معنی قشب در لغت نامه دهخدا

آمیختن. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) : قشب السم بالطعام قشباً، خلطه به. (اقرب الموارد). قشب طعامه، اذا سمه. (منتهی الارب)، آلودن به چیزی. (اقرب الموارد)، زهر دادن. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) : قشب فلاناً السم، سقاه. (اقرب الموارد)، رنجانیدن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) : قشبنی ریحه، رنجانید مرا بوی آن. بدی و رنج رسانیدن. (منتهی الارب)، بدگوئی کردن. (اقرب الموارد)، به بدی یاد کردن: قشبه بقبیح، لطخه به. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)، دروغ بربافتن. (منتهی الارب). افتراء. (اقرب الموارد)، نیکنامی یا بدنامی خود ورزیدن. (منتهی الارب). اکتساب حمد یا ذم. (اقرب الموارد). گویند: قشب الرجل، اذ اکتسب حمداً او ذماً. (منتهی الارب)، تباه گردانیدن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) : قشب الشی، افسده. (اقرب الموارد)، سرزنش کردن، زایل کنانیدن عقل را. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) : قشب المال فلاناً،ذهب بعقله. (اقرب الموارد)، زدودن شمشیر را. (منتهی الارب). صیقلی کردن. (اقرب الموارد)

معنی قشب در لغت نامه دهخدا

نام پدر مالک بن بجنیه. (منتهی الارب)

معنی قشب در لغت نامه دهخدا

مستقذر. (اقرب الموارد)، زهر و سم. (ناظم الاطباء). رجوع به قِشب و قَشَب شود

معنی قشب در لغت نامه دهخدا

زهر و سم. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). رجوع به قِشْب و قَشْب شود

معنی قشب در لغت نامه دهخدا

قلعه ای است از سرقسطه. (از معجم البلدان)

معنی قشب در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ قشیب. رجوع به قشیب شود

معنی قشب در فرهنگ لغت هوشیار

رنجانیدن، آمیختن، زهردادن، دروغ بافتن، تباه کردن، سرزنش، زدودن، آلودن، نو تازه، چرکین زهر، زبری، پوسته پوسته شدن نو، کهنه، زدوده، زنگار گرفته از واژگان دوپهلو روان (نفس)، زنگ آهن، دور ریختنی، ژکور (بخیل) : مرد

معنی قشب - جستجوی لغت در جدول جو

قشب(رَ جَ)

لغت نامه دهخدا

قشب(قَ)

لغت نامه دهخدا

قشب(قَ)

لغت نامه دهخدا

قشب(قَ شَ)

لغت نامه دهخدا

قشب(قُ بُ)

لغت نامه دهخدا

قشب(قُ شُ)

لغت نامه دهخدا

قشب

فرهنگ لغت هوشیار

قبب

قبه ها، بناهایی که سقف آن گرد و برآمده باشد، جمع واژۀ قبه

فرهنگ فارسی عمید

قلب

مفرد واژۀ قلوب، در علم زیست شناسی عضو عضلانی صنوبری شکل که در جانب چپ سینه بین ریه ها قرار گرفته و مانند تلمبه برای رساندن خون به تمام بدن در کار است، دل، میان و وسط چیزی، سیم و زر ناسره، در علوم ادبی مقلوب، قسمت میانی لشکر، بین میمنه و میسره، برگردانیدن، وارو کردن، واژگون ساختن چیزی، دگرگون کردن
قلب زدن: پول ناسره سکه زدن، تقلب کردن

مفردِ واژۀ قُلُوب، در علم زیست شناسی عضو عضلانی صنوبری شکل که در جانب چپ سینه بین ریه ها قرار گرفته و مانند تلمبه برای رساندن خون به تمام بدن در کار است، دل، میان و وسط چیزی، سیم و زر ناسره، در علوم ادبی مقلوب، قسمت میانی لشکر، بین میمنه و میسره، برگردانیدن، وارو کردن، واژگون ساختن چیزی، دگرگون کردن
قلب زدن: پول ناسره سکه زدن، تقلب کردن

فرهنگ فارسی عمید

قرب

قربه ها، مشک های آب یا شیر، جمع واژۀ قربه

فرهنگ فارسی عمید

خشب

چوب، قسمت سفت و سخت زیر پوست درخت که در صنعت و ساختن اشیای چوبی به کار می رود

فرهنگ فارسی عمید

قصب

نوعی پارچۀ ظریف که از کتان می بافته اند، نی، نای، هر گیاهی که ساقۀ آن مانند نی میان تهی باشد، استخوان ساق دست یا پا، مروارید آبدار

فرهنگ فارسی عمید

قسب

صلب، سخت، در علم زیست شناسی خرمای خشک که در دهان ریزریز شود

فرهنگ فارسی عمید

قنب

کنف، نوعی الیاف محکم از جنس سلولز که برای ساختن طناب و ریسمان به کار می رود، گیاهی از خانوادۀ پنیرکیان که این الیاف از آن ساخته می شود و دانۀ آن به عنوان دارو مصرف می شود، کنب، ژوت
شهدانه، شهدانق، شهدانج

فرهنگ فارسی عمید

قطب

هر یک از دو طرف محور کرۀ زمین با مناطق اطراف آن، مکانی که فعالیت خاصی در آن زیاد یا متمرکز باشد، قطب صنعتی،
در علم فیزیک دو انتهای پیل یا باتری الکتریکی،
شیخ و مهتر قوم، کسی که مدار کارها به وجود او باشد،
در علم نجوم ستاره ای میان جدی و فرقدان که راهنمای قبله است، ستارۀ قطبی
قطب جنوب: طرفی از محور کرۀ زمین که در جنوبی ترین نقطۀ کرۀ زمین واقع شده و طول جغرافیایی آن ۰ درجه و عرض جغرافیایی آن ۹۰ درجۀ جنوبی است
قطب شمال: طرفی از محور کرۀ زمین که در شمالی ترین نقطۀ کرۀ زمین واقع است و طول جغرافیایی آن ۰ درجه و عرض جغرافیایی آن ۹۰ درجه شمالی است و محاذی ستارۀ قطبی است

فرهنگ فارسی عمید

قشبی

(قَ)

نسبت است به قشب. (معجم البلدان). رجوع به قشب شود

لغت نامه دهخدا

قشبر

(قِ بِ)

بدترین پشم. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، آنچه از پشم وقت پاکیزه کردن برافتد و دور سازند. (منتهی الارب). نفایۀ پشم. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

قشبر

(قِ بَرر)

غلیظ. (اقرب الموارد). درشت دراز سطبر. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مقشب

(مُ قَشْ شَ)

حسب مقشب، حسبی که خالص نباشد. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجل مقشب الحسب، مردی که حسب او خالص نباشد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). که آمیخته به لؤم باشد. (از اقرب الموارد). شوریده حسب. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، طعام مقشب، طعامی زهرآلود. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

قشبی

(قَ)

نفیس بن عبدالخالق بن محمد هاشمی، مکنی به ابوالحسن. از قاریان است. سلفی وی را در اسکندریه دیدار کرده است. وی قرآن را نزد استادان فن فراگرفت و حدیث شنید و مدتی در مکه مجاور بودو آنگاه به اندلس مسافرت کرد. (از معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا