Q: معنی مز در فرهنگ فارسی عمید

چشیدن، مکیدن، مَزیدَن

Q: معنی مز در فرهنگ فارسی عمید

آنچه طعمش بین ترش و شیرین باشد، ترش و شیرین، میخوش

Q: معنی مز در لغت نامه دهخدا

افزونی. فضل و فزونی. یقال: له مز علیک، أی فضل، مر او راست فضل و فزونی بر تو. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)، اندازه و مقدار. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

Q: معنی مز در لغت نامه دهخدا

ترش و شیرین. آنچه که طعمش بین ترش و شیرین باشد. میخوش مزه. (منتهی الارب) (برهان). مَلَس. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). لب ترش. دومزه. (لغت محلی شوشتر خطی ذیل دومزه). رجوع به ملس شود: و انار ترش و شیرین که آن را به تازی المز گویند در علاج جگر به کار آمده است. (ذخیرۀ خوارزمشاهی)، شراب که طعم آن لذیذ باشد. (از اقرب الموارد). می ترش و شیرین. (منتهی الارب)

Q: معنی مز در لغت نامه دهخدا

صعب و سخت. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)

Q: معنی مز در لغت نامه دهخدا

دهی است از دهستان خنج بخش مرکزی شهرستان لار، در 90 هزارگزی غرب لنگه و دامنه کوه گوگردی، درمنطقۀ گرمسیر واقع و دارای 298 تن سکنه است. آبش از قنات و چاه محصولش غلات و پنبه، شغل مردمش زراعت است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

Q: معنی مز در لغت نامه دهخدا

مکیدن. (تاج المصادر) (منتهی الارب) (دهار) (ناظم الاطباء). مکیدن چیزی را، یقال مزه مزاً، مکید آن را. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). مزیدن. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)