- قشر
لایه، پوسته، در علم جامعه شناسی کنایه از گروهی از افراد جامعه که دارای ویژگی شغلی یا اجتماعی یکسان هستند، پوست و پوشش چیزی
معنی قشر - جستجوی لغت در جدول جو
- قشر (رَ)
باز کردن پوست. (منتهی الارب). پوست کندن. (از اقرب الموارد) ، بدشگونی آوردن و بدشگون شدن و زیان رسانیدن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). گویند: قشر القوم، شامهم. (اقرب الموارد)
- قشر (قَ بُ)
کوهی است. (منتهی الارب)
- قشر (قَ شَ)
از عیوبی است که در اسب پدید آید و سم اسب پوست پوست شود، و این عیبی است بزرگ. (از صبح الاعشی ج 2 ص 28)
- قشر (قَ شِ)
بسیارپوست: تمر قشر، خرمای بسیارپوست. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قشیر شود
- قشر (قُ)
نام ماهیی است به قدر شبری. (فهرست مخزن الادویه). ماهیی است به اندازۀ یک بالشت. (منتهی الارب)
- قشر (قُ شُ)
ابن تمیم بن عودمناه. یکی از فرزندان وی عبدالله بن زیاد بن عمرو بن زمزمه است که او را مجذربن ذیاد گویند. وی در وقعۀ بدر حضور داشت و از صحابیان است. (لباب الانساب). صحابی کسی است که نه تنها پیامبر اسلام را دیده، بلکه با او زندگی کرده و از او آموخته است. این افراد، اولین دانش آموختگان اسلام محسوب می شوند و از نظر تاریخی و مذهبی، جایگاهی والا دارند. بررسی زندگی صحابه به فهم بهتر آموزه های اسلامی کمک می کند.
- قشر (قِ)
پوست. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج). پوست هر چیزی، و در عرف، پوست خشخاش. (کشاف اصطلاحات الفنون) ، (اصطلاح صوفیه) علم ظاهر که نگاه میدارد باطن را. (کشاف اصطلاحات الفنون از لطایف اللغات) ، پوشش هر چیزی و پردۀ آن، عرضی یا خلفی. (منتهی الارب) (آنندراج) (اقرب الموارد) ، لباس، هرچه باشد. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ج، قشور. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)
- قشر
پوست، پوست هر چیزی و در عرف پوست خشخاش
- قشر ((قِ))
پوست، جمع قشور
- قشر
پوسته، لایه
- قشر
بستر، بنلاد، پوست، پوسته، پوشش، جلباب، طبقه، لایه، ورقه
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
کسی که به ظاهر احکام دین توجه دارد، به باطن امر توجه نمی کند و تاویل و قیاس را در امر دین روا نمی دارد، بدون دقت و تامل، سطحی
(قِ)
لغت نامه دهخدا
پوست منجمد بالای شیر است که به فارسی سرشیر و چربۀ شیر نامند و به هندی ملایی. (فهرست مخزن الادویه)
(قُ شَ ری ی)
لغت نامه دهخدا
نسبت است به قشیر، چنانکه در کتاب دارقطنی آمده است. (لباب الانساب). رجوع به قشیر و قشر (ق ش ) شود
(قِ)
لغت نامه دهخدا
نسبت است به قشر، آنکه تنها به ظواهر قرآن و حدیث و اوامر و نواهی گوش دارد و تأویل و قیاس و امثال آن را در امر دین روا ندارد. و از کلمه ظاهری گاه همین معنی اراده کنند. رجوع به قشر شود
پوست درخت، گوسبندخرد، گوی چوگان باران فرساینده باران خاک رند، خانه برانداز پاره ای پوست، پوسته ای، پوستی، پوسته نگر برون نگر
منسوب به قشر مربوط به قشر پوستی، کسی که فقط به ظاهر احکام دین توجه دارد و از باطن آنها غافل است: ملای قشری، جمع قشریون
سطحی، ظاهری، خشکه مقدس، خشک، پوستی، لایه ای