- مخیخ (مُ خَ)
مغز کوچک. خردمغز. (یادداشت مرحوم دهخدا). و رجوع به مخچه شود
معنی مخیخ - جستجوی لغت در جدول جو
- مخیخ (مُ)
گیاه اندک گردیده و نهان. (آنندراج) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)
- مخیخ (مَ)
عظم مخیخ، استخوان بامغز. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
سیّارۀ مرّیخ، چهارمین سیارۀ منظومۀ شمسی به نسبت دوری از خورشید، بخون، غضبان فلک، طرف دار پنجم
مهمیز، آلتی فلزی که هنگام سواری بر پاشنۀ چکمه می بندند، مهماز، اسب انگیز
(مَ)
لغت نامه دهخدا
صورت برگردانیده. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مسخ شده. (ناظم الاطباء). ممسوخ، زشت خلقت و بی نمک. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج) : رجل مسیخ، کسی که نمک ندارد. (از اقرب الموارد). مردی بی ملاحت. (دهار). بدهیئت. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). قبیح، سست. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). ضعیف. (اقرب الموارد) ، گول. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). احمق. (اقرب الموارد) ، گوشت بی مزه. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج). طعام بی نمک. (از اقرب الموارد) (دهار). طعام بی مزه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (دهار). بی مزه. (غیاث). میوه و فاکهۀ بی مزه. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (دهار). طعام بی چاشنی. تفه. بی طعم. ویر. هرچه بی مزه باشد. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- مسیخ الطعم، تفه. بی مزه. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- مسیخ ملیخ، از اتباع، طعام و هر چیزی بی مزه. (مهذب الاسماء).
، ناکس. (مهذب الاسماء). مرد دنی. (یادداشت مرحوم دهخدا)
- مسیخ الطعم، تفه. بی مزه. (یادداشت مرحوم دهخدا).
- مسیخ ملیخ، از اتباع، طعام و هر چیزی بی مزه. (مهذب الاسماء).
، ناکس. (مهذب الاسماء). مرد دنی. (یادداشت مرحوم دهخدا)
(زُ خَ)
لغت نامه دهخدا
نام جایی است که تمیم را واقعه ای در آن بوده است. این موضع در دومرحلگی ’فلج’ و بر سر راه زائران کعبه قرار دارد. زید الخیل نام این موضع را در بیت خود آورده است:
غدت من زخیخ ثم راحت عشیه
بحرّان ارقال العتیق المجفز.
رجوع به معجم البلدان شود
غدت من زخیخ ثم راحت عشیه
بحرّان ارقال العتیق المجفز.
رجوع به معجم البلدان شود
(مَ / مِدْ دی)
لغت نامه دهخدا
بزرگ و ارجمند. (منتهی الارب). عظیم عزیز. (اقرب الموارد) (متن اللغه). مادخ. متمادخ. (متن اللغه). ج، مدخاء
(مَ خَ)
لغت نامه دهخدا
شاه مخیخه، گوسپند فربه با استخوان پرمغز. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). گوسپندی فربه بااستخوان که استخوانهای وی پرمغز باشد. (ناظم الاطباء)
گذر گاه، مار گذر غیژ گاه مار سپستان از گیاهان در زیده دوخته شده سوزن، محل عبور معبر گذرگاه مسلک
آهنی سر تیز که بر پاشنه کفش وموزه نصب کنند و آنرا بر پهلوی اسب خلانند تا تند رود مهمیز: چو رستم و را دید زان گونه تیز بر آشفت زان سان که بور از مخیز. (منسوب به فردوسی) توضیح در فهرست شاهنامه ولف این کلمه نیامده
تاژ گاه چادر گاه، لشکرگاه جایی که در آن خیمه زنند خیمه گاه: و محلی که مجال انداختن عراده و منجنیق بود مخیم نزول همایون ساخت، اردوگاه معسکر
ستاره ای از زمین کوچکتر که بعد از زمین واقع شده و در برابر عطارد و نصف زهره روشنائی دارد
