معنی ضح - جستجوی لغت در جدول جو

ضح

لغت نامه دهخدا

ضحاک

(پسرانه)

بسیار خنده کننده، از شخصیتهای ستمگر شاهنامه، ایرانیان از گذاشتن این نام روی پسران پرهیز می کنند

فرهنگ نامهای ایرانی

ضحا

(دخترانه و پسرانه)

زمانی پس از برآمدن افتاب، چاشتگاه، نام سوره ای در قرآن کریم

فرهنگ نامهای ایرانی

ضحوهالنهار

زمان پس از برآمدن آفتاب

فرهنگ فارسی عمید

ضحکه

خنده
کسی که بر مردم می خندد

فرهنگ فارسی عمید

ضحا

وقتی که روز نزدیک به نصف شدن می رسد، وقت قبل از ظهر

فرهنگ فارسی عمید

ضحاک

بسیار خندان، برای مثال زشت آن زشت است و خوب آن خوب و بس / دائم آن ضحاک و این اندر عبس (مولوی - ۱۰۲۵)

فرهنگ فارسی عمید

ضحک

خندیدن، خنده

فرهنگ فارسی عمید

ضحوک

خندان، خنده کننده، درحال خندیدن، خندناک، شکفته، منبسط، خندنده، خنده ناک، ضاحک، خنده رو، سبک روح، خنداخند

فرهنگ فارسی عمید

ضحوه

نیم چاشت

فرهنگ فارسی عمید

ضحی

نود و سومین سورۀ قرآن کریم، مکی، دارای ۱۱ آیه، والضّحی، خورشید، آفتاب، هنگام برآمدن آفتاب، صبح

فرهنگ فارسی عمید

ضحو

(ضَحْوْ)

نیم چاشت. (منتهی الارب). چاشتگاه. هنگام چاشت. (منتخب اللغات)

لغت نامه دهخدا

ضحو

(ثَ)

ضحوّ. ضحی ّ. بیرون آمدن در آفتاب. و منه الحدیث: رای محرماً قد استظل فقال اضح، یعنی بیرون شو در آفتاب، آشکار گردیدن راه، مردن: ضحا ظل فلان، بمرد، نماز چاشت کردن: ضحا الضحی، نماز چاشت بکرد، رسیدن آفتاب کسی را. (منتهی الارب) ، طعام چاشتگاه خوردن. (غیاث) (آنندراج)

ضُحوّ. ضُحی ّ. بیرون آمدن در آفتاب. و منه الحدیث: رای محرماً قد استظل فقال اضح، یعنی بیرون شو در آفتاب، آشکار گردیدن راه، مردن: ضحا ظل فلان، بمرد، نماز چاشت کردن: ضحا الضحی، نماز چاشت بکرد، رسیدن آفتاب کسی را. (منتهی الارب) ، طعام چاشتگاه خوردن. (غیاث) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

ضحن سلیم

(ضَ)

شهری است در دیار سلیم بنزدیکی وادی بیضان، وآن را به صاد مهمله نیز گفته اند. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

ضحل

(ضَ)

آب اندک بی عمق. (منتهی الارب). آب اندک. (منتخب اللغات). ج، اضحال، ضحول، ضحال

لغت نامه دهخدا

ضحل

(ثَ)

فرورفتن آب: ضحل الماء، فرورفت آب، تنک گردیدن، کمیاب شدن. (منتهی الارب) : ضحلت الغدر، کم شد آب آبگیرها. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ضحکه

(ضُ کَ)

آنکه بر وی خندند. (منتهی الارب). آنکه بر او خندند. (مهذب الاسماء). آنکه مردم بر وی خندند. (غیاث). مسخره:
روت بس زیباست نیلی هم بکش
ضحکه باشد نیل بر روی حبش.
مولوی.
صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: ضحکه بروزن صفره، کسی که رفتار و گفتار و حرکات و سکنات او مردم را بخنده آورد، و ضحکه بر وزن همزه، کسی که بر مردم بخندد. کذا فی الجرجانی

آنکه بر وی خندند. (منتهی الارب). آنکه بر او خندند. (مهذب الاسماء). آنکه مردم بر وی خندند. (غیاث). مسخره:
روت بس زیباست نیلی هم بکش
ضُحکه باشد نیل بر روی حبش.
مولوی.
صاحب کشاف اصطلاحات الفنون گوید: ضُحکه بروزن صُفره، کسی که رفتار و گفتار و حرکات و سکنات او مردم را بخنده آورد، و ضَحکه بر وزن همزه، کسی که بر مردم بخندد. کذا فی الجرجانی

لغت نامه دهخدا

ضحن

(ضَ حَ)

شهری است. مجدالدین می گوید که از ابن سیده است و ابن سیده بیت ابن مقبل را که جوهری در ’ض ج ن’ آورده، شاهد آورده است، پس یکی از این دو تصحیف باشد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ضحکه

(ضُ حُکْ کَ)

بسیارخند. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ضحاک

خنده کننده، بسیار خندان خندنده، روشن چون راه پارسی تازی گشته آژی دهاک دهاک بیور اسپ نام فرمانروایی ستمگر و خونریز که در اوستا و شاهنامه آمده او را ده آک یا (ده عیب) می گفته اند زیرا که این آک های دهگانه بر تن و روان او چیره بوده: زشت پیکری، کوتاهی، باد سری، بی شرمی، شکمبارگی، بد زبانی، ستمگری، شتابزدگی، بد دلی، دروغ گویی نوشته اند که هنگام زادن دو دندان پیشین داشته چنان که گویی می خندد و چون پدر و مادرش تازی بوده اند نام ضحاک یا خندنده را بر او نهاده اند بسیار خنده کننده بسیار خند

فرهنگ لغت هوشیار

ضحایا

جمع ضحیه، گوسفندان اوسفریت کرپانی ها

فرهنگ لغت هوشیار

ضحک

خندیدن، خنده برف، کفک شیر، مسکه، انگبین، شکوفه، میانه راه، شگفتی، دندان سفید دشتان شدن (دشتان حائض)، به شگفت آمدن، درخش زدن خندیدن، جمع ضحوک، خندان ها

فرهنگ لغت هوشیار

ضحکه

یکبار خنده، خنده. آن که بر وی خندند مسخره. یکبار خندیدن، خند خریش (در لاروس: ضحکه آمده)

فرهنگ لغت هوشیار

ضحل

آب اندک بی عمق

فرهنگ لغت هوشیار

ضحو

چاشتگاه، روشن و آشکار شدن

فرهنگ لغت هوشیار

ضحوک

خندان، تابان چون دندان، روشن چون راه

فرهنگ لغت هوشیار

ضحوه

نیم چاشت چاشتگاه پیشین پیش از نیمروز

فرهنگ لغت هوشیار

ضحوه النهار

هنگام چاشت بلند: از غره روز تاآخر در سلخ محرم آن پوست باز کردگان روزگار برد و از ضحوه النهار وقت عصر بعصر و شکنجه از خون در رگ نمانده ای چند اشتغال نمود

فرهنگ لغت هوشیار

ضحی

پس آفتاب بر آمدن چاشتگاه یا صلات (صلوه) ضحی. نماز چاشت، آفتاب خورشید. چاشتگاه، بی رمگان: زنی که پیرامون زهارش موی نروید

فرهنگ لغت هوشیار