسیار شوخ
- مزاح (مُ)
دور گردانیده. رانده. برطرف ساخته.
- مزاح العله، بی تعلل و بهانه. بهانه برطرف کرده شده: در عوارض حاجات و سوانح مهمات مزاح العله گردانید. (ترجمه تاریخ یمینی). به خزائن و مراکب و اسلحه و اسباب سپه داری او را مستظهر و مزاح العله گردانید. (ترجمه تاریخ یمینی ص 62)
- مزاح العله، بی تعلل و بهانه. بهانه برطرف کرده شده: در عوارض حاجات و سوانح مهمات مزاح العله گردانید. (ترجمه تاریخ یمینی). به خزائن و مراکب و اسلحه و اسباب سپه داری او را مستظهر و مزاح العله گردانید. (ترجمه تاریخ یمینی ص 62)
- مزاح (مَزْ زا)
بسیارمزاح. فراخ مزاح. مزاح کننده. لوده. چکه. شوخ. بذله گو. بسیارطیبت. بسیارلاغ. آن که بسیار مزاح کند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). بسیار لاغ کننده. (ناظم الاطباء) :
به مداحان و مزاحان سعدالملک برخوانم
چو اندر چنگ آن گرگان فتاد از بره بیزارم.
سوزنی
به مداحان و مزاحان سعدالملک برخوانم
چو اندر چنگ آن گرگان فتاد از بره بیزارم.
سوزنی
- مزاح (شَ قَ)
با هم خوش طبعی کردن. (غیاث) (آنندراج). خوشمزگی. فکاهت. لودگی. چکگی. مفاکهه. مفاکهت. طیبت. مطایبه. مزح. ممازحت. ممازحه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مزاح کردن. (تاج المصادر). لاغ. (صراح). (منتهی الارب). خوش منشی. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). دعبب. دعابه. (منتهی الارب). مداعبه. مباسطت با غیر از راه تلطف و استعطاف نه اذیت. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : مجارزه، با هم مزاح کردن که به دشنام ماند. (منتهی الارب)،
{{اسم مصدر}} به معنی شوخی به فتح میم تلفظ می شود اما در اصل به ضم یا کسر آن است. (نشریۀ دانشکدۀ ادبیات تبریز سال 2 شمارۀ 1) : گفت یاد دارم (مسعود) و مزاح میکردم. (تاریخ بیهقی ص 162). مهتری بزرگ با تو به مزاح و خنده سخن می گویدو تو حد خویش نگاه نمیداری. (تاریخ بیهقی ص 324).
ز هزل و لاغ تو آزار خیزد
مزاح سرد آب رو بریزد.
ناصرخسرو.
ترا به محنت مسعودسعد عمر گذشت
بدار ماتم دولت که نیست جای مزاح.
مسعودسعد.
مزاحی کردم او درخواست پنداشت
دروغی گفتم او خود راست پنداشت.
نظامی.
اطلسی کز بهر تقوی و صلاح
دوخت باید خرج کردی از مزاح.
مولوی.
زن بسی گفتش که آخر ای امیر
گرمزاحی کردم از طیبت مگیر.
مولوی.
به مزاحت نگفتم این گفتار
هزل بگذار و جدّ از او بردار.
سعدی.
رجل دعب و داعب و دعّاب و دعّابه، مرد بامزاح. (منتهی الارب).
- مزاح آمیز،همراه با شوخی و مزاح.
- مزاح پیشه، که همواره مزاح می کند. شوخ: متوکل مزاح پیشه بود. (مجمل التواریخ).
، شادی رسانیدن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)، ظرافت در گفتار: به مزاح، زبان خر را خلج داند. رجوع به ظرافت شود.
- مزاح کننده، که شوخی و ریشخند و مزاح می کند. دعوب. (یادداشت مرحوم دهخدا)
{{اسم مصدر}} به معنی شوخی به فتح میم تلفظ می شود اما در اصل به ضم یا کسر آن است. (نشریۀ دانشکدۀ ادبیات تبریز سال 2 شمارۀ 1) : گفت یاد دارم (مسعود) و مزاح میکردم. (تاریخ بیهقی ص 162). مهتری بزرگ با تو به مزاح و خنده سخن می گویدو تو حد خویش نگاه نمیداری. (تاریخ بیهقی ص 324).
ز هزل و لاغ تو آزار خیزد
مزاح سرد آب رو بریزد.
ناصرخسرو.
ترا به محنت مسعودسعد عمر گذشت
بدار ماتم دولت که نیست جای مزاح.
مسعودسعد.
مزاحی کردم او درخواست پنداشت
دروغی گفتم او خود راست پنداشت.
نظامی.
اطلسی کز بهر تقوی و صلاح
دوخت باید خرج کردی از مزاح.
مولوی.
زن بسی گفتش که آخر ای امیر
گرمزاحی کردم از طیبت مگیر.
مولوی.
به مزاحت نگفتم این گفتار
هزل بگذار و جدّ از او بردار.
سعدی.
رجل دعب و داعب و دعّاب و دعّابه، مرد بامزاح. (منتهی الارب).
- مزاح آمیز،همراه با شوخی و مزاح.
- مزاح پیشه، که همواره مزاح می کند. شوخ: متوکل مزاح پیشه بود. (مجمل التواریخ).
، شادی رسانیدن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)، ظرافت در گفتار: به مزاح، زبان خر را خلج داند. رجوع به ظرافت شود.
- مزاح کننده، که شوخی و ریشخند و مزاح می کند. دعوب. (یادداشت مرحوم دهخدا)
- مزاح
لودگی، فکاهت، خوشمزگی، مطابیه
- مزاح ((مِ))
شوخی، خوش طبعی
- مزاح
شوخی
- مزاح
خوش طبعی، بذله، بذله گویی، خوشمزگی، خوش طبعی، شوخی، لطیفه، لودگی، مسخرگی، مطایبه، هزل، شوخی کردن، خوش طبعی کردن
متضاد: جدی
متضاد: جدی
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
بهر جزیده بنگرید به زحاف، کارزار دیده، جمع مزحف، غیژگاهان خزیدن جای ها مقاتله شده (تاج العروس)، بحر یار کنی که در آن حرفی کم یا زیاده شده باشد مانند: مفاعلن از مفاعیلن و فاعلان از فاعلن: درذکر بحور قدیم و حدیث و نقش دائر و تقطیع ابیات سالم و مزاحف آن. توضیح برای فرق آن با منزحف
