معنی اثفان - جستجوی لغت در جدول جو

اثفان(نَ / نِ)

لغت نامه دهخدا

اجفان

جفن ها، پلک های چشم، جمع واژۀ جفن

فرهنگ فارسی عمید

اثمان

ثمن ها، قیمت ها، بهاها، جمع واژۀ ثمن

فرهنگ فارسی عمید

اکفان

کفن ها، جامۀ مرده ها، جمع واژۀ کفن

فرهنگ فارسی عمید

اثفار

(نَ / نِ)

پاردم بر ستور کردن. (زوزنی). پاردم ساختن برای. پاردم بستن به. پاردم بر چاروا کردن.

لغت نامه دهخدا

اثبان

(نَ / نِزَ)

ثبان. دامن ساختن در جامه. (منتهی الارب) ، سرگشته گردیدن، رمیدن، سست و برخاسته خاطر شدن از کار بی آنکه انقطاع کند، بازگردیدن بشتاب، اثبجر القوم فی مسیر، شک نمودند و متردد شدند در سیر، اثبجر الماء، روان شد آب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

اثمان

(هَِ پَ رَ)

هشت شدن. (تاج المصادر). هشت عدد گردیدن: اثمن القوم. (منتهی الارب).

لغت نامه دهخدا

اثمان

(اَ)

جمع واژۀ ثمن و ثمن و ثمین. (منتهی الارب) ، سودمندتر

لغت نامه دهخدا

اثفیان

نام پدر فریدون، پادشاه پیشدادی. مؤلف مجمل التواریخ و القصص در ص 26 آرد: افریدون بن اثفیان اندر شاهنامه آتبین گوید پدر افریدون را، و بدیگر نسختها اتفیال، و نسب را ذکر کرده شد، فریدون بن اتفیال بن همایون بن جمشید الملک - انتهی. این نام در اوستا اثویّه است که در فارسی به آبتین (بجای آتبین) تحریف شده

لغت نامه دهخدا

اثفال

(نَ / نِ تَ)

اثفال شراب، درد افکندن شراب. دردگین شدن شراب، گران شدن. (تاج المصادر) ، گرانبار شدن، بار دادن بر کسی. (منتهی الارب) ، گران شدن آبستن. (زوزنی) : اثقلت المراءه، گران و ظاهر شد آبستنی او. (منتهی الارب). سنگین شدن زن آبستن، اثقال مرض کسی را، سست و گران ساختن بیماری او را. سنگین شدن مرض او. وهمچنین است اثقال نوم و لوم کسی را. (منتهی الارب)

اثفال شراب، دُرد افکندن شراب. دُردگین شدن شراب، گران شدن. (تاج المصادر) ، گرانبار شدن، بار دادن بر کسی. (منتهی الارب) ، گران شدن آبستن. (زوزنی) : اثقلت المراءه، گران و ظاهر شد آبستنی او. (منتهی الارب). سنگین شدن زن آبستن، اثقال مرض کسی را، سست و گران ساختن بیماری او را. سنگین شدن مرض او. وهمچنین است اثقال نوم و لوم کسی را. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

اثفاء

(نَ / نِ)

برای دیگ دیگپایه کردن. ایثاف. تأثیف. توثیف

لغت نامه دهخدا

اثفار

(اَ)

جمع واژۀ ثفر

لغت نامه دهخدا

اثنان

(اُ)

موضعی است در شام. (معجم البلدان) (مراصد)

لغت نامه دهخدا

اجفان

(اَ)

بسیار آرمیدن با زنان

لغت نامه دهخدا

اجفان

(اَ)

جمع واژۀ جفن. پلکهای چشم. مژگان.

لغت نامه دهخدا

انفان

(اَ)

بلندبینی. (ناظم الاطباء) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مثفان

(مِ)

جمل مثفان، شتری که ثفنۀ وی به پهلو و شکمش درخورد. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). شتری که ثفنۀ وی به پهلو و شکمش درخورد. و ثفنه آنچه برزمین رسد از شتر چون بخسبد مانند زانو و سینه و دست و جز آن. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

اثخان

(خُ نَ / نِ کَ / کِ)

مبالغه کردن (در چیزی). (منتهی الارب) ، بعد. پس. (منتهی الارب). پی. (مؤید) ، روغن خالص. (منتهی الارب) ، نشان. ج، آثار

لغت نامه دهخدا

اثنان

(شَ)

کهنه گردیدن: اثن ّ الهرم. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

اثنان

(اِ)

در حال اضافه، عیب:
ولیکن نبیند کس آهوی خویش
ترا روشن آید همی خوی خویش،
فردوسی،
چنین گفت آنکس که آهوی خویش
ببیند بگرداند آیین و کیش،
فردوسی،
چه فرمائیم چیست نیروی من
تو دانی هنرها و آهوی من،
فردوسی،
هر آنکس که آهوی تو با تو گفت
همه راستیها گشاد از نهفت،
فردوسی

در حال اضافه، عیب:
ولیکن نبیند کس آهوی خویش
ترا روشن آید همی خوی خویش،
فردوسی،
چنین گفت آنکس که آهوی خویش
ببیند بگرداند آیین و کیش،
فردوسی،
چه فرمائیَم چیست نیروی من
تو دانی هنرها و آهوی من،
فردوسی،
هر آنکس که آهوی تو با تو گفت
همه راستیها گشاد از نهفت،
فردوسی

لغت نامه دهخدا

الفان

(اَ)

دو هزار. تثنیۀ الف در حالت رفع. رجوع به الف و الفین شود

لغت نامه دهخدا

اقفان

(اِ)

از پس گردن کشتن گوسپند را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

ادفان

(اَ)

جمع واژۀ دفین

لغت نامه دهخدا

ادفان

(فَ گُ)

پوشیده و پنهان کردن چیزی را.

لغت نامه دهخدا

اصفان

(اَ)

جمع واژۀ صفن. (اقرب الموارد) (قطر المحیط). رجوع به صفن شود

لغت نامه دهخدا

اعفان

(اِ)

خداوند چرم سوراخ دار گردیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). چرمهای کسی سوراخ گردیدن. (از اقرب الموارد).

لغت نامه دهخدا

افان

(اِفْ فا)

زمان. هنگام. اوان. (آنندراج). هنگام. وقت. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). اف ّ. افّان. تئفّه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). گویند: ’کان ذلک علی افه و افانه’، یعنی وقت و هنگامش بود و یقال: ’اخده بافانه’، یعنی گرفت آن را در وقت آن. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)

زمان. هنگام. اوان. (آنندراج). هنگام. وقت. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). اِف ّ. اَفّان. تَئفَّه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). گویند: ’کان ذلک علی افه و افانه’، یعنی وقت و هنگامش بود و یقال: ’اخده بافانه’، یعنی گرفت آن را در وقت آن. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا