- عثر
لغزیدن و افتادن، به سر درآمدن
معنی عثر - جستجوی لغت در جدول جو
- عثر (حَ لَ جَ)
دروغ گفتن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، شکوخیدن و بسر درافتادن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). یقال عثر فی ثوبه و عثر به فرسه فسقط. (اقرب الموارد) ، خوار گردیدن سخت. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، جهیدن رگ. (منتهی الارب). زدن رگ. (اقرب الموارد)
- عثر (عَثْ ثَ)
موضعی است به تهامه. (منتهی الارب) (معجم البلدان)
- عثر (عَ)
کشت دشتی که از باران آب خورد. (منتهی الارب). آنچه آسمان آن را سیراب سازد از درختان و کشت. (اقرب الموارد)
- عثر (عَ ثَ)
عثر. رجوع به مادۀ قبل شود، دروغ. (اقرب الموارد)
- عثر
کشت بارانخور، دروغ گفتن، جهیدن رگ، به سردرافتادن شکوخیدن آله (عقاب)، دروغگوی
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(عَ رَ)
لغت نامه دهخدا
عثره. خطا. گناه: چنان اقتضاء نمود که رعایت جانب قرابت و مواصلت را به اقالت عثرت عین فرض داند. (جهانگشای جوینی)
(عِ)
لغت نامه دهخدا
بیشه ای است شیرناک یا موضعی است. (منتهی الارب). ابوبکر همدانی گوید: عثر شهری است به یمن میان آن و مکه ده روز راه است. (معجم البلدان)
(عَ ثَ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ عثره. لغزش. (از غیاث اللغات) ، خطا و سهو. (ناظم الاطباء) : تا در حضرت پادشاه عثرات ایشان را شفیع شد. (جهانگشای جوینی). سلطان عفو و اغضا کرد و از عثرات او تجاوز و اغماض واجب داشت. (جهانگشای جوینی). رجوع به عثرت و عثره شود
(بَ لَ خَ)
لغت نامه دهخدا
بسر درآمدن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). شکوخیدن و بسر درآمدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). لغزیدن و بسر درافتادن. (از اقرب الموارد) ، شکوخیدن زبان در سخن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تلعثم. (اقرب الموارد)
(عُ رُ)
لغت نامه دهخدا
درختی است مانند درخت انار سرشاخ نرم و سرخ دارد همچو ریباس مقشر کرده میخورند، یکی آن عثربه. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)
(عَ رَ)
لغت نامه دهخدا
عثرت. رجوع به عثرت شود، شکوخه. (منتهی الارب). لغزش، جهاد و جنگ. (اقرب الموارد). و منه لا تبدأهم بالعثره. (اقرب الموارد). ج، عثرات
(عَ ری ی)
لغت نامه دهخدا
یوسف بن ابراهیم عثری از عبدالرزاق بن همام روایت کند و شعیب بن محمد الذراع از وی حدیث دارد. (از اللباب ج 2 ص 122)
لغزش ها، به سرافتادگی ها شکوخه ها جمع عثرت لغزشها بسر در افتادگی ها، خطاها سهوها
پروش جوشی که از اندام برآید، آبخیز جوش و دانه ریز که روی پوست پیدا شود. واحد آن بثره، جمع بثور
