- حصد
درو کردن، درویدن
معنی حصد - جستجوی لغت در جدول جو
- حصد(حَ صِ)
حصید. استوار. (مهذب الاسماء).
- حبل حصد، رسن محکم تافته.
، دروده. ج، حصاد.
- زرع حصد، کشت دروده
- حبل حصد، رسن محکم تافته.
، دروده. ج، حصاد.
- زرع حصد، کشت دروده
- حصد(حَ صِ)
گیاهی است، گیاه خشک، ریزه کاری در تارها و رسنهای زره
- حصد(اِ رِ)
درودن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی) (ترجمان عادل) (دهار). حصاد. درودن کشت را بداس. درودن زراعت. (آنندراج). درویدن. درو. درود. بدرودن. بدرویدن. حرد، رفع. قطع: امیر ابوالمظفر به طرد سواد و حصد فسادایشان قیام نمود. (ترجمه تاریخ یمینی). به بلخ آمدو فریقون بن محمد با چهل علم از افراد امراء به طرد سواد و حصد فساد او فرستاد. (ترجمه تاریخ یمینی)
سخت تافته شدن رسن. (تاج المصادر بیهقی). و در زره سخت و محکم تافته شدن و استحکام صناعت آن، استوار کردن. (غیاث). محکم کردن، خشک شدن گیاه
سخت تافته شدن رسن. (تاج المصادر بیهقی). و در زره سخت و محکم تافته شدن و استحکام صناعت آن، استوار کردن. (غیاث). محکم کردن، خشک شدن گیاه
- حصد
درو کردن
- حصد((حَ))
درو کردن محصول، درو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
داس، آلتی آهنی و سرکج با دستۀ چوبی که دم آن تیز و دندانه دار است و با آن گیاه ها و حاصل مزارع را از روی زمین درو می کنند، جاخشوک، جاخسوک، خاشوش، منگال، مخلب، جاغسوک
(حَ)
لغت نامه دهخدا
تأنیث احصد.
- درعی حصداء، زرهی تنگ حلقه و محکم بافته. (مهذب الاسماء).
- شجرۀ حصداء، درختی بسیاربرگ. (مهذب الاسماء)
- درعی حصداء، زرهی تنگ حلقه و محکم بافته. (مهذب الاسماء).
- شجرۀ حصداء، درختی بسیاربرگ. (مهذب الاسماء)
(اَ صَ)
لغت نامه دهخدا
حبل احصد، رسن محکم تافته. (منتهی الارب) ، دویدن اسب. (منتهی الارب) (تاج المصادر). دویدن اسب و آهو و غیره
(مُ صِ)
لغت نامه دهخدا
کشت آمادۀ درو و بهنگام درورسیده. زراعتی که بهنگام درو رسد و به درو آید، استوارکننده، سخت تابندۀ ریسمان. (ناظم الاطباء). سخت تابندۀ رسن. (آنندراج)
(مُ صَ)
لغت نامه دهخدا
زراعت نادرودۀ خشک شده، رسن محکم تافته شده: حبل محصد، مرد استواررأی: رجل محصدالرأی. (منتهی الارب)
هنگام درو، میوه بر درو کردن بریدن محصول با داس و مانند آن درویدن، هنگام درو
بدخواهی، بد خواستن، غیرت، برخواستن برای کسی، حسادت، حسودی، تنگ چشمی
داس کشت رسیده ابزار درو کردن داس. زراعت نادروده خشک شده، ریسمان محکم تافته، استوار محکم: محصد رای. زراعتی که بهنگام درو رسد و بدرو آید، سخت تابنده رس
