- وآه (وَ)
مؤنّث وأی به معنی سخت شتاب کننده و تیزرونده از چهارپایان. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به وأی شود
معنی وآه - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
طریقه، روش، پول، علت، سبب، روی، چهره، امکان، توان، صفحه، وجود، ذات
وجه معاش: پولی که با آن زندگانی را می گذرانند
وجه معاش: پولی که با آن زندگانی را می گذرانند
وجب، فاصلۀ میان انگشت بزرگ و انگشت کوچک دست در حالی که تمام انگشت ها باز باشد، اندازۀ دست، بدست، پنک، گدست، شبر
عصا، چوب دستی، برای مثال به وسه سر بکوب حاسد را / من بکوبم اگر تو را وسه نیست (سوزنی - لغتنامه - وسه)
(تَ)
لغت نامه دهخدا
بازداشتن کسی را از کار و برگردانیدن او. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج)
برگردیدن از کار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)
برگردیدن از کار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)
(وَهْ)
لغت نامه دهخدا
آه. آخ. آوخ. آواه. دریغا. دریغ. افسوس. واحسرتا. کلمه ای است که از درد یا اسف و اندوه گوینده حکایت کند:
باز چون شب می شود آن گاو زفت
میشود لاغر که آوه رزق رفت.
مولوی.
همچو مجنونی که بشنید از یکی
که مرض آمد بلیلی اندکی
گفت آوه بی بهانه چون روم
ور بمانم از عیادت، چون شوم ؟
مولوی.
انبیا گفتند آوه بند جان
سخت تر کرد ای سفیهان بندتان.
مولوی.
- آوه کردن، تأویه.
، و برای نمودن تعجب نیز مستعمل است
باز چون شب می شود آن گاو زفت
میشود لاغر که آوه رزق رفت.
مولوی.
همچو مجنونی که بشنید از یکی
که مرض آمد بلیلی اندکی
گفت آوه بی بهانه چون روم
ور بمانم از عیادت، چون شوم ؟
مولوی.
انبیا گفتند آوه بند جان
سخت تر کرد ای سفیهان بندتان.
مولوی.
- آوه کردن، تأویه.
، و برای نمودن تعجب نیز مستعمل است
(وَ / وِ)
لغت نامه دهخدا
کوره که در آن خشت و آهک و امثال آن پزند. پزاوه. داش، در بعض فرهنگها معنی صدا و ندا یا برآورندۀ صدا و ندا بکلمه داده اند، زنجیره ای که نقاشان و دوزندگان بر کنار چیزها کشند یا دوزند
(وَ)
لغت نامه دهخدا
نام محلی در 24 هزار گز فاصله از ساوه که آبه و آوج نیز گویند و آن در قدیم شهری بوده و آثار قدیمۀ بسیار پیرامون آن دیده میشود. و صاحب حدودالعالم گوید: آوه شهرکیست از جبال، انبوه و آبادان و هوای درست و راه حجاج خراسان. و در نزهه القلوب آمده است: آوه از اقلیم چهارم است، طولش از جزایر خالدات قه نه و عرض از خط استوا لدم طالع بناش سنبله دور باروش قرب ده هزار گام. هواش معتدل آبش از رود خانه گاوماها که بماهین بره می خوانند و در آن شهر زمستان یخ آب در چاه می بندند بچند کرت تا فرومیخورد در تابستان همچنان یخ آب بازمیدهد آنقدر آب یخ که در زمستان خورده بود بازدهد بعد از آن آب ساده مثل دیگر چاه ها. و غله و پنبه در آنجا بسیار نیکو بود، از میوه هایش انجیر نیکو بود مردم آنجا سفیدچهره و شیعۀ اثناعشریند... و با هم اتفاق نیکو دارند و حقوق دیوانی آنجا به تمغا مقرر است و ده هزار دینار است. (نزهه القلوب)
(وَ)
لغت نامه دهخدا
آوۀ سمکنان. نام یکی از سران سپاه کیخسرو:
پس گیو بد آوۀ سمکنان
برفتند خیلش یکان و دوگان.
فردوسی
پس گیو بد آوۀ سمکنان
برفتند خیلش یکان و دوگان.
فردوسی
(وِلْ لَ / لِ)
لغت نامه دهخدا
در تداول مردم قزوین، جنبش و حرکت بسیار جنبندگان خرد در فضای کم، چنانکه خاکشی یا ماهی در آب، و همیشه با فعل زدن به کار رود
(وَ لَ قِ)
لغت نامه دهخدا
دهی است جزو دهستان لورا و شهرستانک بخش کرج شهرستان تهران واقع در 500 گزی راه شوسۀ کرج به چالوس دارای 450 تن سکنه. رجوع به فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1 شود
(وَ لَ / لِ)
لغت نامه دهخدا
قهر، خشم. (برهان). خشم و غضب. (غیاث اللغات) ، خشمگین. (آنندراج) ، ناز. (برهان) (انجمن آرا) ، عاشق زار. (برهان)
پسوند دال بر معانی ذیل: تصغیر و استعطاف بالویه، شباهت و مانندگی سیبویه مشکویه، دارندگی صاحبی برزویه دادویه. توضیح مرحوم قزوینی (ویه) را معادل - و (واو تصغیر ترحیم و استعطاف) دانسته اند
فرمگینی اندوهگینی، بی تابی، هاژی سرگشتگی، شوریدگی شیدایی سخت غمگین شدن، حیران شدن از شدت حزن وجدیا حزن، غمیگین، حیرانی سرگشتگی، افراط وجد
چوب دستی، آلت مرد نره: روز و شبان بگنبد سیمین شان زدیم هرساعتی زوسه سیمین یکی ستون. (سوزنی)
کلمه تحسین که در مقام تعجب و تحسین استعمال میکنند، آه کشیدن، آه گفتن
((وَ))
فرهنگ فارسی معین
کوره ای که در آن خشت و آهک و مانند آن می پختند، نقشی به شکل زنجیر که بر حاشیه چیزی بکشند یا بدوزند
((وَ))
فرهنگ فارسی معین
روی، چهره، طریقه، جهت، پول، جمع وجوه، ذات، شخص، قصد، نیت، دلیل، سبب، ضمان پول (یا مالی) که برای ضمانت می سپارند، مصالحه آن چه برای برقراری صلح میان دو طرف مورد معامله قرار می گیرد
