- فقاه (فَ)
دانائی. (غیاث از شرح نصاب)
معنی فقاه - جستجوی لغت در جدول جو
- فقاه (ذَءْرْ)
با یکدیگر بحث کردن در علم فقه. (آنندراج)
- فقاه
دانایی جستار دینی
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
شکوفه، گل درخت میوه دار که پیش از روییدن برگ شکفته می شود، غنچه مثلاً شکوفهٴ هلو و زردآلو
شرابی که از مویز، جو یا برنج گرفته می شد، آب جو
فقاع گشودن: باز کردن سر شیشۀ فقاع، کنایه از آروغ زدن، کنایه از لاف زدن
فقاع گشودن: باز کردن سر شیشۀ فقاع، کنایه از آروغ زدن، کنایه از لاف زدن
(اِ زَ)
لغت نامه دهخدا
آموزانیدن و آگاه کردن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). فهماندن و تعلیم دادن. تفقیه. (از اقرب الموارد). دریابانیدن. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا)
(ذَءْ طْ)
لغت نامه دهخدا
فقاهه. فقیه گردیدن. (منتهی الارب) (مصادر اللغۀ زوزنی) (تاج المصادر بیهقی). دانستن علم دین و فقاهت اخص از فقه است، چه فقه مطلق دانش است. (یادداشت مؤلف) : به علم و فقاهت معتمدعلیه بود. (تاریخ قم) ، دانستن چیزی را و دریافتن. (منتهی الارب)
ناگاه گرفتن کسی را، ناگاه در آمدن بر کسی. یا موت (مرگ) فجاه. مرگ ناگهانی. ناگهان: فجاه در گذشت
اجتهاد، تفقه، هوشمندی