- مقیی (مُ قَیْ یی)
هر دارویی و هر چیزی که قی آورد. (ناظم الاطباء). و رجوع به مادۀ قبل شود
معنی مقیی - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
ما بودن، هستی، وجود، کنایه از خودبینی، خودخواهی، تکبر
مایی ومنی: کنایه از خودبینی، خودخواهی، تکبر،برای مثال در بحر مایی و منی افتاده ام بیار / می تا خلاص بخشدم از مایی و منی (حافظ - ۹۵۶)
مایی ومنی: کنایه از خودبینی، خودخواهی، تکبر،
(مُ قَیْ یِءْ)
لغت نامه دهخدا
داروی قی آور. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). قی آورنده. دارویی که شکوفه افتادن را خورند. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). دوایی که خاصیت آن تحریک رطوبات است به سمت بالای معده تا از دهان خارج شود. (از بحر الجواهر). هرچه اخراج فضول از طریق مری کند. (تحفۀ حکیم مؤمن). دوایی را نامند که به قوت حرارت خود ترقیق نماید اخلاط غلیظۀ محتبسه در مجاری غذا و معده راو به قی دفع نماید مانند تخم ترب. (مخزن الادویه)
منسوب به مقله، منسوب به ابن مقله، نوعی قلم تحریر منسوب به ابو الحسن علی بن هلال مشهور به ابن مقله: (و بزمین عراق دوانزده قلم است هر یکی را قد و اندام و تراشی دیگر و هر یکی را ببزرگی از خطاطان باز خوانند یکی مقلی به ابن مقله باز خوانند) (نوروز نامه. 49)
هراش آور قی آورنده توضیح دوایی را نامند که بقوت حرارت خود ترقیق نماید اخلاط غلیظه محتبسه در مجاری غذا و معده را و به قی دفع نماید مانند تخم ترب (مخزن الادویه)
رامشکده، خوابگاه شبستان، گور خواب نیمروزی این واژه در تازی نیامده بنگرید به مقیلبا هفت دانه باشد که در ایام عاشورا پزند و خورند و آن گندم و جو و نخود و عدس و باقلا و ماش و لوبیاست: (شکم ز لقمه آلوده پر مکن چو مقیل که گرده مه و مهرت شود بسفره طفیل) (احمداطعمه رشیدی)
