معنی دوستاری در لغت نامه دهخدا

صفت و حالت دوستار. دوستداری. دوستی. یاری. محبت و مهرورزی و مهربانی. رفاقت و خیرخواهی و خواهانی. (از یادداشت مؤلف) :، همیشه بنده و دوستار بوده است خداوند را و به سبب این دوستاری بلاها دیده است (حصیری. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 166).، دانی که ز دوستاری خویش، باشد دل دوستان بداندیش.، نظامی.، رجوع به دوستار و دوستدار شود

معنی دوستاری در فرهنگ لغت هوشیار

یاری رفاقت دوستداری

معنی دوستاری - جستجوی لغت در جدول جو

Q: معنی دوستاری در فرهنگ لغت هوشیار

یاری رفاقت دوستداری

دوستاری

لغت نامه دهخدا

دوستاری

فرهنگ لغت هوشیار

دوستعلی

(پسرانه)

دوست (فارسی) + علی (عربی) دوستدار علی

فرهنگ نامهای ایرانی

دوستدار

دوست دارنده، یار مهربان

فرهنگ فارسی عمید

دوستار

دوستدار، دوست دارنده، یار مهربان

فرهنگ فارسی عمید

دستاری

(دَ)

گویا جامه ای بوده که از وی دستار می کردند. (یادداشت مرحوم دهخدا). چیزی که از در دستار و برای ترتیب دادن دستار و عمامه باشد: از وی (از بم کرمان) کرباس و جامه و دستاری و خرمای خیزد. (حدود العالم)، که دستار بر سر بندد و دارد. دارای دستار. نظیر عمامه ای و کلاهی

لغت نامه دهخدا

دوستار

(شَ خوَرْ / خُرْ دَ / دِ)

دوستدار. (آنندراج). دوست دارنده و دوست و رفیق و خیرخواه از روی محبت و عشق. (از ناظم الاطباء). مخفّف دوستدار و آن خود مخفف دوست دارنده است. آنکه دوست دارد. محب. طرفدار. خواهان. سابقاً در مکاتبات با سفارتخانه ها بجای بنده و ارادتمند دوستار می نوشتند. (از یادداشت مؤلف) :
هر آن کس که باشد مرا دوستار
چنانم من او را چو پروردگار.
فردوسی.
هراسان بود مردم سخت کار
که او را نباشد کسی دوستار.
فردوسی.
به ایران بسی دوستارش بود
چو خاقان یکی خویش و یارش بود.
فردوسی.
همواره دوستار کم آزاری و کرم
خیره نیند خلق جهان دوستار او.
فرخی.
من ترا مانم بعینه تو مرا مانی درست
دشمن خویشیم هر دودوستار انجمن.
منوچهری.
من دوست باشم دوستاران او را خلیفه را . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 315). همیشه بنده و دوستار یگانه بوده است خداوند را. (حصیری) . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 166).
چون بدین اندر محمد را بباشی دوستار
رسمها بوجهل وار اندر جهالت چیست پس.
ناصرخسرو.
از امت سزای بزرگی و فخر
کسی نیست جز دوستار علی.
ناصرخسرو.
من دوستار خویش گمان بردمت همی
جز تو نبود یار به بحر وبه بر مرا.
ناصرخسرو.
کجا آنکه من دوستارش بدم
همه ساله در بند کارش بدم.
نظامی.
اگر خصم جان تو عاقل بود
به از دوستاری که غافل بود.
ستایش سرایان نه یار تو اند
ملامت کنان دوستار تواند.
سعدی (از امثال و حکم).
رجوع به دوستدار شود،
{{نام مرکّب مفهومی}} آنکه او را دوست دارند. محبوب. حبیب. (یادداشت مؤلف) :
عفریت دوستار تو و دستیار تست
جبریل دستیار من و دوستار من.
ناصرخسرو

دوستدار. (آنندراج). دوست دارنده و دوست و رفیق و خیرخواه از روی محبت و عشق. (از ناظم الاطباء). مخفّف دوستدار و آن خود مخفف دوست دارنده است. آنکه دوست دارد. محب. طرفدار. خواهان. سابقاً در مکاتبات با سفارتخانه ها بجای بنده و ارادتمند دوستار می نوشتند. (از یادداشت مؤلف) :
هر آن کس که باشد مرا دوستار
چنانم من او را چو پروردگار.
فردوسی.
هراسان بود مردم سخت کار
که او را نباشد کسی دوستار.
فردوسی.
به ایران بسی دوستارش بود
چو خاقان یکی خویش و یارش بود.
فردوسی.
همواره دوستار کم آزاری و کرم
خیره نیند خلق جهان دوستار او.
فرخی.
من ترا مانم بعینه تو مرا مانی درست
دشمن خویشیم هر دودوستار انجمن.
منوچهری.
من دوست باشم دوستاران او را خلیفه را . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 315). همیشه بنده و دوستار یگانه بوده است خداوند را. (حصیری) . (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 166).
چون بدین اندر محمد را بباشی دوستار
رسمها بوجهل وار اندر جهالت چیست پس.
ناصرخسرو.
از امت سزای بزرگی و فخر
کسی نیست جز دوستار علی.
ناصرخسرو.
من دوستار خویش گمان بردمت همی
جز تو نبود یار به بحر وبه بر مرا.
ناصرخسرو.
کجا آنکه من دوستارش بدم
همه ساله در بند کارش بُدم.
نظامی.
اگر خصم جان تو عاقل بود
به از دوستاری که غافل بود.
ستایش سرایان نه یار تو اند
ملامت کنان دوستار تواند.
سعدی (از امثال و حکم).
رجوع به دوستدار شود،
{{نامِ مُرَکَّبِ مَفهومی}} آنکه او را دوست دارند. محبوب. حبیب. (یادداشت مؤلف) :
عفریت دوستار تو و دستیار تست
جبریل دستیار من و دوستار من.
ناصرخسرو

لغت نامه دهخدا

دوساری

(دُ)

دهی است از دهستان سبزواران بخش مرکزی شهرستان جیرفت. 945 تن سکنه. آب آن از قنات تأمین می شود. راه آن فرعی. در قدیم مهمتر از حال و مرکزجیرفت بوده است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8)

لغت نامه دهخدا

دوستاخی

محبوس، مسجون، زندانی، بندی، (یادداشت مؤلف)، رجوع به دوستاخ شود

لغت نامه دهخدا

دوستاقی

دوستاغی، دوستاخی، زندانی، محبوس، مسجون، بندی، حبسی، (یادداشت مؤلف)، رجوع به دوستاق شود

لغت نامه دهخدا

دوستانی

مهربان و شفیق و مشفق، (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

دوستداری

محبت و مودت و دوستی و مهربانی، (ناظم الاطباء)، ولاء، ولاءه، (منتهی الارب)، حب، ود، محبت، (یادداشت مؤلف) : و از همه ملوک اطراف بزرگتر است به پادشایی و ... دوستداری دانش، (حدود العالم)،
بدان دوستداری و آن راستی
چرا جست جانش ره کاستی،
فردوسی،
به خنده به شیرین چنین گفت شاه
کز این زن جز از دوستداری مخواه،
فردوسی،
بنمای دوستداری بفزای خواستاری
زیرا که خواستاری باشد ز دوستداری،
منوچهری،
بدین سختی چه باید مهرکاری
بدین سختی چه باید دوستداری،
(ویس و رامین)،
وفا کردند و از بندگی و دوستداری هیچ باقی نماندند، (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 40)، گفت: حاجب آن کرد که از خیر و دوستداری وی چشم داشتم، (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 46)، در روزگار پدرم رنجها بسیار کشیدی در هوا و دوستداری ما، (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 46)،
ما را تو به هر صفت که داری
دل کم نکند ز دوستداری،
(از سندبادنامه ص 91)،
چنین آید ز یاران شرط یاری
همین باشد نشان دوستداری،
نظامی،
ز گنج افشانی و گوهرنثاری
به جای آورد رسم دوستداری،
نظامی،
آن یار که عهد دوستداری بشکست
می رفت و منش گرفته دامن در دست،
سعدی،
زد نعره که این نه دوستداری است
آزردن دوستان نه یاری است،
امیرخسرو (از امثال و حکم)،
رجوع به دوستدار و دوست داشتن شود،
- دوستداری کردن، محبت و مهربانی نمودن:
که تا تو همی دوستداری کنی
به هر کار و هر جای یاری کنی،
فردوسی

لغت نامه دهخدا

خواستاری

طلب خواست، طلب زناشویی خواستگاری

معنی دوستاری - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما