معنی کلاکوب - جستجوی لغت در جدول جو

کلاکوب

لغت نامه دهخدا

کلاهور

(پسرانه)

از شخصیتهای شاهنامه، نام دلاوری مازندرانی در زمان کیکاووس پادشاه کیانی

فرهنگ نامهای ایرانی

طلاکوبی

زینت دادن و نقش و نگار کردن چیزی با ورق های طلا، شغل و عمل طلاکوب

فرهنگ فارسی عمید

طلاکوب

کسی که پیشه اش کوبیدن ورق های نازک طلا برچیزی است، طلاکوبی شده

فرهنگ فارسی عمید

کلاکموش

موش صحرایی، نوعی موش صحرایی جونده خاکی رنگ با دم دراز، دست های کوتاه و پاهای بلند که با کمک پاهای عقبی خود می جهد، یربوع، موش دوپا، کلاوو، کلائو

فرهنگ فارسی عمید

کلاسور

جلد بزرگ فنر دار که اوراق پرونده را در آن مرتب نگه می دارند، جزوه دان

فرهنگ فارسی عمید

کلاکار

(کَلْ لا)

هنگامه ساز. فتنه انگیز. جنگجو. (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس)

لغت نامه دهخدا

کالکوت

(مَ)

نام ولایتی است در میانۀ هند بنا بروایت سنگهت. (تحقیق ماللهند ص 153)

لغت نامه دهخدا

کراکون

(کَ)

قراقون. نزد مغولان جماعتی از محافظان راهها که در مکانهای معین اقامت داشتند. (دزی ج 2 ص 321)

لغت نامه دهخدا

کلالیب

(کَ)

جمع واژۀ کلاّ ب و کلّوب بمعنی مهماز و آن میخ پاشنه موزۀ رائض باشد که بر تهیگاه ستور می زنند وقت راندن. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد) ، چنگل باز. (منتهی الارب). کلالیب البازی، چنگالهای باز. (از اقرب الموارد) ، خار درخت. (منتهی الارب). کلالیب الشجر، خار درخت. (از اقرب الموارد)

جَمعِ واژۀ کُلاّ ب و کُلّوب بمعنی مهماز و آن میخ پاشنه موزۀ رائض باشد که بر تهیگاه ستور می زنند وقت راندن. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد) ، چنگل باز. (منتهی الارب). کلالیب البازی، چنگالهای باز. (از اقرب الموارد) ، خار درخت. (منتهی الارب). کلالیب الشجر، خار درخت. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کلاکموش

(کَ)

موش صحرایی و دشتی باشد، چه کلاک دشت و صحرا را گویند. (برهان) (از انجمن آرا) (از آنندراج) (از ناظم الاطباء). عضل. یربوع. رکن. رکین. ودع. اودع. جرد. صداد. قرنب. قداد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

کلاکله

(کُ کِ لَ)

مؤنث کلاکل. زن سبک گوشت چابک، و زن پست بالای درشت اندام سخت گوشت. (ناظم الاطباء). مؤنث کلاکل. کلکله. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کلاغور

(کُ)

دهی از دهستان مرکزی بخش حومه شهرستان سبزوار است و 186 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

کلاسور

(کْلا / کِ سُ)

جزوه دانی بزرگ که در داخل آن فنر تعبیه شده و اوراق لازم را بترتیب در آن جا دهند. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

کلاسور

(کَ هَِ دَ رَ)

دهی از دهستان حسن آباد است که در بخش کلیبر شهرستان اهر واقع است و 242 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

کلارود

(کَ)

دهی از بخش طالقان شهرستان تهران. در کوهستان واقع شده و سردسیر است و 173 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3)

لغت نامه دهخدا

کلاخود

(کُ)

کلاه خود:
مه سپر مهر کلاخود و کمان قوس قزح
ناوکت تیر و سما کست و سها نیزه گذار.
نظام قاری (دیوان البسۀ چ استانبول ص 13).
و رجوع به کلاه خود شود

لغت نامه دهخدا

کلاجود

(کَ)

طبقچه و یا طبق کوچک پهن از طلا و یا نقره و یا سفال که در روی آن کاسه یا پیاله گذارند و نعلبکی و پیالۀپر و لبریزی که به سلامتی دیگری خورند. (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس)

لغت نامه دهخدا

طلاکوبی

(طِ / طَ)

عمل طلاکوب

لغت نامه دهخدا

کلاهون

(کُ)

نام پهلوانی و بهادری بوده. (برهان) (آنندراج). نام پهلوانی بوده. (فرهنگ جهانگیری) (از فرهنگ رشیدی) (انجمن آرا). مصحف کلاهور. (حاشیۀ برهان مصححح دکتر معین)

لغت نامه دهخدا

کلاکوی

مرحوم دهخدا در یادداشتی آرند: ’در بیت ذیل عمعق آیا کلاهوی است، در شاهنامه دیده شود. آیا کلاهوی اعور بوده ؟’
خری زیر من چون خبز دوک لیکن
بر او من چنان چون کلاکوی اعور.
عمعق (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).
شاید این کلمه مصحف کاغو یاکلاوو = کلاهو + ی (حرف بیان حرکت کسرۀ اضافه) است. و رجوع به کلاوو و کلاهو و کلاکموش شود

لغت نامه دهخدا

طلاکوب

(گَ)

آنکه ورقهای طلا و نقره را بسازد. میرزا طاهر وحید راست:
دلم شیوۀ یار را پیشه کرد
که گشتم طلاکوب این رنگ زرد.
ملا طغرا راست:
به کف دارم از پنجه خایسک درد
ز بهر طلاکوبی رنگ زرد.
(از آنندراج)

لغت نامه دهخدا