- Namely
یعنی
معنی Namely - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
به سختی
نام گذاشتن، نام
مقدمه مفهومی درباره واژه
خانواده (Family) در فناوری اطلاعات به مجموعه ای از محصولات، پروتکل ها، استانداردها یا فناوری های مرتبط اطلاق می شود که ویژگی های اساسی مشترکی دارند و معمولاً توسط یک سازمان یا کنسرسیوم توسعه یافته اند. این مفهوم به دسته بندی و درک روابط بین فناوری های مختلف کمک می کند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در دسته بندی پردازنده ها (مانند خانواده x86)، در استانداردهای ارتباطی (مانند خانواده پروتکل های TCP/IP)، در سیستم های عامل (مانند خانواده ویندوز)، در زبان های برنامه نویسی (مانند خانواده زبان های C)، و در پلتفرم های سخت افزاری (مانند خانواده ARM) کاربرد دارد.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
خانواده پردازنده های اینتل Core، خانواده پروتکل های اینترنت (TCP/IP)، خانواده سیستم های عامل یونیکس، خانواده زبان های برنامه نویسی .NET، خانواده استانداردهای وای فای (802.11)، خانواده میکروکنترلرهای AVR.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم ها، درک خانواده فناوری ها به انتخاب مؤثر مؤلفه ها کمک می کند. در توسعه نرم افزار، آگاهی از خانواده زبان ها یا فریمورک ها یادگیری و انتقال بین فناوری ها را تسهیل می کند. در مدیریت فناوری اطلاعات، این مفهوم به برنامه ریزی راهبردی و استانداردسازی کمک می کند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم خانواده فناوری ها به دهه 1960 و ظهور اولین خانواده های کامپیوتری (مانند IBM System/360) بازمی گردد. در دهه 1980 با ظهور خانواده های پردازنده ها (مانند x86) گسترش یافت. امروزه در همه حوزه های فناوری اطلاعات از سخت افزار تا استانداردهای ارتباطی کاربرد دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
خانواده با نسخه (Version) که به تکامل خطی یک محصول اشاره می کند متفاوت است. همچنین با پلتفرم (Platform) که محیطی برای اجرای برنامه هاست تفاوت دارد. با معماری (Architecture) که به ساختار اساسی سیستم اشاره می کند نیز متمایز است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
این مفهوم بیشتر توصیفی است و پیاده سازی خاصی ندارد، اما در انتخاب فناوری ها تأثیرگذار است. مثلاً در توسعه چندسکویی ممکن است انتخاب از یک خانواده خاص از فناوری ها (مانند .NET یا JVM) مزایای خاصی داشته باشد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
1) تصور اینکه همه اعضای یک خانواده کاملاً سازگار هستند 2) عدم توجه به تفاوت های مهم بین اعضای یک خانواده 3) محدود کردن انتخاب ها به یک خانواده خاص بدون بررسی گزینه های دیگر 4) مشکلات مهاجرت بین نسخه های مختلف یک خانواده.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
درک خانواده های فناوری به انتخاب آگاهانه و استفاده مؤثر از فناوری ها کمک می کند، اما نباید باعث محدودیت در بررسی گزینه های دیگر شود. برای پروژه های بلندمدت، انتخاب از خانواده های پایدار و با پشتیبانی بلندمدت معمولاً تصمیم بهتری است.
خانواده (Family) در فناوری اطلاعات به مجموعه ای از محصولات، پروتکل ها، استانداردها یا فناوری های مرتبط اطلاق می شود که ویژگی های اساسی مشترکی دارند و معمولاً توسط یک سازمان یا کنسرسیوم توسعه یافته اند. این مفهوم به دسته بندی و درک روابط بین فناوری های مختلف کمک می کند.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در دسته بندی پردازنده ها (مانند خانواده x86)، در استانداردهای ارتباطی (مانند خانواده پروتکل های TCP/IP)، در سیستم های عامل (مانند خانواده ویندوز)، در زبان های برنامه نویسی (مانند خانواده زبان های C)، و در پلتفرم های سخت افزاری (مانند خانواده ARM) کاربرد دارد.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
خانواده پردازنده های اینتل Core، خانواده پروتکل های اینترنت (TCP/IP)، خانواده سیستم های عامل یونیکس، خانواده زبان های برنامه نویسی .NET، خانواده استانداردهای وای فای (802.11)، خانواده میکروکنترلرهای AVR.
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
در معماری سیستم ها، درک خانواده فناوری ها به انتخاب مؤثر مؤلفه ها کمک می کند. در توسعه نرم افزار، آگاهی از خانواده زبان ها یا فریمورک ها یادگیری و انتقال بین فناوری ها را تسهیل می کند. در مدیریت فناوری اطلاعات، این مفهوم به برنامه ریزی راهبردی و استانداردسازی کمک می کند.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم خانواده فناوری ها به دهه 1960 و ظهور اولین خانواده های کامپیوتری (مانند IBM System/360) بازمی گردد. در دهه 1980 با ظهور خانواده های پردازنده ها (مانند x86) گسترش یافت. امروزه در همه حوزه های فناوری اطلاعات از سخت افزار تا استانداردهای ارتباطی کاربرد دارد.
تفکیک آن از واژگان مشابه
خانواده با نسخه (Version) که به تکامل خطی یک محصول اشاره می کند متفاوت است. همچنین با پلتفرم (Platform) که محیطی برای اجرای برنامه هاست تفاوت دارد. با معماری (Architecture) که به ساختار اساسی سیستم اشاره می کند نیز متمایز است.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
این مفهوم بیشتر توصیفی است و پیاده سازی خاصی ندارد، اما در انتخاب فناوری ها تأثیرگذار است. مثلاً در توسعه چندسکویی ممکن است انتخاب از یک خانواده خاص از فناوری ها (مانند .NET یا JVM) مزایای خاصی داشته باشد.
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
1) تصور اینکه همه اعضای یک خانواده کاملاً سازگار هستند 2) عدم توجه به تفاوت های مهم بین اعضای یک خانواده 3) محدود کردن انتخاب ها به یک خانواده خاص بدون بررسی گزینه های دیگر 4) مشکلات مهاجرت بین نسخه های مختلف یک خانواده.
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
درک خانواده های فناوری به انتخاب آگاهانه و استفاده مؤثر از فناوری ها کمک می کند، اما نباید باعث محدودیت در بررسی گزینه های دیگر شود. برای پروژه های بلندمدت، انتخاب از خانواده های پایدار و با پشتیبانی بلندمدت معمولاً تصمیم بهتری است.
بی حسّ کننده، بی حسّ
به طور ساده دلانه، ساده لوحانه
زیبا، به خوبی
چابک وار، زیرک
خانگی، خانه دار
اخیراً
ملایم، رام کننده
به طور مرطوب، نمناک
به موقع
به طور ایمن، با خیال راحت
به طور عاقلانه، عاقلانه
به ندرت
لنگان، لنگ
با شجاعت، بازیگوش
مقدمه مفهومی درباره واژه
نام (Name) در حوزه فناوری اطلاعات به عنوان یک شناسه منحصر به فرد عمل می کند که به موجودیت های مختلف در سیستم های دیجیتال هویت می بخشد. این مفهوم پایه ای در تمام زبان های برنامه نویسی و معماری سیستم ها محسوب می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی، نام ها برای شناسایی متغیرها، توابع، کلاس ها، namespaceها و سایر عناصر کد استفاده می شوند. در پایگاه داده ها، نام جدول ها و فیلدها نقش کلیدی دارند. در سیستم عامل ها، نام فایل ها و دایرکتوری ها برای سازماندهی اطلاعات ضروری است.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
1. نام متغیرها در کدهای جاوا مانند `customerCount`
2. نام توابع در پایتون مانند `calculate_average()`
3. نام فایل های پیکربندی در لینوکس مانند `nginx.conf`
4. نام جداول در SQL مانند `Users` یا `Orders`
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
انتخاب نام های مناسب خوانایی و نگهداری کد را بهبود می بخشد. در معماری سیستم های توزیع شده، نام گذاری سرویس ها (مثل در میکروسرویس ها) برای کشف سرویس حیاتی است. در APIها، نام endpointها باید گویا و استاندارد باشد.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم نام گذاری به اولین زبان های برنامه نویسی مانند فورتران (1957) برمی گردد. در دهه 1970 با ظهور زبان های ساخت یافته مانند C اهمیت نام گذاری مناسب بیشتر شد. امروزه در معماری های مدرن مانند میکروسرویس، نام گذاری به یک هنر تبدیل شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
نام با شناسه (ID) متفاوت است - نام معمولاً خوانا و معنادار است در حالی که ID ممکن است فقط یک عدد تصادفی باشد. نام همچنین با مسیر (Path) فرق دارد که شامل موقعیت فایل در سلسله مراتب دایرکتوری هاست.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در جاوا: camelCase برای متغیرها (`userName`)
در پایتون: snake_case برای توابع (`calculate_total`)
در سی شارپ: PascalCase برای کلاس ها (`CustomerOrder`)
در SQL: UPPER_CASE برای ثابت ها (`MAX_RETRIES`)
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
1. استفاده از نام های غیرتوصیفی مانند `a` یا `temp`
2. نام های طولانی که خواندن کد را سخت می کنند
3. عدم رعایت قراردادهای نام گذاری در هر زبان
4. استفاده از حروف غیرانگلیسی که ممکن است در سیستم های مختلف مشکل ایجاد کند
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
نام گذاری مناسب یکی از مهم ترین مهارت های برنامه نویسی حرفه ای است. نام های خوب مانند مستندات خودکار عمل می کنند و نگهداری کد را آسان تر می سازند. در معماری سیستم های بزرگ، استراتژی نام گذاری یکپارچه ضروری است.
نام (Name) در حوزه فناوری اطلاعات به عنوان یک شناسه منحصر به فرد عمل می کند که به موجودیت های مختلف در سیستم های دیجیتال هویت می بخشد. این مفهوم پایه ای در تمام زبان های برنامه نویسی و معماری سیستم ها محسوب می شود.
کاربرد واژه در برنامه نویسی یا زیرشاخه های فناوری اطلاعات
در برنامه نویسی، نام ها برای شناسایی متغیرها، توابع، کلاس ها، namespaceها و سایر عناصر کد استفاده می شوند. در پایگاه داده ها، نام جدول ها و فیلدها نقش کلیدی دارند. در سیستم عامل ها، نام فایل ها و دایرکتوری ها برای سازماندهی اطلاعات ضروری است.
مثال های واقعی و کاربردی در زندگی یا پروژه های IT
1. نام متغیرها در کدهای جاوا مانند `customerCount`
2. نام توابع در پایتون مانند `calculate_average()`
3. نام فایل های پیکربندی در لینوکس مانند `nginx.conf`
4. نام جداول در SQL مانند `Users` یا `Orders`
نقش واژه در توسعه نرم افزار یا معماری سیستم ها
انتخاب نام های مناسب خوانایی و نگهداری کد را بهبود می بخشد. در معماری سیستم های توزیع شده، نام گذاری سرویس ها (مثل در میکروسرویس ها) برای کشف سرویس حیاتی است. در APIها، نام endpointها باید گویا و استاندارد باشد.
شروع استفاده از این واژه در تاریخچه فناوری و تکامل آن در سال های مختلف
مفهوم نام گذاری به اولین زبان های برنامه نویسی مانند فورتران (1957) برمی گردد. در دهه 1970 با ظهور زبان های ساخت یافته مانند C اهمیت نام گذاری مناسب بیشتر شد. امروزه در معماری های مدرن مانند میکروسرویس، نام گذاری به یک هنر تبدیل شده است.
تفکیک آن از واژگان مشابه
نام با شناسه (ID) متفاوت است - نام معمولاً خوانا و معنادار است در حالی که ID ممکن است فقط یک عدد تصادفی باشد. نام همچنین با مسیر (Path) فرق دارد که شامل موقعیت فایل در سلسله مراتب دایرکتوری هاست.
شیوه پیاده سازی واژه در زبان های برنامه نویسی مختلف
در جاوا: camelCase برای متغیرها (`userName`)
در پایتون: snake_case برای توابع (`calculate_total`)
در سی شارپ: PascalCase برای کلاس ها (`CustomerOrder`)
در SQL: UPPER_CASE برای ثابت ها (`MAX_RETRIES`)
چالش ها یا سوءبرداشت های رایج در مورد آن
1. استفاده از نام های غیرتوصیفی مانند `a` یا `temp`
2. نام های طولانی که خواندن کد را سخت می کنند
3. عدم رعایت قراردادهای نام گذاری در هر زبان
4. استفاده از حروف غیرانگلیسی که ممکن است در سیستم های مختلف مشکل ایجاد کند
نتیجه گیری کاربردی برای استفاده در متون تخصصی و آموزشی
نام گذاری مناسب یکی از مهم ترین مهارت های برنامه نویسی حرفه ای است. نام های خوب مانند مستندات خودکار عمل می کنند و نگهداری کد را آسان تر می سازند. در معماری سیستم های بزرگ، استراتژی نام گذاری یکپارچه ضروری است.