- بده
خشکه پلاو، برای مثال پرستنده باشم به آتشکده / نسازم خورش جز ز شیر و بده (فردوسی - لغت نامه - بده)
معنی بده - جستجوی لغت در جدول جو
- بده (بُدْ دَ)
بهره ای از هر چیز. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). ج، بدد.
- بده (بُ دَ / دِ)
رگوی سوخته که با چخماق آتش بر آن زنند. (از برهان قاطع). رگوی سوخته وچوب پوسیده که بر زیر سنگ چخماق نهند و چخماق زنند تا آتش درگیرد و آن را خف و پود و زک گویند و در عراق عجم پد و پود را با هم ترکیب کرده خف را پدپود گویند. (انجمن آرا) (آنندراج). رگوی سوخته که عوض قاو بکار دارند. (صحاح الفرس). پده. و رجوع به پده شود
- بده (بِ دِهْ)
چیزی که بر ذمۀ شخصی بود و شخص ملزم بر دادن آن باشد. (ناظم الاطباء). دین. بدهی. وام که ستده باشند. مقابل بستان و طلب. (از یادداشتهای مؤلف)
- بده (بِ دِهْ)
دهی است از بخش خورموج شهرستان بوشهر که 209 تن سکنه دارد. محصول آن غلات است. (از فرهنگجغرافیایی ایران ج 7)
- بده (بِ / بَدْ دَ)
قوت و توان، یقال ماله بده، یعنی نیست او را طاقت آن. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء). قوت. توان. طاقت. (یادداشت مؤلف)
- بده (اَ)
ناگاه آمدن. (تاج المصادر بیهقی) (المصادر زوزنی). ناگاه و نااندیشیده آمدن. (آنندراج). بداهه. و رجوع به بداهه شود، جمع واژۀ بدره. (ناظم الاطباء). و رجوع به بدر و بدره شود
- بده (بَ / بُدْهْ)
آغاز هر چیز.
- بده (بَ دَ)
خشکه پلاو. (برهان قاطع) (غیاث اللغات). خشکه پلاو را گویند و آن را پته نیز خوانند یعنی خالی. (انجمن آرا) (آنندراج) :
پرستنده باشم به آتشکده
نسازم خورش جز ز شیر و بده.
فردوسی (از انجمن آرا).
پرستنده باشم به آتشکده
نسازم خورش جز ز شیر و بده.
فردوسی (از انجمن آرا).
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
آب دهنده، آن قسمت از مجرای قنات در زیرزمین که آب از آن بیرون می آید و داخل قنات می شود
درختی با برگ های پهن و میوه ای گرد که مغز آن به عنوان چاشنی غذا به کار می رود
(بِ دَ)
لغت نامه دهخدا
چیستان. چربک. سخن غریب. مثل. حکایت. بردک، آن داهیه که بماند یاد کردن آن همیشه. (ربنجنی) ، جانور وحشی، مرغ که بر جای ماند و بسردسیر و گرمسیر نشود، سختی. (ربنجنی). ج، اوابد
ناحیتی است از سند. (ازحدود العالم چ دانشگاه ص 125). (از معجم البلدان)
(بِ دِ)
لغت نامه دهخدا
دین. وام. فام. قرض. بده. وام که ستده باشند. مقابل طلب. (یادداشت مؤلف). پولی که شخصی بدیگری مدیونست. آنچه که کسی ملزم است بدیگری بپردازد. (فرهنگ فارسی معین).
دین، قرض، وام
متضاد: بستانکاری، طلب
متضاد: بستانکاری، طلب