- عطن
خوابگاه شتران و جایگاه یا آغل گوسفندان نزدیک آب
معنی عطن - جستجوی لغت در جدول جو
- عطن (خَ شَ)
انداخته شدن پوست در دباغ تا گنده و بدبوی گردیدن و تباه شدن، و یا آب پاشیده دفن گردیده شدن تا پشم نرم گردد و برکنده شود. (از منتهی الارب) : عطن الجلد، پوست در دباغ قرار داده شد و باقی گذاشته شد تا تباه گردد و بدبوی شود، و گویند آب بر آن پاشیده آن را دفن کرد تا مویش نرم شود و برکنده شود، و چنین پوستی را عطن گویند. (از اقرب الموارد) ، گنده شدن پوست در پیراستن. (از منتهی الارب). پوسیده شدن پوست در پیراستن. (تاج المصادر بیهقی)
- عطن (خَ فَ)
در دباغ نهادن پوست را جهت دباغت، یا ترکرده دفن نمودن تا موی از وی بریزد. (از منتهی الارب) : عطن الجلد، پوست را در غلقه، که گیاهی است، و یا در سرگین و نمک انداخت و روی آن را پوشاند تا پشم آن بریزد و نرم شود، سپس آن را در دباغ نهاد و چنین پوستی را عطین و معطون گویند. (از اقرب الموارد)
- عطن (عَ طَ)
خوابگاه شتران بر حوض، و آن جز بر آب نباشد. (از منتهی الارب). جای آب خوردن شتران. (غیاث اللغات). آرامگاه ستوران در کنار آب. (فرهنگ فارسی معین). ’مناخ’ و استراحتگاه شتران در اطراف ’ورد’ و نوبت آب و اگر در جایی دیگر باشد آن را مراح و مأوی گویند. (از اقرب الموارد) :
از عدل او آرام یابد همی
با شیرشرزه اشتر اندر عطن.
فرخی.
مجلس اوستاد تو چون آتش افروخته است
تو چنان چون اشتر بی خواستار اندر عطن.
منوچهری.
، خوابگاه. مأوی: تا نماز شام که پیل از گرسنگی فتور پذیرفت و به علف محتاج گشت، روی به عطن معهود ووطن مألوف نهاد. (سندبادنامه ص 58)
در کف او نرمه جاروئی که من
خانه را میروفتم بهر عطن.
مولوی.
، آغل گوسپندان نزدیک آب. (منتهی الارب). آرامگاه گوسپندان نزدیک آب. (غیاث اللغات). آغل و ’مربض’ گوسفندان در اطراف آب، تا پس از تشنگی دوباره آب خورند، و هرگاه به اندازۀ کافی آب برگرفتند به چراگاههاو ’ظم ء’ باز گردانده می شوند. (از اقرب الموارد). ج، أعطان. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، رجل رحب العطن و البلد، مرد بسیار شتر فراخ دست و توانگر. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). مقابل رجل ضیق العطن. (از اقرب الموارد) ، ضربوا بعطن، یعنی سیراب گردیده جای گرفتند بر آب. (منتهی الارب). آنان سیراب شدند سپس نزدیک آب اقامت کردند. (از اقرب الموارد) ، دامن کوه. (لغت فرس اسدی) :
چون با دو چون آب روان، دردشت و در وادی دوان
چون آتش وخاک گران، در کوهسار و در عطن.
معزی
از عدل او آرام یابد همی
با شیرشرزه اشتر اندر عطن.
فرخی.
مجلس اوستاد تو چون آتش افروخته است
تو چنان چون اشتر بی خواستار اندر عطن.
منوچهری.
، خوابگاه. مأوی: تا نماز شام که پیل از گرسنگی فتور پذیرفت و به علف محتاج گشت، روی به عطن معهود ووطن مألوف نهاد. (سندبادنامه ص 58)
در کف او نرمه جاروئی که من
خانه را میروفتم بهر عطن.
مولوی.
، آغل گوسپندان نزدیک آب. (منتهی الارب). آرامگاه گوسپندان نزدیک آب. (غیاث اللغات). آغل و ’مربض’ گوسفندان در اطراف آب، تا پس از تشنگی دوباره آب خورند، و هرگاه به اندازۀ کافی آب برگرفتند به چراگاههاو ’ظم ء’ باز گردانده می شوند. (از اقرب الموارد). ج، أعطان. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، رجل رحب العطن و البلد، مرد بسیار شتر فراخ دست و توانگر. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). مقابل رجل ضیق العطن. (از اقرب الموارد) ، ضربوا بعطن، یعنی سیراب گردیده جای گرفتند بر آب. (منتهی الارب). آنان سیراب شدند سپس نزدیک آب اقامت کردند. (از اقرب الموارد) ، دامن کوه. (لغت فرس اسدی) :
چون با دو چون آب روان، دردشت و در وادی دوان
چون آتش وخاک گران، در کوهسار و در عطن.
معزی
- عطن
شتر گاه آغل: نزدیک آب آرامگاه ستوران در کنار آب جمع اعطان
- عطن ((عَ طَ))
خوابگاه چهارپایان در نزدیکی آب
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
بازگشتن و مایل شدن به سوی چیزی، سخنی را به سخن ماقبل ربط دادن با حرف عطف، در دستور زبان علوم ادبی حرفی که با آن کلمه یا جمله ای را به کلمه یا جملۀ دیگر ربط دهند مانند حرف «و»، باعطوفت، مهربانی
فطنت ها، درک کردن ها، زیرک و دانا بودن ها، هوشیاری ها، زیرکی ها، دانایی ها، جمع واژۀ فطنت
بخشش، کرم، دهش، بخشیدن چیزی به کسی، بذل، اعطا، احسان، عطیّه، جدوا، داشاد، داشات، داشن، دهشت، منحت، داد و دهش، جود، سماحت، فغیاز، برمغاز، بغیاز، صفد، عتق
پنبه، گیاهی با ساقۀ ستبر و کوتاه و شاخه های نازک و برگ های درشت و گل های زرد یا سرخ رنگ که پس از رسیدن، شکافته می شود و از میان آن دانه هایی بیرون می آید که اطراف آن ها را تارهای سفید فراگرفته است
ذات و نفس، ذات هر چیز
چشم، مفرد واژۀ عیون
چشمه، مفرد واژۀ اعین و عیوان
هر چیز آماده و حاضر
بزرگ و مهتر قوم، مفرد واژۀ اعیان
مرد بزرگ و شریف، مفرد واژۀ اعیان
نام حرف «ع»
چشم، مفرد واژۀ عیون
چشمه، مفرد واژۀ اعین و عیوان
هر چیز آماده و حاضر
بزرگ و مهتر قوم، مفرد واژۀ اعیان
مرد بزرگ و شریف، مفرد واژۀ اعیان
نام حرف «ع»
(مَ طِ)
لغت نامه دهخدا
خفتن جای اشتر بر کنار آب. ج، معاطن. (مهذب الاسماء) (از اقرب الموارد). خوابگاه شتران و آغل گوسپندان نزدیک آب. ج، معاطن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). مبرک. مناخ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
خازکردن (خازه خمیر)، سرشتن، کره زدن، لنگخیز برخاستن به سختی یا با یاری دستواره بازوره از بیماری ها (بواسیر)
کلانسال گردیدن، بد گویی کردن، نیزه زدن، گوشه زدن، سرزنش، پیغاره زدن پیغاره زنی که بد چرا کردی گر بد کردم به خویشتن کردم (بدایعی)، رنجاندن به سخن، به بیابان زدن به بیابان رفتن، وا خواهی (اعتراض به رای) نیزه زدن، عیب کسی را گفتن سرزنش کردن ملامت کردن، کنایه زدن کنایه گفتن، نیزه زنی، عیب جویی عیب گویی، سرزنش ملامت
