معنی دواخور - جستجوی لغت در جدول جو

دواخور

لغت نامه دهخدا

کسی که دوات می سازد

درخور، شایسته، سزاوار، لایق، سازوار، محقوق، اندرخور، فرزام، ارزانی، مناسب، شایان، مستحقّ، صالح، شایگان، خورند، باب، بابت، خورا
مناسب، اندازه، تناسب

فرهنگ فارسی عمید

دورادور

بسیار دور، از دور، برای مثال گر به رویت کنند نسبت حور / جان من نسبتی است دورادور (حیاتی گیلانی - لغتنامه - دورادور)

فرهنگ فارسی عمید

خودخور

ویژگی کسی که بسیار غصه می خورد و رنج خود را آشکار نمی کند

فرهنگ فارسی عمید

چراخور

چراگاه، جای چریدن حیوانات علف خوار، علفزار، مرتع، چرازار، سبزه زار، چرام، مسارح، چراجای، چرامین، چراخوٰار، برای مثال خرسند شدی به خور ز گیتی / زیرا تو خری جهان چراخور (ناصرخسرو - ۹۳)، حیوان چرنده و خورندۀ علف

چَراگاه، جای چریدن حیوانات علف خوار، عَلَفزار، مَرتَع، چَرازار، سَبزِه زار، چَرام، مَسارِح، چَراجای، چَرامین، چَراخوٰار، برای مِثال خرسند شدی به خور ز گیتی / زیرا تو خری جهان چراخور (ناصرخسرو - ۹۳)، حیوان چرنده و خورندۀ علف

فرهنگ فارسی عمید

چقاخور

(چَ خُ)

مؤلف مرآت البلدان نویسد: ’از محال اربعۀ اصفهان است’. (از مرآت البلدان ج 4 ص 251). و رجوع به چغاخور شود

لغت نامه دهخدا

چغاخور

(چَ / چِ خُ)

نام محل معروفی است در چهارمحال بختیاری که ایل بختیاری در فصل تابستان وهنگام ییلاق کردن در آن محل و اطراف آنجا اقامت گزینند. این محل که دشت پر وسعتی است، مرکز آن را باطلاق و نیزاری وسیع اشغال کرده و اطراف آن را کوهها و تپه های مرتفع احاطه نموده است و برای شکار خوک و گراز یا کبک و آهو و غیره شکارگاه مناسبی است:
بد اندر حدود چغاخور لری
لری غولدنگی چغاله خوری.
بهار (دیوان اشعار ج 2 ص 300).
رجوع به چقاخور شود

لغت نامه دهخدا

حلواخور

(دَ /دِ)

آنکه حلوای مردگان خورد. مرده خور. هر یک از مردمی که همواره در ختم ها و عزاها حاضر شوند برای خوردن حلوا و جز آن، مجازاً، وارث. و این لفظ را از روی کراهت و نفرت گویند

لغت نامه دهخدا

پلاخور

(پَ خوَرْ / خُرْ)

این نام را در درۀ چالوس و در کرج و مرزهای فوقانی جنگلهای شمالی ایران و در اراضی خشک و کوهستانی و استپ های کرمانشاه و لرستان و شیراز بگونه ای از شونگ میدهند و آن نام را در درفک به زین دار و هفت کول دهند و در گیلان دقزدانه را پلاخور گویند (گااوبا). و نیز رجوع به زین دار و دقزدانه شود

لغت نامه دهخدا

هواخور

(هََ خوَرْ / خُرْ)

هواکش. مجرایی که هوای خارج را به درون ساختمان می کشد

لغت نامه دهخدا

خورخور

(خُرْ خُرْ)

خرخر. آواز گربه، آوازی که از بینی و گلوگاه بعض مردم خوابیده برآید

لغت نامه دهخدا

پلاخور

نام گونه های مختلف پیچ امین الدوله

معنی دواخور - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما