معنی طبیس - جستجوی لغت در جدول جو

طبیس

لغت نامه دهخدا

یونجه، گیاهی با ساقه های بلند، برگچه های نازک و گل های بنفش که به مصرف خوراک چهارپایان می رسد، سپست، اسپست، آسپست، اسپرس

فرهنگ فارسی عمید

طبیخ

هر چیز پخته شده مانند غذا، آجر و گچ

فرهنگ فارسی عمید

حبیس

محبوس، زندانی، آنچه در راه خدا وقف شده، زاهد که از مردم کناره گرفته و به عبادت خداوند می پردازد

فرهنگ فارسی عمید

طبیب

پزشک، آنکه بیماران را معالجه می کند، طبیب

فرهنگ فارسی عمید

کبیس

نوعی خرما، نوعی زیور، زیوری مجوف که در آن مادۀ خوش بو پر کنند

فرهنگ فارسی عمید

لبیس

مانند، همتا، جامه ای که از بسیار پوشیدن کهنه شده باشد

فرهنگ فارسی عمید

طسیس

(طَ)

جمع واژۀ طس ّ. رجوع به طس شود

لغت نامه دهخدا

حبیس

(حَ)

طعامی است که از روغن داغ کرده و شکر و نان کنندو به فارسی چنگال گویند. غلیظ و دیرهضم و کثیرالغذاء و مسدد و مسمّن است. و مصلح آن سرکه و عسل باشد

لغت نامه دهخدا

حبیس

(حَ)

موضعی به رقه است. و قبور عده ای از شهداء صفین در آنجاست. راعی گوید:
فلاتصرمی حبل الدهیم جریره
بترک موالیها الادانین ضیعاً
یسوقّها ترعیه ذوعبائه
بما بین نقب فالحبیس فأفرعا.
(معجم البلدان) (قاموس الاعلام ترکی).
و ذات حبیس، موضعی به مکه نزدیک جبل اسود است که آن را ’اظلم’ نیز خوانند. (معجم البلدان). و رجوع به ذات حبیس شود

لغت نامه دهخدا

سبیس

یک فرسخ و نیم میانۀ شمال و مغرب اشفایقان است. (فارسنامۀ ناصری)

لغت نامه دهخدا

طبسی

(طُ)

تبسی. قهوه سینی. دوری لعاب دار که روی آن فنجان قهوه گذارند، نعلبکی، بشقاب. ج، طباسی

لغت نامه دهخدا

طبسی

(طَ بَ)

منسوب به طبس که شهری است بین نیشابور و اصفهان و کرمان. (سمعانی ورق 367 ب)

لغت نامه دهخدا

طبسی

(طَ بَ)

احمد بن محمد بن ابراهیم طبسی تاجر، مکنی به ابونصر نزیل نیشابور. حاکم ابوعبدالله حافظ گوید: وی از ابوقریش محمد بن جمعه بن خلف قهستانی و جزوی روایت کرده است و گمان میکنم در نیشابور درگذشته است. (از انساب سمعانی برگ 367 الف)
محمد بن محمد طبسی و مکنی به ابوجعفر. نزیل جرجان. وی کتاب المجروحین را از ابوحاتم محمد بن حبان بستی روایت کرده است و ابومسعود بحلی حافظ از وی روایت دارد. (انساب سمعانی برگ 367)

لغت نامه دهخدا

طبرس

(طَ رِ)

معرب تفرش. سیدحسین بن سیدرضای بروجردی، معاصر شیخ مرتضی انصاری و صاحب جواهر در رجال منظوم خود گوید:
و المصطفی الجلیل حبر الطبرسی
ذوالنقد عاصرالتقی المجلسی.
الامام السعید، ابوعلی الفضل بن الحسین الطبرسی. طبرس منزلی است میان قاشان و اصفهان. (تاریخ بیهق ص 242). رجوع به طبرسی شود

لغت نامه دهخدا

طبرس

(طَ رَ / طَ رِ)

نیک دروغگوی. (منتهی الارب) (آنندراج). دروغگو. (منتخب اللغات)

لغت نامه دهخدا

خبیس

(خَ)

ظریف. خوش طبع. (از آنندراج) (غیاث اللغات)

لغت نامه دهخدا

طبیه

(طَ بی یَ)

کار عظیم و سخت. طبواء. (منتهی الارب) (آنندراج)