معنی دلوق در لغت نامه دهخدا

اسب استوارخلقت سخت دونده که به یکباره و بناگاه برسد. ج، دُلُق. (منتهی الارب). واحد دلق، و آن اسبانی هستند که پی درپی وپشت سرهم خارج شوند. (از اقرب الموارد)، شتر مادۀ دندان ریخته از پیری. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). ج، دُلُق. (اقرب الموارد)، سیف دلوق، شمشیر که به آسانی از نیام برآید. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). دالق. رجوع به دالق شود، حملۀ شدید. (از اقرب الموارد)

معنی دلوق در لغت نامه دهخدا

شمشیر از نیام بیرون آمدن. (المصادر زوزنی). خارج شدن شمشیر از نیام به خودی خود، بدون آنکه آنرا بیرون کشند. (از اقرب الموارد). دلق. رجوع به دلق شود، شمشیر از نیام بیرون کشیدن. (المصادر زوزنی)، خارج شدن اسبان در پی هم، و دراین صورت آنها را دُلق گویند. (از اقرب الموارد)

معنی دلوق در فرهنگ لغت هوشیار

سخت تاراج سخت، دندانریخته اشتر پیر

معنی دلوق - جستجوی لغت در جدول جو

دلوق(دَ)

لغت نامه دهخدا

دلوق(تَ)

لغت نامه دهخدا

دلوق

فرهنگ لغت هوشیار

خلوق

ماده ای خوش بو که قسمت عمدۀ آن زعفران بود

فرهنگ فارسی عمید

دلوک

مایل شدن آفتاب به سمت مغرب

فرهنگ فارسی عمید

حلوق

حلق ها، گلو ها، نای ها، جمع واژۀ حلق

فرهنگ فارسی عمید

فلوق

(فَ)

شیر خفته و دفزک شده. (منتهی الارب) : لبن فلوق، ای متجبن. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فلوق

(فُ)

جمع واژۀ فلق. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

زلوق

(زَ)

شتر مادۀ تیزرفتار. رجوع به زلوخ شود، عقبۀ دور و دراز. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به زلوج شود

لغت نامه دهخدا

دفوق

(تَ لُ)

دفق است در تمام معانی. (ازاقرب الموارد) (از منتهی الارب). رجوع به دفق شود

لغت نامه دهخدا

دفوق

(دَ)

اسب مادۀ نیکورفتار شتابرو. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). دفقه. و رجوع به دفقه شود

لغت نامه دهخدا

دقوق

(دَ)

دارویی است که برای چشم کوفته شود. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

الوق

(اَلْ وَ)

احمق. (اقرب الموارد). گول

لغت نامه دهخدا

خلوق

(خَ)

نوعی از بوی خوش که خلاق نیز گویند. (ناظم الاطباء). قسمی بوی خوش که قسمت اعظم آن زعفران است و رنگ آن مایل بسرخی یا زردی است. (یادداشت بخط مؤلف) :
چون دیگر روز بود ملک عدی را بخواند بیامد و پیش ملک بنشست و از او بوی خلوق همی آمد و عرب را رسم عروسی آن بودی که خلوق بر خود کردندی. این زن عدی را خلوق برکردگفت: این بوی خلوق چیست ؟ عدی گفت: عروسی کردم. (ترجمه طبری بلعمی).
بفرمود تا بردمیدند بوق
بیاورد پس طشت های خلوق.
فردوسی.
بزرگان همه راه با کوس و بوق
فشانان به طشت آب مشک و خلوق.
اسدی.
- خلوق مکی، نوعی خلوق است که از مکه آرند

لغت نامه دهخدا

حلوق

(حُ)

جمع واژۀ حلق. (دهار) (آنندراج). رجوع به حلق شود.
- حلوق الارض، آب راهه های زمین و وادی ها و جاهای سنگ آن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

بلوق

(اِ طِ)

شتافتن.

لغت نامه دهخدا

بلوق

(بَلْ لو)

زمینی که هیچ نرویاند. (منتهی الارب). مفازه، و یا قطعه زمینی که هیچ نباتی نرویاند. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب)