معنی زنء - جستجوی لغت در جدول جو

زنء

لغت نامه دهخدا

عظیم، بزرگ، نیرومند
هر یک از دو استخوان ساعد
چوب آتش زنه، دو تکه چوب که آن ها را به هم می ساییدند تا آتش تولید شود، چوب بالایی را زند و چوب زیری را پازند می گفتند
تفسیر و شرح اوستا به زبان پهلوی ساسانی
زند اعلی: در علم زیست شناسی یکی از دو استخوان ساعد که بلندتر است
زند اسفل: در علم زیست شناسی یکی از دو استخوان ساعد که کوتاه تر است

فرهنگ فارسی عمید

زنخ

قسمت جلوآمدۀ آروارۀ زیرین
زنخ بر خون زدن: کنایه از شرمنده شدن، سرافکنده شدن
زنخ زدن: کنایه از سخن بیهوده گفتن، بیهوده حرف زدن، چانه زدن

فرهنگ فارسی عمید

زنک

زن کوچک

فرهنگ فارسی عمید

زنج

مادۀ چسبناکی که از تنه و شاخۀ بعضی درختان میوه دار می تراود و سفت می شود، انگم، صمغ، برای مثال ز بالا دو چیز از دل سنگ سخت / برون تاخته همچو زنج از درخت (اسدی - لغت نامه - زنج)

فرهنگ فارسی عمید

زنگ

پیالۀ فلزی آویزدار که به گردن چهارپایان بسته می شود تا هنگام راه رفتن آن ها صدا کند
وسیله ای فلزی که به نیروی برق یا به وسیلۀ فنری که در آن است با گذاشتن انگشت در روی تکمۀ آن صدا می کند مثلاً زنگ در خانه، زنگ رومیزی
ماده ای که در مجاورت هوا و رطوبت بر روی آهن و فلزات دیگر ایجاد می شود
کنایه از گناه
پرتو ماه و آفتاب
از آفات نباتی که قارچ های ذره بینی انگل در بعضی از گیاهان تولید می کند، ژنگ، ژنگه، آسه
سیاه پوست، زنگی، زنوج
زنگ گندم: در کشاورزی از آفت های گندم که به واسطۀ نوعی قارچ ذره بینی تولید می شود و برگ های آن زرد یا سرخ یا خرمایی می گردد و حاصل آن ضایع می شود و از بین می رود

پیالۀ فلزی آویزدار که به گردن چهارپایان بسته می شود تا هنگام راه رفتن آن ها صدا کند
وسیله ای فلزی که به نیروی برق یا به وسیلۀ فنری که در آن است با گذاشتن انگشت در روی تکمۀ آن صدا می کند مثلاً زنگ در خانه، زنگ رومیزی
ماده ای که در مجاورت هوا و رطوبت بر روی آهن و فلزات دیگر ایجاد می شود
کنایه از گناه
پرتو ماه و آفتاب
از آفات نباتی که قارچ های ذره بینی انگل در بعضی از گیاهان تولید می کند، ژَنگ، ژَنگِه، آسِه
سیاه پوست، زنگی، زنوج
زَنگ گندم: در کشاورزی از آفت های گندم که به واسطۀ نوعی قارچ ذره بینی تولید می شود و برگ های آن زرد یا سرخ یا خرمایی می گردد و حاصل آن ضایع می شود و از بین می رود

فرهنگ فارسی عمید

زنا

هم بستر شدن مرد و زن به طور نامشروع
زنای محصنه: در فقه زنا با زن شوهردار

فرهنگ فارسی عمید

زنج

نوحه، مویه، ناله و زاری، زنجه

فرهنگ فارسی عمید

خنء

(تَ عَفْ فُ)

بریدن تنه خرمابن. (از منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب). منه: خناء الجذع خنئاً

لغت نامه دهخدا

ضنء

(ضِنْءْ / ضَنْءْ)

اصل و جایگاه. گویند: هو فی ضن ء صدق، کان. (منتهی الارب). معدن

لغت نامه دهخدا

زنگ

جسمی که در مجاورت هوا و رطوبت هوا و رطوبت بر روی آهن پیدا می شود و یا آلت فلزی که به نیروی برق یا بوسیله فنری که در آنست با گذاشتن انگشت در روی تکمه آن صدا می کند، مثل زنگ درب خانه

فرهنگ لغت هوشیار

زنا

تنگی، شاشگرفته، تنگ، کوته بالا، گور جهمرزی جفت گردیدن، مرد و زن به طور نامشروع. توضیح: مواقعه نامشروع مرد و زن مشروط بر این که وطی بشبهه نباشد و عمدا عمل صورت گرفته باشد، یا زنا محسنه زنا با زن شوهر دار، بریون از بیماری ها جفت گردیدن، مرد و زن به طور نامشروع. توضیح: مواقعه نامشروع مرد و زن مشروط بر این که وطی بشبهه نباشد و عمدا عمل صورت گرفته باشد، یا زنا محسنه زنا با زن شوهر دار

فرهنگ لغت هوشیار

زنی

جهمرزی مرزیدن (زنا کردن) آوند کوچک، خیکچه جفت گردیدن مرد و زن به طور نامشروع. توضیح: مواقعه نامشروع مرد و زن مشروط بر این که وطی بشبهه نباشد و عمدا عمل صورت گرفته باشد، یا زنا محسنه زنا با زن شوهر دار

فرهنگ لغت هوشیار

زند

بمعنی جان که روح حیوانی است و از این جهت است که ذی حیات را زنده خوانند

فرهنگ لغت هوشیار

زنن

تنگ، کم: آب آب کم

فرهنگ لغت هوشیار

زنر

کستی نهادن، پر کردن آوند را

فرهنگ لغت هوشیار

زنک

لاتینی تازی گشته روی از توپال ها زن کوچک، زن فرومایه و پست

فرهنگ لغت هوشیار

زنق

پارسی تازی گشته زنخ بن پیکان، جای بستن دوال از زنخ ستور

فرهنگ لغت هوشیار

زنخ

سخن بیهوده گفتن

فرهنگ لغت هوشیار

زنح

ستودن، راندن، تنگ گرفتن در داد و ستد

فرهنگ لغت هوشیار

زنج

گریه و نوحه کردن، ناله

فرهنگ لغت هوشیار

زنج

((زِ))

زاج سفید

فرهنگ فارسی معین

زناء

((زِ))

آمیزش نامشروع مرد و زن

فرهنگ فارسی معین

زنج

((زَ ن))

گریه، ناله

فرهنگ فارسی معین

زنج

((زُ))

صمغ درخت

فرهنگ فارسی معین

زنخ

((زَ نَ))

چانه

فرهنگ فارسی معین

زند

آهنی که بر سنگ زنند و از آن آتش بجهد، چخماخ، چوب آتش زنه که آن را بر چوب دیگر سایند تا آتش بوجود بیاید. چوب بالایین را «زند» و چوب زیرین را «پازند» نامند

فرهنگ فارسی معین