معنی دبغه در لغت نامه دهخدا

نقیض قبله. (منتهی الارب). مقابل قبله. گویند: ما له قبله و لادبره، یعنی راه نیافت برای کار خود. و لیس لهذا الامر قبله و لا دبره، یعنی کار بی پشت و روئی است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

دبله

(دُ لَ)

یک دسته از هر چیزی، نوعی از بیماری شکم. دبله، لقمۀ بزرگ. (منتهی الارب) ، پارۀ ناطف. (مهذب الاسماء). ج، دبل. (مهذب الاسماء) ، سوراخ تبر. ج، دبل. (منتهی الارب) ، غازی. (یادداشت مؤلف) ، تنگ یا بطری. ج، دبل. (دزی ج 1 ص 424)

لغت نامه دهخدا

دبره

(دَ بِ رَ)

تأنیث دبر. ستور پشت ریش. (منتهی الارب). رجوع به دبر شود

لغت نامه دهخدا

دبره

(دَ بَ رَ)

ریش پشت ستور. ج، دبر. ادبار. (منتهی الارب). ریش پشت و پهلوی اشتر. (مهذب الاسماء) ، هزیمت. (مهذب الاسماء)
سیاه سرفه. سعال یابس. سرفۀ خشک، شخص مشهور زمانه. (از دزی ج 1 ص 422)
نقیض دولت. (منتهی الارب). خلاف دولت. دبرت، پایان کار، شکست کارزار. (منتهی الارب) ، ظفر. (دهار) ، پاره، خیابان، یک کرد زمین زراعت. ج، دبر. (منتهی الارب). کرد زمین. ج، دبار. (مهذب الاسماء). یک پاره زمین. یک تخته زمین
ریسمان نخ پرگ، وسیلۀ مصنوعی و ساختگی. (از دزی ج 1 ص 422)

ریش پشت ستور. ج، دبر. ادبار. (منتهی الارب). ریش پشت و پهلوی اشتر. (مهذب الاسماء) ، هزیمت. (مهذب الاسماء)
سیاه سرفه. سعال یابس. سرفۀ خشک، شخص مشهور زمانه. (از دزی ج 1 ص 422)
نقیض دولت. (منتهی الارب). خلاف دولت. دبرت، پایان کار، شکست کارزار. (منتهی الارب) ، ظفر. (دهار) ، پاره، خیابان، یک کرد زمین زراعت. ج، دَبر. (منتهی الارب). کرد زمین. ج، دبار. (مهذب الاسماء). یک پاره زمین. یک تخته زمین
ریسمان نخ پرگ، وسیلۀ مصنوعی و ساختگی. (از دزی ج 1 ص 422)

لغت نامه دهخدا

دبیه

(دُ بی یَ)

دهی است از بخش بستان شهرستان دشت میشان. در 5 هزارگزی باختر بستان و 5 هزارگزی جنوب راه بستان. جلگه. دشت. گرمسیر. دارای 1000 تن سکنه. آب آن از رود خانه کرخه. محصول آن غلات و برنج و شغل اهالی زراعت و ماهیگیری و صنایع دستی آنان حصیربافی است. دبستانی دارد. ساکنین از طایفۀ بنی طرب هستند. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

دببه

(دِ بَ بَ)

جمع واژۀ دب. (منتهی الارب). رجوع به دب شود

لغت نامه دهخدا

دببه

(دَ بِ بَ)

زن بسیارموی، زن که موی اولین کوچک و نرم دارد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

دباه

(دَ)

یکی ملخ پیاده. (منتهی الارب). یکی از دبی. رجوع به دبی و دبا و دباء شود

لغت نامه دهخدا

دباغه

(تَ)

دباغت. پاک کردن وپیراستن پوست. پوست پیراستن. دباغی کردن. (منتهی الارب) (زوزنی) (تاج المصادر بیهقی). پیراستن پوست را. (منتهی الارب). خشک کردن رطوبات اصلیه از چیزی. (از آنندراج). ازاله کردن رطوبات و گندگی های نجس از پوست. (از تعریفات جرجانی). چرم را پاک کردن. آش نهادن. آشگری. دبغ. دباغ. (منتهی الارب) و رجوع به دباغت شود، رنگ سبز دادن جامه را. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

دبله

(دَ لَ / دِ لَ)

انگشتری بی نگین. (دزی ج 1 ص 424) ، حلقۀ کوچک فلزی پیرامون دستۀ افزار. ج، دبل. (دزی ج 1 ص 424)

لغت نامه دهخدا

دوغه

(غَ / غِ)

دوغینه. صافی که بدان روغن و یا مسکه را صاف کنند. (ناظم الاطباء) (از آنندراج) ، جرم روغن و یا مسکۀ ذوب شده. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

دبله

احتمال میرود که همان دبل حالیه باشد که مخروب است. (قاموس کتاب مقدس)

لغت نامه دهخدا