یکی از ده های اصفهان بوده در زمان منصور خلیفۀ عباسی که شهر اصفهان گسترش یافت، این ده با 14 ده دیگراطراف شهر جزو محله های شهر درآمد، محله ها را بنام ده ها بازخوانند چون باطوقان، فرسان، فلفلان، قانخان، (از مجمل التواریخ والقصص چ ملک الشعراء بهار ص 524)
یکی از ده های اصفهان بوده در زمان منصور خلیفۀ عباسی که شهر اصفهان گسترش یافت، این ده با 14 ده دیگراطراف شهر جزو محله های شهر درآمد، محله ها را بنام ده ها بازخوانند چون باطوقان، فرسان، فلفلان، قانخان، (از مجمل التواریخ والقصص چ ملک الشعراء بهار ص 524)
خانه، زن و فرزند، اهل خانه، برای مثال غریب اگرچه وزیر شه جهان باشد / همیشه میل دلش سوی خانمان باشد (ابن یمین - لغت نامه - خانمان)، خانه و اسباب خانه، اسباب زندگانی
خانه، زن و فرزند، اهل خانه، برای مِثال غریب اگرچه وزیر شه جهان باشد / همیشه میل دلش سوی خانمان باشد (ابن یمین - لغت نامه - خانمان)، خانه و اسباب خانه، اسباب زندگانی
نام سلسله ای از سلاطین ترک است که پیش از مغول بر ترکستان شرقی حکم میرانده اند، این طایفه به اسامی: ’خاقانیه’ و ’ایلک خانیه’ و ’خانیان’ و ’آل افراسیاب’ نیز شهرت داشته اند، رجوع به ’آل افراسیاب’ شود: ز هول رزمگهش خانیان بترکستان اگر کنند به کوه و بدشت ژرف نگاه، فرخی، تا جهان باشد جهان را عبرت است از حدیث بلخ و جنگ خانیان، فرخی، سالار خانیان را با خیل و باخدم کردی همه نگون و نگون بخت و خاکسار، منوچهری، مملکت خانیان همه بستاند بر در ماچین خلیفتی بنشاند، منوچهری، و با خانیان مکاتبت کنیم و از این حالها با ایشان سخن گوییم، (تاریخ بیهقی)، آنکه چون سوی بخارا برد لشکر درفتاد خانیان را در سر او خانه فریاد و انین، لامعی، پس سوی ماوراءالنهر رفت و سمرقند بستد بحرب و خانه خانیان از تخمۀ افراسیاب و خزینهای ایشان جمله با احمدخان بعراق آورد، (مجمل التواریخ و القصص)، از خانیان گروهی کز خط شدند بیرون جنگ آوران یغما جانشان زدند یغما، امیرمعزی
نام سلسله ای از سلاطین ترک است که پیش از مغول بر ترکستان شرقی حکم میرانده اند، این طایفه به اسامی: ’خاقانیه’ و ’ایلک خانیه’ و ’خانیان’ و ’آل افراسیاب’ نیز شهرت داشته اند، رجوع به ’آل افراسیاب’ شود: ز هول رزمگهش خانیان بترکستان اگر کنند به کوه و بدشت ژرف نگاه، فرخی، تا جهان باشد جهان را عبرت است از حدیث بلخ و جنگ خانیان، فرخی، سالار خانیان را با خیل و باخدم کردی همه نگون و نگون بخت و خاکسار، منوچهری، مملکت خانیان همه بستاند بر در ماچین خلیفتی بنشاند، منوچهری، و با خانیان مکاتبت کنیم و از این حالها با ایشان سخن گوییم، (تاریخ بیهقی)، آنکه چون سوی بخارا برد لشکر درفتاد خانیان را در سر او خانه فریاد و انین، لامعی، پس سوی ماوراءالنهر رفت و سمرقند بستد بحرب و خانه خانیان از تخمۀ افراسیاب و خزینهای ایشان جمله با احمدخان بعراق آورد، (مجمل التواریخ و القصص)، از خانیان گروهی کز خط شدند بیرون جنگ آوران یغما جانشان زدند یغما، امیرمعزی
دهی است از دهستان سه هزار شهرستان شهسوار، واقع در 33 هزارگزی جنوب شهسوار، این ده ناحیتی است کوهستانی و سردسیر که 540 تن سکنه دارد، مذهب اهالی شیعه و زبانشان گیلکی و فارسی است، آب آنجا از چشمه و محصول آنجا غلات و لبنیات و گردو و شغل اهالی زراعت و گله داری است، راه این دهکده مالرو است و در زمستانها عده ای از آنها احشام خود را برای تعلیف به حدود خرم آباد می برند، (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3)
دهی است از دهستان سه هزار شهرستان شهسوار، واقع در 33 هزارگزی جنوب شهسوار، این ده ناحیتی است کوهستانی و سردسیر که 540 تن سکنه دارد، مذهب اهالی شیعه و زبانشان گیلکی و فارسی است، آب آنجا از چشمه و محصول آنجا غلات و لبنیات و گردو و شغل اهالی زراعت و گله داری است، راه این دهکده مالرو است و در زمستانها عده ای از آنها احشام خود را برای تعلیف به حدود خرم آباد می برند، (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 3)
دوده. تبار. (آنندراج) (ناظم الاطباء). آل. (مجمل اللغه). دودمان. (شرفنامۀ منیری). قبیله. اهل بیت. عترت. خانمان. خانواده: بدآمد بدین خاندان بزرگ همه میش گشتیم و دشمن چو گرک. فردوسی. تو با بندگان گوی زآنسان سخن که زیبد از آن خاندان کهن. فردوسی. بماناد تا مانده باشد زمین بزرگی و شاهی در این خاندان. فرخی. خاندان تو شریف است از آنی تو شریف تو چنانی بشریفی که بود زر ازکان. فرخی. معروف گشته از کف او خاندان او چون از سخای حاتم طی خاندان طی. منوچهری. نوروز رابگفت که در خاندان ملک از فروزینت تو که پیرار بود و پار. منوچهری. در این دنیای فریبندۀ مردمخوار چندانی بمانم که کارنامۀ این خاندان بزرگ را برانم. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 393). علی در این باب تکلفی ساخت از اندازه گذشته که رئیس الرؤساء بود و چنین کارها او را آمده بود و خاندان مبارکش را. (تاریخ بیهقی). و خواجه اسماعیل رنجهای بسیار کشید و فراوان گرم و سرد چشید و حق این خاندان نگاهداشت. (تاریخ بیهقی). بیندیش شب کار فردا نخست بدان رای رو پس که کردی درست نژاد شهان از بنه گم مکن مکن خاندانی که باشد کهن. اسدی طوسی. ازین کرد دور از خورشهای آن خوان مهین خاندان دشمن خاندان را. ناصرخسرو. مخور انده خاندان چون نماند همی خاندان نیزسلطان و خان را. ناصرخسرو. اندر جهان بدوستی خاندان حق چون آفتاب کرد چنین مشتهر مرا. ناصرخسرو. خاندانها و ملکها و شهرها بمردی باز بسته میباشد. (از سیاست نامۀ خواجه نظام الملک). سیدبه آواز ضعیف میگوید: اگر چه میروم دو چیز میان شمامیگذارم یادگاری. یکی قرآن و یکی خاندان. (قصص ص 242). و ریاست آن ولایت بمیراث خاندان مادر بدو رسید... و هرگز در خاندان او هیچ از نواب مجلس حکم و... یک درم از هیچکس نستاند. (از فارسنامۀ ابن بلخی ص 118). اکنون اگر خواهید که حق نعمت خاندان من گزارده باشید امروز تا آخر روز مرا مهلت دهید. (فارسنامۀ ابن بلخی ص 101). و مزیت و رجحان این پادشاه دیندار در مکارم خاندان مبارک... بر پادشاهان عصر... از آن ظاهرتر است که بندگان را در آن باطنابی و اسبابی حاجت افتد. (از کلیله و دمنۀ بهرامشاهی). چنین گوید برزویه:... که پدر من از لشکریان بود و مادر از خاندان علماء دین زردشت. (کلیله و دمنه). شعار پادشاهی و جلال جهانداری در این خاندان بزرگ دایم و مؤید و جاوید و مخلد گشته است. (کلیله و دمنه). و برکات و مثوبات آن شهنشاه غازی محمود و دیگر ملوک این خاندان را مدخر میشود. (کلیله و دمنه). ز خاندان قدیمم من و تو خود دانی که واجب است مراعات خاندان قدیم. عبدالواسع جبلی. یکره چو خضر جهان بپیمای تا چند ز خاندان مادر. خاقانی. چون حیدرخانه دار اسلام شاهنشه خاندان دولت. خاقانی. پسر خاندان را بود خانه دار چو جان پدر شد بدیگر سرای. خاقانی. کردند خاندان تو غربت نه زین صفت ای کرده غربت و شرف خاندان شده. خاقانی. دیدیم چند بار و نیاید همی نکو فرجام آنک قصد بدین خاندان کند. (ترجمه تاریخ یمینی ص 265 چ 1). پسر نوح با بدان بنشست خاندان نبوتش گم شد. سعدی (گلستان). مگر دشمن خاندان خودی که با خانمانها پسندی بدی. سعدی. گفت: ای خداوند جهان پروردۀ نعمت این خاندانم. سعدی (گلستان). پیوسته حق گزار آن خاندان بوده است. (تاریخ قم چ سیدجلال طهرانی ص 221). و او پدرش بدین خاندان معروف و مشهور بوده اند. (از تاریخ قم چ سید جلال طهرانی ص 221). - امثال: خاندان بزن بسلامت باشد هرچند فرزند نزاید. (از تاریخ سیستان) (از امثال و حکم دهخدا). خاندانها و ملکها و شهرها بمردی بازبسته میباشد. (از سیاست نامۀ خواجه نظام الملک (از امثال و حکم دهخدا). - خاندان رسول، بازماندگان پیغمبر: تا سخنم مدح خاندان رسول است نابغه طبع مرا متابع و یار است. ناصرخسرو. - خاندان علی، بازماندگان علی (امام اول شیعیان). - خاندان نبوت، بازماندگان پیغمبر. ، خیلخانه. (شرفنامۀ منیری) (ناظم الاطباء) ، نسل. (ناظم الاطباء) : و همه آتشکده ها را امت او بکشد، و ملک از خاندان پارسیان ببرند. (فارسنامۀ ابن بلخی ص 97) ، پاک نژاد، صاحب خانه. (ناظم الاطباء)
دوده. تبار. (آنندراج) (ناظم الاطباء). آل. (مجمل اللغه). دودمان. (شرفنامۀ منیری). قبیله. اهل بیت. عترت. خانمان. خانواده: بدآمد بدین خاندان بزرگ همه میش گشتیم و دشمن چو گرک. فردوسی. تو با بندگان گوی زآنسان سخن که زیبد از آن خاندان کهن. فردوسی. بماناد تا مانده باشد زمین بزرگی و شاهی در این خاندان. فرخی. خاندان تو شریف است از آنی تو شریف تو چنانی بشریفی که بود زر ازکان. فرخی. معروف گشته از کف او خاندان او چون از سخای حاتم طی خاندان طی. منوچهری. نوروز رابگفت که در خاندان ملک از فروزینت تو که پیرار بود و پار. منوچهری. در این دنیای فریبندۀ مردمخوار چندانی بمانم که کارنامۀ این خاندان بزرگ را برانم. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 393). علی در این باب تکلفی ساخت از اندازه گذشته که رئیس الرؤساء بود و چنین کارها او را آمده بود و خاندان مبارکش را. (تاریخ بیهقی). و خواجه اسماعیل رنجهای بسیار کشید و فراوان گرم و سرد چشید و حق این خاندان نگاهداشت. (تاریخ بیهقی). بیندیش شب کار فردا نخست بدان رای رو پس که کردی درست نژاد شهان از بنه گم مکن مکن خاندانی که باشد کهن. اسدی طوسی. ازین کرد دور از خورشهای آن خوان مهین خاندان دشمن خاندان را. ناصرخسرو. مخور انده خاندان چون نماند همی خاندان نیزسلطان و خان را. ناصرخسرو. اندر جهان بدوستی خاندان حق چون آفتاب کرد چنین مشتهر مرا. ناصرخسرو. خاندانها و ملکها و شهرها بمردی باز بسته میباشد. (از سیاست نامۀ خواجه نظام الملک). سیدبه آواز ضعیف میگوید: اگر چه میروم دو چیز میان شمامیگذارم یادگاری. یکی قرآن و یکی خاندان. (قصص ص 242). و ریاست آن ولایت بمیراث خاندان مادر بدو رسید... و هرگز در خاندان او هیچ از نواب مجلس حکم و... یک درم از هیچکس نستاند. (از فارسنامۀ ابن بلخی ص 118). اکنون اگر خواهید که حق نعمت خاندان من گزارده باشید امروز تا آخر روز مرا مهلت دهید. (فارسنامۀ ابن بلخی ص 101). و مزیت و رجحان این پادشاه دیندار در مکارم خاندان مبارک... بر پادشاهان عصر... از آن ظاهرتر است که بندگان را در آن باطنابی و اسبابی حاجت افتد. (از کلیله و دمنۀ بهرامشاهی). چنین گوید برزویه:... که پدر من از لشکریان بود و مادر از خاندان علماء دین زردشت. (کلیله و دمنه). شعار پادشاهی و جلال جهانداری در این خاندان بزرگ دایم و مؤید و جاوید و مخلد گشته است. (کلیله و دمنه). و برکات و مثوبات آن شهنشاه غازی محمود و دیگر ملوک این خاندان را مدخر میشود. (کلیله و دمنه). ز خاندان قدیمم من و تو خود دانی که واجب است مراعات خاندان قدیم. عبدالواسع جبلی. یکره چو خضر جهان بپیمای تا چند ز خاندان مادر. خاقانی. چون حیدرخانه دار اسلام شاهنشه خاندان دولت. خاقانی. پسر خاندان را بود خانه دار چو جان پدر شد بدیگر سرای. خاقانی. کردند خاندان تو غربت نه زین صفت ای کرده غربت و شرف خاندان شده. خاقانی. دیدیم چند بار و نیاید همی نکو فرجام آنک قصد بدین خاندان کند. (ترجمه تاریخ یمینی ص 265 چ 1). پسر نوح با بدان بنشست خاندان نبوتش گم شد. سعدی (گلستان). مگر دشمن خاندان خودی که با خانمانها پسندی بدی. سعدی. گفت: ای خداوند جهان پروردۀ نعمت این خاندانم. سعدی (گلستان). پیوسته حق گزار آن خاندان بوده است. (تاریخ قم چ سیدجلال طهرانی ص 221). و او پدرش بدین خاندان معروف و مشهور بوده اند. (از تاریخ قم چ سید جلال طهرانی ص 221). - امثال: خاندان بزن بسلامت باشد هرچند فرزند نزاید. (از تاریخ سیستان) (از امثال و حکم دهخدا). خاندانها و ملکها و شهرها بمردی بازبسته میباشد. (از سیاست نامۀ خواجه نظام الملک (از امثال و حکم دهخدا). - خاندان رسول، بازماندگان پیغمبر: تا سخنم مدح خاندان رسول است نابغه طبع مرا متابع و یار است. ناصرخسرو. - خاندان علی، بازماندگان علی (امام اول شیعیان). - خاندان نبوت، بازماندگان پیغمبر. ، خیلخانه. (شرفنامۀ منیری) (ناظم الاطباء) ، نسل. (ناظم الاطباء) : و همه آتشکده ها را امت او بکشد، و ملک از خاندان پارسیان ببرند. (فارسنامۀ ابن بلخی ص 97) ، پاک نژاد، صاحب خانه. (ناظم الاطباء)
عین بادخان چشمه ای در حدود دامغانست، و هرگاه نجاستی در آن افکنند باد و طوفانی قوی پدید آید و صحت این خبر بتواتر پیوسته و چنین گویند که در نواحی غزنین نیز مثل این چشمه ای است، (حبیب السیر چ خیام ج 4 ص 665)
عین بادخان چشمه ای در حدود دامغانست، و هرگاه نجاستی در آن افکنند باد و طوفانی قوی پدید آید و صحت این خبر بتواتر پیوسته و چنین گویند که در نواحی غزنین نیز مثل این چشمه ای است، (حبیب السیر چ خیام ج 4 ص 665)
بادخوان. بادگیر و گذرگاه باد باشد مطلقاً خواه در بلندی و خواه در پستی. (برهان) (ناظم الاطباء). جای بادگزار (گذار و ظاهراً باصطلاح مکان اسفل را گویند و در اصل خانه باد بود که بقلب استعمال کرده اند. کسائی گوید: عمر چگونه جهد از دست خلق باد چگونه جهد از بادخان ؟ (از آنندراج) (انجمن آرا: بادپروا). تادیو فتنه در دل او بیضه نهاد و هوای عصیان بر سر اوبادخان ساخت. (کلیله و دمنه). رجوع به بادخوان، بادخانه، بادگیر، بادپرانی، بادآهنج، بادپروا، بادآهنگ شود
بادخوان. بادگیر و گذرگاه باد باشد مطلقاً خواه در بلندی و خواه در پستی. (برهان) (ناظم الاطباء). جای بادگزار (گذار و ظاهراً باصطلاح مکان اسفل را گویند و در اصل خانه باد بود که بقلب استعمال کرده اند. کسائی گوید: عمر چگونه جهد از دست خلق باد چگونه جهد از بادخان ؟ (از آنندراج) (انجمن آرا: بادپروا). تادیو فتنه در دل او بیضه نهاد و هوای عصیان بر سر اوبادخان ساخت. (کلیله و دمنه). رجوع به بادخوان، بادخانه، بادگیر، بادپرانی، بادآهنج، بادپروا، بادآهنگ شود
به مسافت کمی میانۀ شمال و مشرق شهر فسا است، (فارسنامۀ ناصری)، دهی است از دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان فسا که در یک هزارگزی شمال فسا بر کنار شوسۀ فسا به اصطهبانات و نیریز در جلگه واقع است، ناحیه ای است با آب و هوای معتدل و 775 تن سکنه، محصول عمده آن غلات و پنبه و شغل مردمش زراعت و قالی بافی است، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7)، بی قید، متردد، (آنندراج) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)، شبان بی عصا، زن بی شوهر، (آنندراج) (منتهی الارب)، و رجوع به باهله شود، ناقه که آن را بی پستان بند یا بی مهار یا بی نشان گذاشته باشند، (آنندراج) (منتهی الارب)، اشتر ماده، ج، بهّل، بهل، آن اشتر که پستان بند ندارد، (مهذب الاسماء)، شتر ماده که سر پستان او را به رکو نبسته باشند، شتر مادۀ بی نشانه، شتر ماده که چوب در بینی او نکرده باشند، (از تاج العروس)
به مسافت کمی میانۀ شمال و مشرق شهر فسا است، (فارسنامۀ ناصری)، دهی است از دهستان حومه بخش مرکزی شهرستان فسا که در یک هزارگزی شمال فسا بر کنار شوسۀ فسا به اصطهبانات و نیریز در جلگه واقع است، ناحیه ای است با آب و هوای معتدل و 775 تن سکنه، محصول عمده آن غلات و پنبه و شغل مردمش زراعت و قالی بافی است، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 7)، بی قید، متردد، (آنندراج) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)، شبان بی عصا، زن بی شوهر، (آنندراج) (منتهی الارب)، و رجوع به باهله شود، ناقه که آن را بی پستان بند یا بی مهار یا بی نشان گذاشته باشند، (آنندراج) (منتهی الارب)، اشتر ماده، ج، بُهَّل، بُهل، آن اشتر که پستان بند ندارد، (مهذب الاسماء)، شتر ماده که سر پستان او را به رکو نبسته باشند، شتر مادۀ بی نشانه، شتر ماده که چوب در بینی او نکرده باشند، (از تاج العروس)
صورتی یا تلفظی از بالکان و آن شبه جزیره ای است در جنوب شرقی اروپا و شمال دریای مدیترانه که دولتهای یونان و یوگسلاوی و آلبانی را تشکیل میدهد، رجوع به بالکان شود
صورتی یا تلفظی از بالکان و آن شبه جزیره ای است در جنوب شرقی اروپا و شمال دریای مدیترانه که دولتهای یونان و یوگسلاوی و آلبانی را تشکیل میدهد، رجوع به بالکان شود
خانه با اهل خانه. (ناظم الاطباء). اهل و عیال و خانه و اسباب خانه. رجوع به خان و مان شود: که در ارگ باشد مرا خانمان به آسودگی امشب آنجا بمان. فردوسی. لیکن چو خان بخدمت درگاه او دوید حرّی نمود و نستد ازو ملک و خانمان. فرخی. تو نیکبختی کز مهر خاندان رسول غریب و رانده و بی نان و خانمان شده ای. ناصرخسرو. گرد ایشان رمیده کرد مرا از سر خانمان و نعمت و ناز. ناصرخسرو. بلکه از چسبندگی بر خانمان تلخ آیدشان شنیدن این بیان. مولوی. ، خویشان و اهل و عیال: جلب کشی و همه خانمانت پرجلب است بلی جلب کش و کرده به کودکی جلبی. عسجدی. در زینهار خویش بداری و بند خویش او را و خانمان و تنش را ز روزگار. منوچهری. غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد همیشه میل دلش سوی خانمان باشد. ابن یمین. ، خانه و اسباب خانه: چون دیو ببرد خانمان از من به زین بجهان نیافتم داری. ناصرخسرو. اگر دوستی خاندان بایدت هم چو ناصربه دشمن بده خانمان را. ناصرخسرو. بود شخصی مفلسی بی خانمان مانده در زندان و بند بی امان. مولوی. به دوستان گله آغاز کرد و حجّت ساخت که خانمان من این شوخ دیده پاک برفت. سعدی (گلستان). - از خانمان برکندن، آواره ساختن. ریشه کن نمودن از خانه و منزل. (ناظم الاطباء). - بی خانمان، بی کس و کار. بی خانواده. بی کس. - خانمان برانداز، امری که اساس و پایۀ خانمانی را از بین ببرد. نابودکننده خانمان. پریشان کننده خانمان. - نوخانمان، تازه بدوران رسیده. آنکه تازه خانمانی بهم زده. ، میهن. وطن. چون:از خانمان بیرون کردن، بمعنی: از وطن راندن. اجلاء. (مجمل اللغه) ، حیوان اهلی. جانور خانگی، دولت و ثروت خصوصاً ثروت موروثی که قابل حمل باشد. (ناظم الاطباء)
خانه با اهل خانه. (ناظم الاطباء). اهل و عیال و خانه و اسباب خانه. رجوع به خان و مان شود: که در ارگ باشد مرا خانمان به آسودگی امشب آنجا بمان. فردوسی. لیکن چو خان بخدمت درگاه او دوید حرّی نمود و نستد ازو ملک و خانمان. فرخی. تو نیکبختی کز مهر خاندان رسول غریب و رانده و بی نان و خانمان شده ای. ناصرخسرو. گرد ایشان رمیده کرد مرا از سر خانمان و نعمت و ناز. ناصرخسرو. بلکه از چسبندگی بر خانمان تلخ آیدشان شنیدن این بیان. مولوی. ، خویشان و اهل و عیال: جلب کشی و همه خانمانت پرجلب است بلی جلب کش و کرده به کودکی جلبی. عسجدی. در زینهار خویش بداری و بند خویش او را و خانمان و تنش را ز روزگار. منوچهری. غریب اگر چه وزیر شه جهان باشد همیشه میل دلش سوی خانمان باشد. ابن یمین. ، خانه و اسباب خانه: چون دیو ببرد خانمان از من به زین بجهان نیافتم داری. ناصرخسرو. اگر دوستی خاندان بایدت هم چو ناصربه دشمن بده خانمان را. ناصرخسرو. بود شخصی مفلسی بی خانمان مانده در زندان و بند بی امان. مولوی. به دوستان گله آغاز کرد و حجّت ساخت که خانمان من این شوخ دیده پاک برفت. سعدی (گلستان). - از خانمان برکندن، آواره ساختن. ریشه کن نمودن از خانه و منزل. (ناظم الاطباء). - بی خانمان، بی کس و کار. بی خانواده. بی کس. - خانمان برانداز، امری که اساس و پایۀ خانمانی را از بین ببرد. نابودکننده خانمان. پریشان کننده خانمان. - نوخانمان، تازه بدوران رسیده. آنکه تازه خانمانی بهم زده. ، میهن. وطن. چون:از خانمان بیرون کردن، بمعنی: از وطن راندن. اجلاء. (مجمل اللغه) ، حیوان اهلی. جانور خانگی، دولت و ثروت خصوصاً ثروت موروثی که قابل حمل باشد. (ناظم الاطباء)
