معنی عرخو در لغت نامه دهخدا

آواز گربه و سگ هنگام خشم. (غیاث) (آنندراج)

معنی عرخو در فرهنگ لغت هوشیار

آوای سگ آوای گربه هنگام خشم

معنی عرخو - جستجوی لغت در جدول جو

عرخو

لغت نامه دهخدا

عرخو

فرهنگ لغت هوشیار

رخو

نرم و سست

فرهنگ فارسی عمید

فرخو

بریدن شاخه های زائد تاک و سایر درختان، کندن علف های هرزه از میان کشتزار

فرهنگ فارسی عمید

پرخو

جای ریختن آرد یا غله در خانه یا دکان که از خشت و گل یا تخته درست کنند، کندوله، کانور، کندوک، کندو، کنور
بریدن شاخه های زاید تاک و سایر درختان، پر کاوش، کندن علف های هرز از میان کشتزار

فرهنگ فارسی عمید

شعرخوان

(اَ)

خوانندۀ شعر. انشادکننده شعر. که شعر بخواند. (از یادداشت مؤلف) :
بلبل چو سبزه دید همه گشته مشکبوی
گاهی سرودگوی شد و گاه شعرخوان.
خاقانی.
سروقد و ماهروی لاله رخ و مشکبوی
چنگزن و باده نوش رقص کن و شعرخوان.
خاقانی.
آن شاهد شهدلفظ زیبا
آن شاعر شعرخوانم این است.
نظامی

لغت نامه دهخدا

شعرخوانی

(شِ خوا / خا)

شعر خواندن و بیان کردن شعر. (ناظم الاطباء) :
علی بن براهیم از شهر موصل
بیامد به بغداد در شعرخوانی.
منوچهری

لغت نامه دهخدا

شاعرخواه

(هَُ رَ تَ / تِ)

طالب و خواستار شاعر. شاعردوست:
امیر دوست نواز و امیر خصم گداز
امیر شاعرخواه و امیر زائرخوان.
فرخی

لغت نامه دهخدا

پرخو

(پَ خَ)

حواطه. (السامی فی الاسامی). جوبه. (صراح اللغه). جائی باشد که در کنج خانه ها سازند و پر از غله کنند. (برهان). نوعی انبار است که در خانه ها از تخته و گل کنند ذخیره کردن غله را:
کند مدخّر قدرش گه ذخیرۀ جود
بجای خنب نطاقات چرخ را پرخو.
آذری.
- پرخو کردن، فرخو کردن. بریدن و هموار کردن شاخه های زیادتی درخت. پیراستن درختان یعنی بریدن شاخه های زیادتی آنرا تا به اندام نشو و نما کنند. (برهان).
، در بعض نسخ به پرخو معنی شادمانی نیز داده اند. (شعوری). و رجوع به فرخو شود

حواطه. (السامی فی الاسامی). جُوبه. (صراح اللغه). جائی باشد که در کنج خانه ها سازند و پر از غله کنند. (برهان). نوعی انبار است که در خانه ها از تخته و گل کنند ذخیره کردن غله را:
کند مُدَخّرِ قدرش گه ذخیرۀ جود
بجای خُنب نطاقات چرخ را پرخو.
آذری.
- پَرخَو کردن، فرخو کردن. بریدن و هموار کردن شاخه های زیادتی درخت. پیراستن درختان یعنی بریدن شاخه های زیادتی آنرا تا به اندام نشو و نما کنند. (برهان).
، در بعض نسخ به پرخو معنی شادمانی نیز داده اند. (شعوری). و رجوع به فرخو شود

لغت نامه دهخدا

فرخو

(فَ خَ / خُو)

پیراستن تاک رز. (صحاح الفرس). پیراستن تاک و غیره و بریدن شاخهای زیادتی آن را گویند. (برهان). پرخو. (آنندراج) :
شاخ گل لعل و گوهر آرد بار
گر به نام کفت بود فرخو.
شمس فخری (از آنندراج).
، پاک کردن کشت و باغ بود. (اسدی). پاک کردن کشت و زراعت و باغ از خس و خاشاک. (برهان). و رجوع به پرخو و پرخویدن و فرخو کردن شود

لغت نامه دهخدا

سرخو

(سُ)

سرخجه و آن جوششی است که بیشتر اطفال را در بدن بهم میرسد. (برهان) (آنندراج). رجوع به سرخجه، سرخزه، سرخژه شود

لغت نامه دهخدا

رخو

(تَ)

سست شدن. (غیاث اللغات)

لغت نامه دهخدا

رخو

(رَخْوْ)

رخو. رخو. نرم و سست از هر چیزی. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). و رجوع به رخو شود

لغت نامه دهخدا

عرو

(خَبْوْ)

فروگرفتن کسی را. (از منتهی الارب) (آنندراج). فروگرفتن کاری را. (ناظم الاطباء). المام و فروگرفتن. (از اقرب الموارد) ، آمدن حالی که احسان و نیکوئی می خواست. (از منتهی الارب). قصد کردن کسی را جهت طلب احسان و نیکوئی. (از ناظم الاطباء). آمدن نزد کسی به طلب نیکی و معروف وی. (از اقرب الموارد) ، فرود آمدن چیزی به کسی. (از منتهی الارب). رسیدن کاری کسی را. (ناظم الاطباء). دچار شدن کسی به امری، و عارض شدن آن امر بر او. (از اقرب الموارد) ، فروگرفتن مهمان میزبان را. (از منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، قصد کردن کسی را. سردی زده گردیدن از تب. (از منتهی الارب). ’عرواء’ دست دادن به شخص. (از اقرب الموارد). رجوع به عرواء شود، اندوهگین شدن سپس فروختن چیزی. (از منتهی الارب). فروختن شخص چیزی را سپس دلتنگ شدن برای آن. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا