معنی اصعب در فرهنگ فارسی عمید

صعب تر، سخت تر، دشوارتر

معنی اصعب در لغت نامه دهخدا

دشوارتر. (آنندراج). مشکل تر و دشوارتر و سخت تر. (ناظم الاطباء). صعب تر. دشخوارتر. مقابل اسهل:، یقولون ان الموت صعب علی الفتی، مفارقهالاحباب واﷲ اصعب.، ؟، - امثال:، اصعب من ردّالجموح.، اصعب من ردالشخب فی الضرع.، اصعب من قضم قت ّ.، اصعب من نقل صخر.، اصعب من وقوف علی وتد

معنی اصعب در فرهنگ لغت هوشیار

سخت تر، مشکل تر، دشوار تر، مقابل اسهل

معنی اصعب - جستجوی لغت در جدول جو

اصعب

فرهنگ فارسی عمید

اصعب

لغت نامه دهخدا

اصعب

فرهنگ لغت هوشیار

اصعب

فرهنگ فارسی معین

اصبع

انگشت دست یا پا، انگشت

فرهنگ فارسی عمید

اصوب

صواب تر، راست تر، درست تر

فرهنگ فارسی عمید

مصعب

اسبی که هنوز زیر بار نرفته و سواری نداده، فحل، گشن

فرهنگ فارسی عمید

اصوب

(اَصْ وَ)

باصواب تر و نیکتر. (غیاث) (آنندراج). صواب تر. بصواب تر:
خواسته بدهد و نخواهد شکر
این صوابست و آن دگر اصوب.
فرخی

لغت نامه دهخدا

اصهب

(اَ هََ)

موی که به سپیدی آن سرخی آمیخته باشد. (منتهی الارب). شعر اصهب، موی میگون. (مهذب الاسماء). میگون. (دستوراللغه). موی سرخ به سپیدی آمیخته. (ناظم الاطباء). آنچه سپیدی موی آن بسرخی زند. مؤنث: صهباء. ج، صهب. (از اقرب الموارد). شقره که بسرخی زند. شقرت مایل بسرخی. موی بور.

موی که به سپیدی آن سرخی آمیخته باشد. (منتهی الارب). شَعر اصهب، موی میگون. (مهذب الاسماء). میگون. (دستوراللغه). موی سرخ به سپیدی آمیخته. (ناظم الاطباء). آنچه سپیدی موی آن بسرخی زند. مؤنث: صَهْباء. ج، صُهْب. (از اقرب الموارد). شقره که بسرخی زند. شقرت مایل بسرخی. موی بور.

لغت نامه دهخدا

ارعب

(اَ عَ)

موضعی است در قول شاعر:
اتعرف اطلالاً بمیسره اللّوی
الی ارعب قد حالفتک بها الصّبا
فأهلاً و سهلاً بالتی حل ّ حبﱡها
فؤادی و حلّت دار شحط من النّوی.
(معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

اصحب

(اَ حَ)

حمار اصحب، خر که رنگش مایل به سرخی باشد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج).

لغت نامه دهخدا

اصآب

(نَ حَ)

رشکناک گردیدن سر. (منتهی الارب). پر شدن سر از تخم شپش (رشک) و کیک. (از قطر المحیط). بسیاررشک شدن موی. (تاج المصادر بیهقی). رشک در موی افتادن. (زوزنی)

لغت نامه دهخدا

اصطب

(اَ طُب ب)

باقیماندۀ نسوج کتان و کنف و مشاقهالاصطب. (از دزی ج 1 ص 26). و رجوع به اشتب و اصطبه شود

لغت نامه دهخدا

اصبع

(اِ بَ)

بنی اصبع، نام قومی است که تابعیت قرامطه پذیرفته بودند. (از قاموس الاعلام ترکی).

لغت نامه دهخدا

اصبع

(اِ بَ)

کوهی است به نجد. (منتهی الارب) (مراصدالاطلاع) (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

اعصب

(اَ صَ)

مرد بی موی پیش سر، برگشتن گونۀ آدمی. (منتهی الارب). گونۀ روی بگشتن. (تاج المصادر بیهقی)

لغت نامه دهخدا

اشعب

(اَ عَ)

طمّاع. نام کسی که در طمع ضرب المثل است. مثال: شمااز اشعب طمّاع گذراندید. (فرهنگ نظام). مردی از مدینه و مولای عثمان بن عفان بود و طمع بسیار داشت، بدان سان که به وی مثل میزدند و این امثال درباره اوست:
هو اطمع من اشعب.
لاتکن اشعب فتتعب.
اطمع من شاه اشعب.
گویند روزی گوسفند وی بر بالای بام بود و به قوس قزح می نگریست و گمان کرد قوس قزح دسته ای یونجه است. از طمع برجست آنرا بگیرد و بر زمین افتاد و گردنش بشکست و از آن بدو مثل زنند. (از اقرب الموارد). و زرکلی آرد: اشعب بن جبیر معروف به اشعب طمّاع و اشعب طامع متوفی بسال 154 هجری قمری / 771 میلادی مردی ظریف از مردم مدینه و مولای عبدالله بن زبیر بود. حدیث روایت میکرد و آواز خوشی داشت. در طمعکاری به وی مثل میزنند و اخبار و حکایات مربوط به طمعکاری او بسیارو در کتب ادبی متفرق است. روزگار درازی بزیست و گویند زمان عثمان را درک کرد و در عصر او در مدینه اقامت داشت و در روزگار منصور عباسی به بغداد رفت و در مدینه درگذشت. (از اعلام زرکلی ج 1 ص 119) ، اشعیاء نبی. نام کتابی از تورات. رجوع به فهرست ابن الندیم شود

لغت نامه دهخدا

اشعب

(اَ عَ)

تیس اشعب، قچقار که میان دو شاخ آن بعد بسیار بود. ج، شعب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مصعب

گشن، شتر سرکش نر فحل، اسبی که سواری نداده و سوار شدن بر آن دشوار باشد، جمع مصاعب مصاعیب

فرهنگ لغت هوشیار

اشعب

نام مردی آزمند، راک (غوچ) دور شاخ: شاخداری که میانه دو شاخش فراخ باشد، پهن شانه چهار شانه قچقار که میان دو شاخ آن فراخ باشد حیوان شاخداری که وسط دو شاخش فاصله باشد، کسی که میان دو شانه اش فراخ باشد

فرهنگ لغت هوشیار