معنی عتب در لغت نامه دهخدا

بسیار خشم گیرنده. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج)

معنی عتب در لغت نامه دهخدا

کار کریه و ناخوش. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج)، سختی، یقال ما فی هذا الامر رتب ولا عتب، ای شده. (منتهی الارب)، میان انگشت سبابه و وسطی یا میانۀ وسطی و بنصر، چوبهای پهن که بر عود نهند تا تارهای عود را بدان دراز کشند، درشتی زمین، تباهی. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

معنی عتب در فرهنگ لغت هوشیار

خشم، خشم گرفتن تندی کردن، لنگی در ستور تند خوی خشمناک سرزنشگر، جمع عتبه، آستان ها آستانه ها فرود ها سختی ها کارهای ناپسندیده

معنی عتب - جستجوی لغت در جدول جو

عتب

لغت نامه دهخدا

عتب

لغت نامه دهخدا

عتب

فرهنگ لغت هوشیار

عذب

پاکیزه، گوارا، خوشگوار

فرهنگ فارسی عمید

عتل

سرکش، تندخو، آزاردهنده

فرهنگ فارسی عمید

عتبه

آستانۀ در، آستانه، درگاه، مقبرۀ هر یک از امامان و بزرگان تشیع

فرهنگ فارسی عمید

عتبات

عتبه ها، آستانه های در، آستانه ها، درگاه ها، مقبره های هر یک از امامان و بزرگان تشیع، جمع واژۀ عتبه

فرهنگ فارسی عمید

تعتب

(بَذْءْ)

خشم گرفتن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). با هم خشم گرفتن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). خشم را با هم وصف کردن. (از اقرب الموارد) ، بناز خطاب کردن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). به ناز و کرشمه یکدیگر را خطاب کردن. (از اقرب الموارد) ، عیب کردن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

عتبی قرشی

(عُ)

محمد بن عبدالله یا عبیدالله بن عمرو یا عمر بن معاویه بن عمرو بن عتبه بن ابی سفیان صخر بن حرب بن امیه بن عبدشمس قرشی اموی بصری المنشاء بغدادی المسکن و مدفن. ادیبی فصیح اللسان از افاضل و از شعراء مشهور عرب است. از تألیفات اوست الاخلاق. اشعار الاعاریب. اشعارالنساء. الخیل. الذبیح. وی به سال 228 هجری قمری به بغداد درگذشت. (از ریحانه الادب ج 3 ص 68). زرکلی بنقل از ابن ندیم وفات او را به سال 228 هجری قمری نوشته است

لغت نامه دهخدا

عتبه حارثی

(عُ بَ)

ابن غزوان بن جابر بن وهیب الحارثی. بانی شهر بصره وصحابی و قدیم الاسلام است. وی به حبشه عزیمت کرد و درجنگ بدر و قادسیه حاضر بود. عمر او را ولایت بصره داد در آن وقت بصره را ’الابله’ یا ’أرض الهند’ مینامیدند. عتبه طرح شهر را بیفکند سپس به میسان و ابزقباذبرفت و آنجا را بگشود. عمر او را به مدینه خواند و هنگام بازگشت به سال 17 هجری قمری در راه بمرد. وی قامتی بلند و چهره ای زیبا داشت و از تیراندازان نامی بود و صحیحین از او چهار حدیث آورده است. (از الاعلام زرکلی) (نزهه القلوب ص 37) (عیون الاخبار ج 1 ص 217)

لغت نامه دهخدا

معتب

(مُ تَ)

بازگشته. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

معتب

(مُ عَتْ تَ)

رجوع به تعتیب و مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

معتب

(مُ عَتْ تِ)

ابن عوف بن عامر خزاعی (21 قبل از هجرت - 57 هجری قمری) صحابی است. به حبشه و سپس به مدینه هجرت کرد و در همه جنگها همراه پیغمبر بود. او را ابن الحمراء نیز گویند. (از اعلام زرکلی ج 3 ص 1054). در متون اسلامی، صحابی به معنای شخصی است که با پیامبر ملاقات کرده و مسلمان شده و در این ایمان تا پایان عمر ثابت مانده است. این افراد از منابع اصلی احادیث نبوی به شمار می آیند و اغلب در منابع اهل سنت مورد احترام ویژه قرار دارند.
ابن ابی لهب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبدمناف هاشمی پسر عم و از صحابۀ پیغمبر اکرم است. وی با برادر خود عتبه به هنگام فتح مکه اسلام آورد و در جنگ حنین شرکت داشت. (از الاصابه ج 6 ص 122)

لغت نامه دهخدا

عتبه

(عُ بَ)

ابن ربیعه بن عبدشمس مکنی به ابوالولید. از بزرگان قریش در عصر جاهلی است. اسلام را دریافت و در جنگ بدر با مشرکان بود و چون سری بزرگ داشت خودی که برای او مناسب باشد یافت نشد و پارچه ای بر سر خود بست. وی در این جنگ به سال 2 هجری قمری به قتل رسید. (از الاعلام زرکلی)
ابن ابی سفیان بن حرب بن امیه بن عبدشمس است که معاویه به سال 43 هجری قمری وی را ولایت مصر داد سپس به اسکندریه شد و در آنجا برای خود خانه ای بساخت و به سال 44 هجری قمری بدانجا درگذشت. (از الاعلام زرکلی)
ابن الحباب انصاری شاعری غزل سرای و از مردم مدینه و از شعرای عصر اموی است. وی نزدیک مدینه به قتل رسید. (از الاعلام زرکلی)

لغت نامه دهخدا

عتبان

(حَ)

رجوع به عتب شود

لغت نامه دهخدا

عتبات

(عَ تَ)

جمع واژۀ عتبه. رجوع به عتبه شود، نام بالغلبه است مشاهد متبرکه را مانند مشهد حضرت علی (ع) و حضرت حسین (ع) و دیگر مزارات امامان

لغت نامه دهخدا

عتبه

(عُ بَ)

خم رودبار. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

عتبی

(عُ)

محمد بن عبدالجبار. رازی الاصل خراسانی النشاءهاست. مکنی به ابونصر از نویسندگان و شاعران قرن پنجم هجری است. اصل او از ری بود و در خراسان نشأت یافت و در نیشابور سکونت جست. او راست: تاریخ آل سبکتکین یا تاریخ عتبی که به تاریخ یمینی مشهور است یمینی آن را شرح کرده و جرزمانی به فارسی درآورده است به سال 427 هجری قمری درگذشت. (از ریحانه الادب ج 3 ص 68)
اسعد بن مسعود بن علی بن محمد بن حسن عتبی مکنی به ابوابراهیم عالم، شاعر و منشی دورۀ سلجوقیان و غزنویان بود. به سال 404 هجری قمری متولد شده است و تا اواخر ایام نظام الملک میزیسته و تاریخ وفاتش به درستی معلوم نیست. (از ریحانه الادب ج 3 ص 67)

لغت نامه دهخدا

عتبی

(عُ با)

خشنودی و رضا. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

عتبی محمد اموی قرطبی اندلسی

ابن احمد بن عبدالعزیز اموی قرطبی اندلسی، معروف به عتبی. فقیه متوفی در 254 هجری قمری او راست: العتبیه در فقه مالکی و المستخرجه بر موطاء. (از الاعلام زرکلی ج 3 ص 844)

لغت نامه دهخدا