معنی غواصی در لغت نامه دهخدا

از اهل خراسان بود و هر روز پانصد بیت شعر میسرود. عمر اواز نود سال بیشتر بود. از جمله کتب منظوم او، این کتابهاست: روضه الشعراء، قصص الانبیاء، تاریخ طبری، کلیله و دمنه، ساقی نامه و ذخیرۀ خوارزمشاهی. (از تحفۀ سامی ص 174). آیتی در دانشکدۀ یزدان (ص 313) او را از شهر یزد میداند، و گوید: وی نهصدهزار بیت شعر سروده، از آنجمله ’روضه الشهداء’ است. آذر در آتشکده (چ شهیدی ص 268) آرد: غواصی در عهد شاه طهماسب صفوی بوده است. گویند در مدح ائمه علیهم السلام قصایدی در یک صدهزار بیت سروده است. این ابیات از ساقی نامۀ اوست:، بیا ساقی آن کشتی می به دست، که از صرصر نامخالف شکست، مرا کشتی عمر دربحر غم، شده غرق در بادبان سمم، برآیم چو اژدر ز دریای غم، نهم رو به گرداب دشت عدم، ز دنیا و فیها فرامش کنم، نهم بر لبم جام و خامش کنم.، بیت زیر نیز ازاوست:، گرنه هر دم ز سر کوی توام اشک برد، عاشقیها کنم آنجا که فلک رشک برد.، (از تحفۀ سامی ص 175).، رجوع به تحفۀ سامی صص 174- 175، آتشکدۀ یزدان ص 313، آتشکدۀ آذر چ شهیدی ص 268، نتایج الافکار ص 509 و الذریعه ذیل دیوان غواصی شود

معنی غواصی در لغت نامه دهخدا

مُرَکَّب اَز: غواص + ی، مصدری، غواص بودن. در آب فرورفتن برای به دست آوردن مروارید و مرجان و جز آن. عمل غوّاص. غیاصه:، شغلم افزون ز شغل غواصی است، روزیم کم ز روزی کناس.، مسعودسعد.، لبش با در به غواصی درآمد، سر زلفش به رقاصی برآمد.، نظامی.، به غواصی بحر درساختن، گه اندوختن گاهی انداختن.، نظامی.، خردمند روی از پذیرش نتافت، به غواصی در به دریا شتافت.، نظامی.، بر عروسان چمن بست صبا هر گهری، که به غواصی ابر از دل دریا برخاست.، سعدی

معنی غواصی در فرهنگ لغت هوشیار

در آب فرو رفتن برای بدست آوردن مروارید و مرجان و جز آن

معنی غواصی در فرهنگ واژه مترادف متضاد

ژرف پیمایی، غوطه بازی، غوطه وری، مرواریدجویی، غوص، تامل، تعمق، تفکر

معنی غواصی - جستجوی لغت در جدول جو

غواصی

لغت نامه دهخدا

غواصی

لغت نامه دهخدا

غواصی

فرهنگ لغت هوشیار

غواصی

فرهنگ واژه مترادف متضاد

غواص

کسی که برای به دست آوردن مروارید یا چیز دیگر به زیر آب فرو می رود، آب باز
در علم زیست شناسی پرنده ای شبیه مرغابی با گردن دراز که برای گرفتن ماهی به زیر آب می رود

فرهنگ فارسی عمید

تواصی

به یکدیگر اندرز دادن و سفارش کردن، به هم وصیت کردن

فرهنگ فارسی عمید

غواشی

غاشیه ها، روپوش های زین اسب، یون ها، دفنوک ها، جناغ های زین، جمع واژۀ غاشیه

فرهنگ فارسی عمید

غوانی

غانیه ها، زنانی که به واسطۀ زیبایی خود بی نیاز از زینت باشند، جمع واژۀ غانیه

فرهنگ فارسی عمید

غوالی

غالیه ها، گران قیمت ها، جمع گران بها، جمع واژۀ غالیه

فرهنگ فارسی عمید

غواصه

غواص، زیردریایی

فرهنگ فارسی عمید

غوادی

غادیه ها، صبح ها، بامدادان، جمع واژۀ غادیه

فرهنگ فارسی عمید

نواصی

جمع واژۀ ناصیه، پیشانی، موی پیش سر

فرهنگ فارسی عمید

غواص

غائص ها، فروروندگان در آب، آنان که در دریا فرو بروند، جمع واژۀ غائص

فرهنگ فارسی عمید

نواصی

(نَ)

جمع واژۀ ناصیه. رجوع به ناصیه شود، اشراف مردم. (آنندراج) : نواصی قوم، اشراف قوم، مقابل اذناب قوم. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

غواشی

(غَ)

غواش. جمع واژۀ غاشیه. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (المنجد). رجوع به غاشیه شود، در شعر زیر از گلستان سعدی بمعنی زین پوشها آمده:
ان لم اکن راکب المواشی
اسعی لکم حامل الغواشی.
سعدی (کلیات چ محمدعلی فروغی چ تهران 1316 ص 56).
، در (قرآن 41/7) آمده: ’لهم من جهنم مهاد و من فوقهم غواش...’، معنی آیه در تفسیر کشف الاسرار چنین است: ایشان را از دوزخ تابوتهای آتشین است بجای بستر، و از بالای ایشان طبقها از آتش، اطباق من نار اطبقت علیهم فلایدخل علیهم فیها روح و لایخرج منهم نفس. الغواشی اللباس المجلل مثل اللحاف و منه غاشیه السرج، و غشی المریض، و الغشاوه التی تکون علی الولد، و نظیر الاّیه قوله: یوم یغشی̍هم العذاب من فوقهم و من تحت اءرجلهم. (قرآن 55/29). و قوله: لهم من فوقهم ظلل من النار و من تحتهم ظلل. (قرآن 16/39) (تفسیر کشف الاسرارج 3 ص 594 و 605). در تفسیر ابوالفتوح رازی، غواشی بمعنی پوششها و سایه هایی از آتش ترجمه و تفسیر شده است، و صاحب منتهی الارب آن را بیهوشی تفسیر کرده، گوید:و من فوقهم غواش، ای اغماء

غَواش. جَمعِ واژۀ غاشیه. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (المنجد). رجوع به غاشیه شود، در شعر زیر از گلستان سعدی بمعنی زین پوشها آمده:
ان لم اکن راکب المواشی
اسعی لکم حامل الغواشی.
سعدی (کلیات چ محمدعلی فروغی چ تهران 1316 ص 56).
، در (قرآن 41/7) آمده: ’لهم من جهنم مهاد و من فوقهم غواش...’، معنی آیه در تفسیر کشف الاسرار چنین است: ایشان را از دوزخ تابوتهای آتشین است بجای بستر، و از بالای ایشان طبقها از آتش، اطباق من نار اطبقت علیهم فلایدخل علیهم فیها روح و لایخرج منهم نفس. الغواشی اللباس المجلل مثل اللحاف و منه غاشیه السرج، و غشی المریض، و الغشاوه التی تکون علی الولد، و نظیر الاَّیه قوله: یوم یَغْشَی̍هُم ُ العذاب من فوقهم و من تحت اءَرجلهم. (قرآن 55/29). و قوله: لهم من فوقهم ظلل من النار و من تحتهم ظلل. (قرآن 16/39) (تفسیر کشف الاسرارج 3 ص 594 و 605). در تفسیر ابوالفتوح رازی، غواشی بمعنی پوششها و سایه هایی از آتش ترجمه و تفسیر شده است، و صاحب منتهی الارب آن را بیهوشی تفسیر کرده، گوید:و من فوقهم غواش، ای اغماء

لغت نامه دهخدا

غواضی

(غَ)

جمع واژۀ غاضیه. رجوع به غاضیه و غواض شود

لغت نامه دهخدا

غوالی

(غَ)

جمع واژۀ غالیه. (دهار) (اقرب الموارد) رجوع به غالیه و غوال شود:
تحیات کأنفاس الغوالی
تمازج عرفها ریح الشمال.
(تاریخ بیهق ص 2)

لغت نامه دهخدا

غوانی

(غَ)

جمع واژۀ غانیه، بمعنی زنی که بشوی خود خوش باشد و بحسن خویش از زیور و آرایش بی نیاز بود. (غیاث اللغات) (آنندراج) (اقرب الموارد) غوان. (از اقرب الموارد). رجوع به غانیه شود، زنان آوازخوان. (از اقرب الموارد) :
بزی با امانی و حور قبابی
برود و غوانی و لحن اغانی.
منوچهری.
مقام غوانی گرفته نوایح
بساط عنادل سپرده عناکب.
امیرمعزی.
مصاحبت غوانی و مداومت شراب ارغوانی. (جهانگشای جوینی)

جَمعِ واژۀ غانیه، بمعنی زنی که بشوی خود خوش باشد و بحسن خویش از زیور و آرایش بی نیاز بود. (غیاث اللغات) (آنندراج) (اقرب الموارد) غَوان. (از اقرب الموارد). رجوع به غانیه شود، زنان آوازخوان. (از اقرب الموارد) :
بزی با امانی و حور قبابی
برود و غوانی و لحن اغانی.
منوچهری.
مقام غوانی گرفته نوایح
بساط عنادل سپرده عناکب.
امیرمعزی.
مصاحبت غوانی و مداومت شراب ارغوانی. (جهانگشای جوینی)

لغت نامه دهخدا

غوادی

(غَ)

جمع واژۀ غادیه. ابرهای بامداد. (غیاث اللغات) (اقرب الموارد). ابرهای بامدادین. رجوع به غادیه شود

لغت نامه دهخدا

عواصی

(عَ)

عواص. جمع واژۀ عاصی. (از اقرب الموارد). رجوع به عاصی شود، جمع واژۀ عاصیه. (ناظم الاطباء). رجوع به عاصیه شود

لغت نامه دهخدا

تواصی

(تَ رَبْ بُ)

یکدیگر را وصیت کردن. (ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی). یکدیگر را اندرز و وصیت کردن، منه قوله تعالی: اء تواصوا به، ای اوصی به اولهم آخرهم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از اقرب الموارد) ، درهم پیوسته روییدن گیاه زمین. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

یکدیگر را وصیت کردن. (ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی). یکدیگر را اندرز و وصیت کردن، منه قوله تعالی: اءَ تواصَوا به، ای اوصی به اولهم آخرهم. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از اقرب الموارد) ، درهم پیوسته روییدن گیاه زمین. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

خواصی

(خَ)

آن جایی از نشستگاه پشت فیل که نوکر و ملازم در عقب سر آقای خود می نشینند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

شواصی

(شَ)

جمع واژۀ شاصیه، به معنی خیک درآگنده که پایچه های دروا شده باشد. (از منتهی الارب). مشکهای انباشته شده یا بادکرده که پاچه های آن برآمده باشد. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

نواصی

جمع ناصیه، موی پیش سر، پیشانی

فرهنگ لغت هوشیار

غواشی

زین پوش پوشش زین جناغ دفنوک، جمع غواشی، جامه ای نگارین یا ساده که چون بزرگی از اسب پیاده می شد بر زین می پوشیدند، قیامت رستاخیز. یا غاشیه بر دوش کشیدن، اطاعت کردن، یا غاشیه زیر بغل کشیدن، اطاعت کردن امتثال نمودن،، جمع غاشیه، پرده ها چادر ها دفنوک ها زین پوش ها بیهوش کنندگان بیماری های اندرون

فرهنگ لغت هوشیار

غواصه

مونث غواص آب باز جانور آب باز، آب باز زن، زیر دریایی مونث غواص

فرهنگ لغت هوشیار

غوانی

جمع غانیه، زنان بساز بی نیازان از آرایش: زن برنا زنان پاک جمع غانیه زنانی که به سبب جمال خود از زیور بی نیاز باشند زنان جمیل: گروهی آن را خود غنیه خوانده که مغنی شیوه ایست از طلب غوانی افکار دبیرانه، زنان آواز خوان

فرهنگ لغت هوشیار