معنی ضج در لغت نامه دهخدا

بانگ و فریاد کردن. بانگ کردن. (زوزنی). آواز کردن و نالیدن و فریاد کردن ازبیم، یا عام است. (آنندراج). ضجیج. (منتهی الارب)

معنی ضج - جستجوی لغت در جدول جو

ضج

لغت نامه دهخدا

ضج

فرهنگ لغت هوشیار

ضجیج

ناله و فریاد کردن از ترس

فرهنگ فارسی عمید

ضجر

دلتنگی، بی قراری، بی آرامی

فرهنگ فارسی عمید

ضجر

دلتنگ، بی قرار، بی آرام، عصبانی

فرهنگ فارسی عمید

ضجور

بسیار دلتنگ، ملول، آزرده، بی قرار

فرهنگ فارسی عمید

ضجیعه

مؤنث واژۀ ضجیع، هم خوابه، هم بستر

فرهنگ فارسی عمید

ضجرت

اندوه، ملال، دل تنگی، تنگدلی، بی آرامی، عصبانیت

فرهنگ فارسی عمید

ضجه

ناله وزاری، شیون، فریاد و غوغای مردم، بانگ و فریاد

فرهنگ فارسی عمید

ضجیع

هم خوابه، هم بستر

فرهنگ فارسی عمید

ضجوع

(ضَ)

رحبه ای است مر بنی ابی بکر بن کلاب را، و گویند موضعی است بنی اسد را، و نیز گفته اند رودباری است. (معجم البلدان)
پشتۀ معروفی است. سکونی گوید: آبی است و میان آن و سلمان سه میل فاصله است. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

ضجیعه

(ضَ عَ)

تأنیث ضجیع

لغت نامه دهخدا

ضجوع

(ضَ)

مشکی که از گرانی آن بردارنده میل کند و راست نتواند رفت. (منتخب اللغات). مشک گران که باعث گرانی مستقی را کژ گرداند، دلو گشاده. (منتهی الارب). دلو فراخ. (منتخب اللغات) (منتهی الارب) ، زن مخالف شوهر. (منتخب اللغات) ، مرد سست عقل و رأی. (منتهی الارب). ضعیف رای، ابر آهسته رو از بسیاری آب. (منتخب اللغات). ابر آهسته رو جهت گرانی و کثرت آب، ناقه که بگوشه و ناحیه چرا کند. (منتهی الارب). شتر ماده که بکنار می چرد. (منتخب اللغات). اشتر که بر کنارۀ آب و گیاه چرا کند. (مهذب الاسماء) ، چاه فراخ جوانب. (منتهی الارب)

مَشکی که از گرانی آن بردارنده میل کند و راست نتواند رفت. (منتخب اللغات). مشک گران که باعث گرانی مستقی را کژ گرداند، دلو گشاده. (منتهی الارب). دلو فراخ. (منتخب اللغات) (منتهی الارب) ، زن مخالف شوهر. (منتخب اللغات) ، مرد سست عقل و رأی. (منتهی الارب). ضعیف رای، ابر آهسته رو از بسیاری آب. (منتخب اللغات). ابر آهسته رو جهت گرانی و کثرت آب، ناقه که بگوشه و ناحیه چرا کند. (منتهی الارب). شتر ماده که بکنار می چرد. (منتخب اللغات). اشتر که بر کنارۀ آب و گیاه چرا کند. (مهذب الاسماء) ، چاه فراخ جوانب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ضجیع

(ضَ)

همخوابه. (منتهی الارب). هم بستر. (مهذب الاسماء) (دهار). برخوابه. کمیع: هزاروسیصد مرد بر آن صحراء ضجیع تراب و اکیل نسر و غراب گردانیدند. (ترجمه تاریخ یمینی ص 266).
یاد آور ز آن ضجیع و زآن فراش
تا بدین حد بیوفا و مر مباش.
مولوی

لغت نامه دهخدا

ضجه

(ضَجْ جَ)

بانگ و فریاد مردم. (منتهی الارب). بانگ. فریاد. ناله. غوغا. شیون. خروش. فغان. ضج ّ. ضجیج

لغت نامه دهخدا