معنی طأمنه - جستجوی لغت در جدول جو

طأمنه

لغت نامه دهخدا

ایمنه

(دخترانه)

آمنه

فرهنگ نامهای ایرانی

دامنه

دامن و کنارۀ چیزی، دامن مانند، حاشیه، کناره، در علم جغرافیا قسمت شیب دار کوه، پایین کوه

فرهنگ فارسی عمید

ازمنه

زمان ها، وقت ها، هنگام ها، روزگارها، عصرها، کنایه از اجل ها، مرگ ها، جمع واژۀ زمان

فرهنگ فارسی عمید

طاحنه

طاحن، کنایه از دندان آسیا، دندان های عقب دهان که دارای تاج پهن و ناهموار است، نوع کوچک آن دارای یک ریشه است و بزرگ آن دو یا سه ریشه دارد و تعداد آن ها در هر فک ده عدد است، نوع بزرگ آن را دندان کرسی هم می گویند، دندان آسیاب، ضرس، طواحن

طاحن، کنایه از دَندانِ آسیا، دندان های عقب دهان که دارای تاج پهن و ناهموار است، نوع کوچک آن دارای یک ریشه است و بزرگ آن دو یا سه ریشه دارد و تعداد آن ها در هر فک ده عدد است، نوع بزرگ آن را دندان کرسی هم می گویند، دَندانِ آسیاب، ضِرس، طَواحِن

فرهنگ فارسی عمید

ثامنه

ثامن، هشتم، هشتمین

فرهنگ فارسی عمید

طامعه

طمع کاری

فرهنگ فارسی عمید

طاحونه

آسیا، دستگاهی که به وسیلۀ آن غلات را آرد کنند، جایی که غلات را آرد می کنند، طاحون

فرهنگ فارسی عمید

نأمله

(عَ ظَ یَ)

رفتار بندی و رفتن آن. (منتهی الارب). رفتن مردی که مقید و دربند است یا رفتن به شیوۀ کسی که دربند است: نأمل المقید نأمله، مشی، و یقال: نأمل الرجل، اذا مشی مشیه المقید. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مطامنه

(ضَ عَ)

پشت را پست و برابر کردن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مؤمنه

(مُءْ مِ نَ)

مؤمنه. مؤنث مؤمن. تأنیث مؤمن. (یادداشت مؤلف). زن گرویده به خدای تعالی. ج، مؤمنات. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مؤمنه

(مُءْ مِ نَ / نِ)

مؤمنه. زن گرویده به خدای تعالی. (یادداشت مؤلف). زنی که به خدای و رسول ایمان آورده باشد:
در دعای مؤمنین و مؤمناتی زآنکه هست
زیر بارت گردن هر مؤمن و هر مؤمنه.
منوچهری.
تا دامن قیامت از توالد و تناسل ایشان مؤمن و مؤمنه می زاید. (کلیله و دمنه).
بود آن زن پاکدین و مؤمنه
سجدۀ آن بت نکرد آن موقنه.
مولوی.
و رجوع به مؤمن شود

لغت نامه دهخدا

مأموه

(مَءْ)

بی عقل. (منتهی الارب). بی عقل و بی خرد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

طمأنه

(حَ صَ)

فروداشتن. (زوزنی) : طمأن ظهره، پست و برابر نمود پشت را، طمأن من الامر، آرامید از کار. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

طاحونه

(نَ)

قریه ای است واقع در نیم فرسنگی میانۀ جنوب و مشرق شهر خفر. (فارسنامۀ ناصری)

لغت نامه دهخدا

طاحونه

(نَ)

آسیا. و طاحون نیز آمده. (آنندراج) (منتهی الارب) (غیاث از شرح نصاب) ، آس آب (آسیائی که به آب گردد). (مهذب الاسماء). آسیای آبی. رحی . آسیا. ناعور، دست آس. (دهار). ج، طواحین

لغت نامه دهخدا

تأمیه

(اِ)

کنیزک گردانیدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). تأمیۀ جاریه، امه قرار دادن آنرا. (از اقرب الموارد) (از قطر المحیط)

لغت نامه دهخدا

بأذنه

(اِ)

فروتنی کردن، بمجاز، زادن. بار نهادن. وضع حمل، افتادن میوۀ رسیده از درخت. تسخیل: سخلت النحله، بیفکند بار را. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مأذنه

(مَءْ ذَ نَ)

جای اذان و منار و عوام مئذنه گویند. (ناظم الاطباء). گلدسته. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مئذنه و مأذنه گوی شود، صومعه. (ناظم الاطباء). و رجوع به مئذنه شود

لغت نامه دهخدا