معنی ترکح - جستجوی لغت در جدول جو

ترکح

لغت نامه دهخدا

تراویدن، پاشیده شدن مایعات به لباس یا بدن و مانند آن، تراوش آب از خلال سنگ یا چیز دیگر، به تدریج قوت گرفتن، توانا شدن و شایستگی حاصل کردن برای کاری

فرهنگ فارسی عمید

ترکه

هر چیز متروک، وامانده، میراث

فرهنگ فارسی عمید

ترکش

قطعاتی از گلوله و خمپاره و مانند این ها که بر اثر انفجار پراکنده می شود، کیسه یا جعبه که در قدیم تیرهای کمان را در آن می گذاشتند و به پهلوی خود آویزان می کردند، تیردان، شغا، شکار، کیش

فرهنگ فارسی عمید

ترکن

ترکان، عنوانی برای زنان، بانو، بی بی، خاتون، بیگم، ارجمند

فرهنگ فارسی عمید

ترنح

به چپ و راست متمایل شدن سر، از مستی یا گیجی، تلوتلو خوردن

فرهنگ فارسی عمید

ترکه

شاخۀ باریک و دراز که تازه از درخت بریده باشند

فرهنگ فارسی عمید

ترکب

بر هم نشستن، به هم پیوستن، استوار شدن

فرهنگ فارسی عمید

ترجح

برتری و فزونی یافتن، برتری جستن

فرهنگ فارسی عمید

مترکح

(مُ تَ رَکْ کِ)

کاهل و سست و تنبل. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون) ، درنگ کننده و راحت نشسته، فراخ و گشاد و وسیع، جست و چالاک، دست آموز و متصرف در کار. (ناظم الاطباء). و رجوع به ترکح شود

لغت نامه دهخدا

ترکش

تیر کش _ تیردان

فرهنگ لغت هوشیار

ترقح

کسب کردن، ورزیدن

فرهنگ لغت هوشیار

ترشح

تراوش، بارش کم، تراویدن

فرهنگ لغت هوشیار

ترکن

استوار گردیدن و صاحب وقار بودن

فرهنگ لغت هوشیار

ترکه

آنچه مال و متاع از مرده بماند

فرهنگ لغت هوشیار

ترکی

ترک دار

فرهنگ لغت هوشیار

ترنح

تاویدن از مستیی کژ و مژی

فرهنگ لغت هوشیار

تروح

شبانگاه رفتن

فرهنگ لغت هوشیار

ترجح

گراییدن، جنبیدن، افزونی، برتری یافتن بگراییدن، مایل شدن چیزی بطرفی چربیدن فزون آمدن فزونی جستن، فزونی افزونی، جمع ترجحات

فرهنگ لغت هوشیار

تربح

بهره خواهی سرگشته گردیدن، تحیر

فرهنگ لغت هوشیار

ترکب

همگری هم آمیزی، بر هم نشینی -1 استوار شدن بر هم نشستن، سواری

فرهنگ لغت هوشیار

ترکب

((تَ رَ کُّ))

استوار شدن، برهم نشستن، سواری

فرهنگ فارسی معین

ترجح

((تَ رَ جُّ))

چربیدن، فزونی جستن

فرهنگ فارسی معین

ترشح

((تَ رَ شُّ))

تراویدن، پاشیده شدن

فرهنگ فارسی معین

ترکی

((تُ))

ترک بودن، کنایه از سفید و زیبا بودن

فرهنگ فارسی معین

ترکش

((تَ کَ یا کِ))

تیردان، جعبه یا کیسه ای که در آن تیرهای کمان را جا می دادند و به پهلو می آویختند، هر تکه ای از نارنجک، خمپاره یا بمب که در اثر انفجار از آن جدا شده باشد

فرهنگ فارسی معین