معنی نشستنگه در لغت نامه دهخدا

جای نشستن. آنجا که بر آن می نشینند:، کجا فرش را مسند و مرقد است، تهمتن بیامد به زابلستان، نشستنگهی ساخت در گلستان.، فردوسی.، نشستنگه فضل بن احمد است.، فردوسی.، نهادندبر پشتشان تخت زر، نشستنگه شاه با تاج و فر.، فردوسی.، ده اشتر نشستنگه شاه را، به دیبا بیاراسته گاه را.، فردوسی.، نشستنگهی سازمش ز این سریر، که باشد بر او جاودان جای گیر.، نظامی.،، محل اقامت. مسکن:، کنون جای سختی و جای بلاست، نشستنگه تیزچنگ اژدهاست.، فردوسی.، یکی بیشه پیش آمدش پردرخت، نشستنگه مردم نیکبخت.، فردوسی.، نشستنگه سوکواران بدی، بدو در سکوبا و مطران شدی.، فردوسی.، نشستنگهی ز آن طرف بازجست، که دارد نشیننده را تندرست.، نظامی.،، مقر. مستفر. پای تخت:، تن خویش را از در فخر کرد، نشستنگه خویش اصطخر کرد.، فردوسی.، برآوردۀ سلم جای بزرگ، نشستنگه قیصران سترگ.، فردوسی.، همه جای جنگی سواران بدی، نشستنگه شهریاران بدی.، فردوسی.، نشستنگه آمل گزید از جهان، به هر کشور انگیخت کارآگهان.، اسدی.،، مجلس. بزم:، ز یک سو نشستنگه کام را، دگرسوی از بهر آرام را.، فردوسی.، چو از خوان سالار برخاستند، نشستنگه می بیاراستند.، فردوسی.، بفرمود تا خوان بیاراستند، نشستنگه رود و می خواستند.، فردوسی.،، بارگاه. قصر:، نشستنگهی برفرازم به ماه، چنان چون بود درخور تاج و گاه.، فردوسی.، رخ شاه تابان به کردار هور، نشستنگهش را ستونها بلور.، فردوسی.، نشستنگهی بود ایوان چهار، ز هر گوهر آراسته چون بهار.، اسدی

معنی نشستنگه در فرهنگ لغت هوشیار

نشستگاه: نشستنگه شهریاران خویش بدارید ازین پس بایین پیش. (شا. بخ. 1806: 6)

معنی نشستنگه - جستجوی لغت در جدول جو

نشستنگه

لغت نامه دهخدا

نشستنگه

فرهنگ لغت هوشیار

نشسته

کسی یا چیزی که در جایی قرار گرفته، جلوس کرده، در حال نشستن

فرهنگ فارسی عمید

نشستنگاه

جایی که کسی بنشیند، جای نشستن، نشیمنگاه، نشست جای، پای تخت

فرهنگ فارسی عمید

نشستن

قرار گرفتن انسان یا حیوان بر روی سرین خود، تمرگیدن
ساکن بودن، اقامت کردن

فرهنگ فارسی عمید

نشستگاه

نشستنگاه، جایی که کسی بنشیند، جای نشستن، نشیمنگاه، نشست جای، پای تخت

فرهنگ فارسی عمید

شستنگاه

(شُ تَ)

محل شستن. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

کشتنگه

(کُ تَ گَهْ)

کشتنگاه. محل کشتن. مقتل. رجوع به کشتنگاه شود:
بجرمی گرفت آسمان ناگهش
فرستاد سلطان به کشتنگهش.
سعدی (بوستان)

لغت نامه دهخدا

نشستنی

(نِ شَ تَ)

هر جائی و یا هر چیزی که بر آن می نشینند، هر آنچه بر آن سوار می شوند، مانند اسب و اشتر و اراده و کشتی و جز آن. (ناظم الاطباء) ، قابل سکونت. درخور سکنی که منزل کردن و اقامت کردن در آن شاید: این خانه دگر نشستنی نیست

لغت نامه دهخدا

نشستنی

(نَ شُ تَ)

که قابل شست و شو نیست. مقابل شستنی. رجوع به شستنی شود

لغت نامه دهخدا

نشیمنگه

(نِ مَ گَهْ)

نشیمنگاه. جای نشیمن. رجوع به نشیمن و نشیمنگاه شود:
چه کردید ایدر نه جای شماست
که ز آن سو نشیمنگه اژدهاست.
اسدی

لغت نامه دهخدا

نشستگاه

(نِ شَ)

جای نشستن. جائی که کسی می نشیند. (ناظم الاطباء). جای. مکان:
نشستگاه تو بر تخت خسروانی باد
نشستگاه عدوی تو بر چه ارژنگ.
فرخی.
، مجلس. (دهار) :
نشستگاه شهان باغ و خوابگه ایوان
نشستگاه تو دشت است و خوابگه خرگاه.
فرخی.
، مصطبه.سکوی مخصوص نشستن: و از هر دو روی نشستگاهها و غرفه ها و بناها بفرمود کردن. (مجمل التواریخ) .به نوعی که ذره ای آفتاب از جانب شرقی و غربی به نشستگاه سر حوض نمی افتاد. (تاریخ بخارا ص 33).
کرده بروی نشستگاهی چست
تخت بسته به تخته های درست.
نظامی.
، مسکن. مقام. مکان. (ناظم الاطباء). جای اقامت: بیرون از شهر مصر به قرب میلی احمد طولون از بهر نشستگاه خود چند بنا ساخته است. (مجمل التواریخ). و باز به حمله آمدند و درها بسوختند و به کوشک حسینی رفتند نشستگاه مقتدر. (مجمل التواریخ)، قاعده. عاصمه. کرسی. پای تخت. (یادداشت مؤلف) : نشستگاه خویشتن (کی قباد) همه ملک بلخ داشت. (ترجمه طبری بلعمی). حمص از شام است و نشستگاه ملک روم بود و ابوعبیده آهنگ حمص کرد. (ترجمه طبری بلعمی)، مقعد. کون. (ناظم الاطباء). نشتنگاه. دبر: المعافه، پای فا نشستگاه کسی زدن. (تاج المصادر بیهقی)، هنگام نشستن. (از ناظم الاطباء)

جای نشستن. جائی که کسی می نشیند. (ناظم الاطباء). جای. مکان:
نشستگاه تو بر تخت خسروانی باد
نشستگاه عدوی تو بر چَه ِ ارژنگ.
فرخی.
، مجلس. (دهار) :
نشستگاه شهان باغ و خوابگه ایوان
نشستگاه تو دشت است و خوابگه خرگاه.
فرخی.
، مصطبه.سکوی مخصوص نشستن: و از هر دو روی نشستگاهها و غرفه ها و بناها بفرمود کردن. (مجمل التواریخ) .به نوعی که ذره ای آفتاب از جانب شرقی و غربی به نشستگاه سر حوض نمی افتاد. (تاریخ بخارا ص 33).
کرده بروی نشستگاهی چست
تخت بسته به تخته های درست.
نظامی.
، مسکن. مقام. مکان. (ناظم الاطباء). جای اقامت: بیرون از شهر مصر به قرب میلی احمد طولون از بهر نشستگاه خود چند بنا ساخته است. (مجمل التواریخ). و باز به حمله آمدند و درها بسوختند و به کوشک حسینی رفتند نشستگاه مقتدر. (مجمل التواریخ)، قاعده. عاصمه. کرسی. پای تخت. (یادداشت مؤلف) : نشستگاه خویشتن (کی قباد) همه ملک بلخ داشت. (ترجمه طبری بلعمی). حمص از شام است و نشستگاه ملک روم بود و ابوعبیده آهنگ حمص کرد. (ترجمه طبری بلعمی)، مقعد. کون. (ناظم الاطباء). نشتنگاه. دبر: المعافه، پای فا نشستگاه کسی زدن. (تاج المصادر بیهقی)، هنگام نشستن. (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

نشستگی

(نِ شَ تَ / تِ)

حالت و کیفیت و چگونگی نشسته. (یادداشت مؤلف).
- بازنشستگی، بازنشسته بودن.
- فرونشستگی، فرورفتگی.
رجوع به همین مدخل ها در ردیف خود شود

لغت نامه دهخدا

بستنگه

(بَ تَ گَ هْ)

تخفیفی است از بستنگاه. رجوع به بستنگاه شود

لغت نامه دهخدا

نشستگه

(نِ شَ گَهْ)

نشستگاه. جای نشستن. مقام. مکان. جا. رجوع به نشستگاه شود:
پیش دل اندر بکن نشستگهم
وز عمل و علم کن نثار مرا.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

نشستنگاه

(نِ شَ تَ)

مکان نشستن. (آنندراج). جائی که بر آن کسی می نشیند. (ناظم الاطباء) ، مجلس. (یادداشت مؤلف) ، آن جائی که چیزی قرار می گیرد. (ناظم الاطباء) ، اقامت گاه. (از آنندراج). محل اقامت. مسکن: آزرمی دخت به ناحیت اسدآباد قصری کرد به نام خویش کرد اندر هامون و نشستنگاهی بزرگوار بر سر تل. (مجمل التواریخ) ، پای تخت. کرسی سلطان یا امیری در مملکت: لیث به خراسان بازگشت و به جیرفت آمد آنجا نشستنگاه خویش گرفت. (تاریخ سیستان) ، مقعد. (منتهی الارب) (دهار) (ناظم الاطباء). کون. (ناظم الاطباء). سرین. دبر

لغت نامه دهخدا