معنی سلاحدار در لغت نامه دهخدا

آنکه سلاح بتحویل و بعهدۀ او باشد. (آنندراج)، سلاح بردار و کسی که ساز جنگ با خودبرداشته باشد. (ناظم الاطباء) : و بدر حاجب سرای با سلاحداران گردبرگرد ایستاده. (تاریخ بیهقی). هشت غلام را از نزدیکتر غلامان هارون بفریفته اند چون سلاحدار و چتردار و علمدار. (تاریخ بیهقی). درمیان سلاحداران مرو و منشین. (منتخب قابوسنامه). و تبع و حشم و مفردان و سلاحداران. (ترجمه محاسن اصفهان ص 50)

معنی سلاحدار در فرهنگ لغت هوشیار

زنوان زینه بان زنومند زینه مند کسی که ساز جنگ را با خود دارد مسلح

معنی سلاحدار - جستجوی لغت در جدول جو

سلاحدار

لغت نامه دهخدا

سلاحدار

فرهنگ لغت هوشیار

سال دار

سالمند، سال دیده، پیر

فرهنگ فارسی عمید

سرایدار

نگهبان سرا، دربان

فرهنگ فارسی عمید

سلاح دار

کسی که سلاح با خود دارد، دارندۀ سلاح، حامل سلاح، سلاحی

فرهنگ فارسی عمید

سلاحشور

سلحشور، مرد جنگلی و دلیر و دارای سلاح

فرهنگ فارسی عمید

سلاحداری

(سِ)

اسلحه داری. نگاهداری اسلحه: هریک مردی را از خویشان خویش اختیار کنند که بسلاحداری بباید. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 67).
زهره دهدش بجام یاری
مریخ کند سلاحداری.
نظامی

لغت نامه دهخدا

سلحدار

(نَ / نِ)

آنکه سلاح بتحویل او باشد. (بهار عجم) (آنندراج). مخفف سلاحدار:
شحنۀ میدان پنجم تا سلحدار تو شد
زخم او بر جسم جانی نه که جانی آمده است.
سنایی.
بلای خمار است در عیش مل
سلحدار خار است با شاه گل.
سعدی.
تا جهان بوده ست فراشان گل
از سلحداران خار آزرده اند.
سعدی

لغت نامه دهخدا