- لحی (لِ حا / لُ حا)
جمع واژۀ لحیه. (منتهی الارب). رجوع به لحیه شود
معنی لحی - جستجوی لغت در جدول جو
- لحی (لُحی ی)
جمع واژۀ لحی (جمع کثیر). (منتهی الارب)
- لحی (لُ حا)
بمدّ نیز آید، یعنی لحاء، رودباری است به مدینه. (منتهی الارب)
- لحی (لُ حَیْ ی)
ربیعه بن حارثه بن عمرو بن عامر. زرکلی در الاعلام گوید: لحی بن حارثه بن عمرو مزیقیاء من الازد، جدی جاهلی است. و گویند نام او ربیعه و لحی لقب اوست واو پدر عمرو باشد که خزاعه از اوست. (الاعلام ج 3)
(الواره) (؟) موضعی است در نصیب یهودا در میان حدود فلسطیان و صخرۀ عیطم واقع است. (داود 15،8 -20) و دور نیست که همان بیت کلیا یا عیون قاره باشد. (قاموس کتاب مقدس)
(الواره) (؟) موضعی است در نصیب یهودا در میان حدود فلسطیان و صخرۀ عیطم واقع است. (داود 15،8 -20) و دور نیست که همان بیت کلیا یا عیون قاره باشد. (قاموس کتاب مقدس)
- لحی (لَحْیْ)
جای ریش از مردم و جز آن. هما لحیان، الح علی افعل جمع، الا انهم کسروا الحاء لتسلم الیاء و جمع الکثیر لحی علی فعول مثل ظبی و دلی. (منتهی الارب). جای ریش در فک اسفل. دو استخوان زیر و زبر دهان که دندانها بر آن روید. لحیان تثینۀ آن. دندان خانه. رجوع به دندان خانه شود: شکستگی سنه و دندان خانه که به تازی اللحی گویند. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). استخوان زنخ. زفر
- لحی (زَ مَ)
پوست از درخت باز کردن. (منتهی الارب). پوست از چوب باز کردن. (تاج المصادر) ، نکوهش و ملامت کردن. (تاج المصادر) (زوزنی). نکوهیدن. (منتهی الارب). لحی اﷲ فلاناً، زشت روی کند و دور گرداند او را از نیکی و لعنت کند. (منتهی الارب)
- لحی
آواره، گونه، جمع لحیه، : ریش ها جمع لحیه ریشها محاسنها
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
لحاف، روانداز ضخیم آکنده از پشم یا پنبه به شکل مستطیل که هنگام خوابیدن برای گرم نگه داشتن بر روی خود می اندازند، دواج، برای مثال پذیره شده شورش جنگ را / لحیفی برافکنده شبرنگ را (نظامی۵ - ۹۷۶)
آلیاژی که با آن دو قطعه فلز را به هم جوش بدهند، اتصالی که با این آلیاژ شده است
(لِ)
لغت نامه دهخدا
ممالۀ لحاف. رجوع به لحاف شود:
لحیفی برافکند بر پشت بور
درآمد بزین آن تن پیل زور.
نظامی.
پذیره شده شورش جنگ را
لحیفی برافکند شبرنگ را.
نظامی
لحیفی برافکند بر پشت بور
درآمد بزین آن تن پیل زور.
نظامی.
پذیره شده شورش جنگ را
لحیفی برافکند شبرنگ را.
نظامی
(لَ شَ)
لغت نامه دهخدا
آبی است یا مغاکی مشهور پاکیزه و خوش آب. (منتهی الارب). آبی است کعب بن عبدبن ابی بکر بن کلاب را. (معجم البلدان)
(بَ لَ)
لغت نامه دهخدا
منسوب به بلح، به معنی غورۀ خرما. (از اللباب فی تهذیب الانساب) ، راهنما. (آنندراج). آنکه راه را می شناسد و دیگران را راهنمایی می کند. (فرهنگ فارسی معین). راه شناس. دلیل. خریت. هادی. راهبر. رهنمون. (یادداشت مرحوم دهخدا) :
برده از خود غم دزدیده نگاهش ما را
بلدی نیست بغیر از رم آهو با ما.
فطرت (از آنندراج).
، واقف از چیزی. (آنندراج). دانای در کار. واقف. مطلع. (فرهنگ فارسی معین). آگاه.
- بلد بودن، دانا و عالم بودن. (ناظم الاطباء). کاری را دانستن. راه به جایی بردن. (فرهنگ لغات عامیانه). دانستن. علم داشتن. واقف بودن. وقوف داشتن. عارف بودن. معرفت داشتن.
- بلدم، میدانم. (فرهنگ فارسی معین).
- نابلد، ناآگاه:
این نابلدان کوی دانش
پرسند ز من نشان معنی.
حکیم شفائی.
- امثال:
بلد نبود سر خودش را ببندد سر عروس را می بست، در مورد کسی گفته میشود که نتواند کار خودش را بکند یا وظیفه اش را انجام دهد ولی در کار دیگران مداخله و اظهار اطلاع کند. (فرهنگ عوام).
’بلد نیستم’ راحت جانست، مانند یک نه و صدهزار راحت. (فرهنگ عوام). اینکه گوئی ندانم برای فرار از رنج کار کردن باشد. (امثال و حکم دهخدا)
برده از خود غم دزدیده نگاهش ما را
بلدی نیست بغیر از رم آهو با ما.
فطرت (از آنندراج).
، واقف از چیزی. (آنندراج). دانای در کار. واقف. مطلع. (فرهنگ فارسی معین). آگاه.
- بلد بودن، دانا و عالم بودن. (ناظم الاطباء). کاری را دانستن. راه به جایی بردن. (فرهنگ لغات عامیانه). دانستن. علم داشتن. واقف بودن. وقوف داشتن. عارف بودن. معرفت داشتن.
- بلدم، میدانم. (فرهنگ فارسی معین).
- نابلد، ناآگاه:
این نابلدان کوی دانش
پرسند ز من نشان معنی.
حکیم شفائی.
- امثال:
بلد نبود سر خودش را ببندد سر عروس را می بست، در مورد کسی گفته میشود که نتواند کار خودش را بکند یا وظیفه اش را انجام دهد ولی در کار دیگران مداخله و اظهار اطلاع کند. (فرهنگ عوام).
’بلد نیستم’ راحت جانست، مانند یک نه و صدهزار راحت. (فرهنگ عوام). اینکه گوئی ندانم برای فرار از رنج کار کردن باشد. (امثال و حکم دهخدا)
(طَ حی ی)
لغت نامه دهخدا
ابواسحاق طلحه بن عبیدالله بن محمد بن اسماعیل بصری. ندیم موفق خلیفۀ عباسی. متوفی بسال 271 ه. ق. و کتاب المتیمین و کتاب جواهر الاخبار از اوست
(لِحْ یَ)
لغت نامه دهخدا
نام قصبه و بندرگاه و مرکز قضائی است در 120هزارگزی شمال حدیده در سنجاق یمن. دارای حدود 3500 تن سکنه. آن را قلعتی است و سه جامع دارد و آب آن از دوفرسنگی به وسیلۀ شتران از چاهها آورده میشود در خشک سالیها آب این چاهها تلخ است. از اینرو باید از نقاط دورتر آب آورند. در مقابل سواحل این محل جزایر کوچک بسیاری است در آنجاها صدف و مروارید بسیار صید میشود. (قاموس الاعلام ترکی)
(تَجْ یَ)
لغت نامه دهخدا
عمامه به زیر حنک درآورده بستن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و فی الحدیث: نهی عن الاقتعاط و امر بالتحلی. (منتهی الارب)
(طَ حی ی)
لغت نامه دهخدا
نام قسمی کاغذ. (ابن الندیم). نام قسمی کاغذ در قدیم منسوب به طلحه بن طاهر دومین امیر از امرای طاهری
(لِحْ یَ)
لغت نامه دهخدا
ریش. محاسن شعر الخدین و الذقن. ج، لحی ̍، لحی ̍. (منتهی الارب). لحوی منسوب بدان است. (آنندراج). و هما لحیتان: اللحیه لیه ما لم تطل من الطلیه:
لحیۀ طاهر بن ابراهیم
لحیه ای هست ازدر تعظیم.
؟ (از تاریخ بیهقی ص 127).
- اظهار لحیه، نمودن که او نیز میداند. عرض لحیه.
- تخلیل لحیه، تنک کردن ریش و آب بزیر آن رسانیدن در وضوء.
- عرض لحیه، اظهارلحیه.
- لحیه طراز، آرایش دهنده ریش:
همه دزدان گنج دین تواند
این سلف خوارگان لحیه طراز.
سنائی
لحیۀ طاهر بن ابراهیم
لحیه ای هست ازدر تعظیم.
؟ (از تاریخ بیهقی ص 127).
- اظهار لحیه، نمودن که او نیز میداند. عرض لحیه.
- تخلیل لحیه، تنک کردن ریش و آب بزیر آن رسانیدن در وضوء.
- عرض لحیه، اظهارلحیه.
- لحیه طراز، آرایش دهنده ریش:
همه دزدان گنج دین تواند
این سلف خوارگان لحیه طراز.
سنائی
منسوب به طلحه، قسمی کاغذ منسوب به طلحه بن طاهر دومین امیر از امرای طاهری
فارسی گویان به جای لحام تازی به کار برند کبد از آن مدح تو گویم درست گویم و راست مرا به کار نیاید سریشم و کبدا (دقیقی) کبید کفشیر از آن زر می برد استاد زر ساز که با کفشیر پیوندد به هم باز (امیر خسرو) گوشتالود، کشته کشته شده باگوشت پر گوشت فربه: لیکن هر تنی این علاج برنتابد جز مردم گوشت آلود را که بتازی لحیم گویندنه شحیم، چیزی که بدان ظرفهای مسی و برنجی را پیوند کنند جوش: بینداز کز ضعف تن این مقیم شودرخنه رنگ خود را لحیم. (ط هر وحید آنند. لغ)
نام اسپ پیامبر ص در هیچ یک از واژه نامه های تازه در دسترس دیده نشد در یکی از فرهنگ های فارسی ممال لحاف دانسته شده دواج پوشش ستور لحاف: پذیره شده شورش جنگ را لحیفی برافکند شبرنگ را (نظامی لغ)
ریش، محاسن
جوش، پرگوشت، فربه