معنی کوخ در فرهنگ فارسی عمید

خانۀ بی پنجره، خانه ای که کشاورزان و فالیزبانان میان کشتزار برای خود درست می کنند

معنی کوخ در لغت نامه دهخدا

خانه ای باشد که آن را از چوب و نی و علف سازند. (برهان). خانه خرپشته که از چوب و علف و نی سازند، بخلاف کاخ که خانه عالی را گویند و کوخ در قاموس نیز آمده که خانه ای که روزن نداشته باشد. ج، اکواخ. (از آنندراج). خانه نیین. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). کردی، کوخیک (کلبه، مصغر کوخ) و در عربی کوخ، کازه ای از نی و کلک و مانند آن بی روزن. (حاشیۀ برهان چ معین) :، دنیا که دو روزه کاخ و کوخی است، در راه محمدی کلوخی است.، خاقانی (از حاشیۀبرهان چ معین).،، خانه بی روزن را نیز گویند. (برهان) (ناظم الاطباء)، گیاهی که از آن حصیر بافند و در خراسان خربزه آونگ کنند. (برهان). یک نوع گیاهی که از آن حصیر سازند. (ناظم الاطباء). مصحف لوخ است. (حاشیۀ برهان چ معین). رجوع به لوخ و روخ شود، چرک کنج و گوشه های چشم را هم می گویند. (برهان). چرک کنج چشم. (ناظم الاطباء)، به معنی کرم هم آمده است، چنانکه گویند: در فلان چیز کوخ افتاده است، یعنی کرم افتاده است. (برهان). کرم. (ناظم الاطباء) : مشهدی کُوخ، کرم. (فرهنگ فارسی معین)

معنی کوخ در لغت نامه دهخدا

کازه ای از نی و کلک و مانند آن بی روزن، کاخ مثله، ج، اکواخ، کوخان، کیخان، کِوَخه، (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)، کوخ و کاخ، خانه ای که از نی برآورده باشند بی روزن و هر دو کلمه دخیل است، (از اقرب الموارد) : مُحَرَّد، الکوخ فارسیه، الکوخ و الکاخ، بیت مسنم من قصب بلاکوه، (تاج العروس)، بیت محرد، مسنم و هو الذی یقال له بالفارسیه کوخ، (لسان العرب)، هر خانه بدون روزن، (از اقرب الموارد)

معنی کوخ در فرهنگ لغت هوشیار

خانه باشد که آنرا از چوب و نی و علف سازند و نیز خانه بی روزن را هم گویند

معنی کوخ در فرهنگ فارسی معین

خانه ای که از علف و نی و چوب ساخته شود

معنی کوخ - جستجوی لغت در جدول جو

کوخ

فرهنگ فارسی عمید

کوخ

لغت نامه دهخدا

کوخ

لغت نامه دهخدا

کوخ

فرهنگ لغت هوشیار

کوخ

فرهنگ فارسی معین

کوت

(پسرانه)

نام پسر هزاره سرداران رومی و از یاران خسروپرویز پادشاه ساسانی، از شخصیتهای شاهنامه

فرهنگ نامهای ایرانی

کوش

(پسرانه)

کوشش و سعی

فرهنگ نامهای ایرانی

شکوخ

لغزش، خطا، لیز خوردن، افتادن

فرهنگ فارسی عمید

کرخ

بی حس، برای مثال سر چاه چنین مباش کرخ / زان که چاه است بر سر دوزخ (آذری طوسی- مجمع الفرس - کرخ)، با حالت سستی و بی حالی

فرهنگ فارسی عمید

توخ

تاخ، از درختان جنگلی شبیه درخت گز که چوب آن را برای سوزاندن به کار می برند و آتش آن بادوام و زغالش نیز معروف است، تاغ، طاق، توغ، آق خزک، غضا

فرهنگ فارسی عمید

کور

کبر، درختچه ای خاردار، با برگ های پهن و گل های سفید که مصرف دارویی دارد و از غنچۀ آن ترشی تهیه می شود

فرهنگ فارسی عمید

کدوخ

حمام، گرمابه، گرم خانه، برای مثال پیشم آمد بامدادان آن نگارین از کدوخ / با دو رخ از باده لعل و با دو چشم از سحر شوخ (رودکی - لغت نامه - کدوخ)

فرهنگ فارسی عمید

کوت

تودۀ چیزی مثلاً کوت گندم، کوت سنگ

فرهنگ فارسی عمید

کوخک

(خَ)

خوشۀ انگوررا گویند و به عربی خصله خوانند. به این معنی به فتح اول و ثانی و سکون ثالث و کاف هم آمده است. (برهان) (از آنندراج). خوشۀ انگور و قطعه ای از خوشه انگور. (ناظم الاطباء) : خصله، کوخک. (السامی فی الاسامی)

لغت نامه دهخدا

شکوخ

(شِ / شُ)

اسم از شکوخیدن. (ناظم الاطباء). ریشه شکوخیدن بمعنی پای در جایی گیر کردن. آشکوخیدن، قدم به غلط برداشتن. لغزیدن. (فرهنگ لغات شاهنامه). افتادگی. سقوط. (ناظم الاطباء). بسر درآمدگی. (برهان) (آنندراج). کسی که پایش به چیزی درآید و به سر درافتد، گویند: بشکوخید. (فرهنگ اوبهی) (از فرهنگ اسدی) ، لغزش. (ناظم الاطباء) (برهان) (آنندراج) :
هرکه او در ره رود سرمست و شوخ
افتد اندر خاک خواری از شکوخ.
رودکی.
و رجوع به شکوخیدن شود

لغت نامه دهخدا

کوخه

(کِ وَ خَ)

جمع واژۀ کوخ. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). رجوع به کوخ شود

لغت نامه دهخدا

کوخالو

(کُ)

دهی از دهستان دیزجرد که در بخش عجب شیر شهرستان مراغه واقع است و 112 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

کوخان

(خِ)

دهی از دهستان شهر ویران که در بخش حومه شهرستان مهاباد واقع است و 137 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)