- ملبد (مُ لَبْ بَ / مُ بَ)
پاره بردوخته. گویند: ثوب ملبد. (از ذیل اقرب الموارد)
معنی ملبد - جستجوی لغت در جدول جو
- ملبد (مُ لَبْ بَ)
باران اندک. (از اقرب الموارد)
- ملبد (مُ بِ)
شتر که دنب خود را بر ران و زانو زند، شیر بیشه. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، شتری که سرین وی آلوده به ریخ و بول بود. (ناظم الاطباء) ، چسبیده بر زمین. (ازاقرب الموارد) ، فقیر خاک نشین. و گویند: فلان ملبد، ای فقیر مدقع. (از ذیل اقرب الموارد)
- ملبد (مُ بِ)
ابن حرمله الشیبانی (مقتول به سال 138 هجری قمری) مردی دلیر بود که درایام خلافت منصور عباسی با هزار سوار خروج کرد و بر ناحیۀ جزیره استیلا یافت و عظمت و قدرتی پیدا کرد. منصور چندین بار لشکر به جنگ وی فرستاد اما همه شکست یافتند و سرانجام خازم بن خزیمه را با هشت هزار سپاه جنگاور برای دفع وی گسیل کرد. ملبد در برابر این سپاه پایداری شگفت انگیزی از خود نشان داد تا جایی که نزدیک بود آنان را در هم شکند اما تیری بدو رسید و از پای درآمد. و رجوع به اعلام زرکلی ج 3 ص 1067 و کامل ابن اثیر چ بیروت 1358 ه. ق. ج 5 ص 482 و 485 و تاریخ اسلام فیاض ص 186 شود
- ملبد (مُ بَ)
فرس ملبد، اسب نمدبسته. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
در آیین زردشتی رئیس مغان، حکیم و پیشوای روحانی زردشتی، کنایه از دانشمند، کنایه از مشاور، کنایه از روایت کننده
موبد موبدان: در آیین زردشتی رئیس کل موبدان
موبد موبدان: در آیین زردشتی رئیس کل موبدان
از راه حق برگردنده و فاسق و بیدین شده، طعنه زننده و جدل کننده در دین
به گونه های مختلفی از درخت بید اطلاق میشود که دارای شکوفه های معطرند
زفت، ابر بی باران، پسرس اسپ پسرس آنکه خود را بر زمین زند، بخیل، بی توجه، ابر بی باران، اسبی که در دو سبقت نکند
