معنی دربحه - جستجوی لغت در جدول جو

مؤنث درب، حریص. گویند: عقاب دربه علی الصید، عقاب حریص و دلیر بر شکار. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، زن عاقل و خردمند، زن حاذق و ماهر در صنعت خویش. (از اقرب الموارد). و رجوع به درب شود

لغت نامه دهخدا

دربه

(دَبَ / بِ)

پارچه و پینه که بر جامه دوزند. (برهان). پینه و درپی و پاره ای که بر جامه جز آن دوزند. (ناظم الاطباء). درپه. درپی. وصله. رقعه:
زبس دربه که زد بر خرقۀ خویش
ز سنگینی بدی هفتاد من بیش.
شمس کوتوالی.
رجوع به درپه و در پی شود

لغت نامه دهخدا

دربه

(دُ بَ)

عادت و خوی و دلیری بر حرب و هر کار. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، کوهان گاو بداصل. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

درحه

(دَ رِ حَ)

مؤنث درح: ناقه درحه، ناقۀ پیر. (از منتهی الارب). رجوع به درح شود

لغت نامه دهخدا

دلبحه

(تَ فَجْ جُ)

خم و پست کردن پشت خود را. (از منتهی الارب). منحنی کردن پشت را و بزیر انداختن سر را. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

کربحه

(رَ)

بر زمین افکندن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) ، کراز بستن. (منتهی الارب). بستن کراز جهت کندن و هموار کردن زمین. (ناظم الاطباء) ، نوعی از دویدن کم از کردحه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

دربچه

(دَ چَ / دَ بَ چَ / چِ)

مصغر درب. دریچه. در کوچک. (آنندراج). در خرد. درچه:
روز و شب دربچۀ مشرق و مغرب باز است
ورنه از تنگی این خانه نفس می گیرد.
ملاطغرا (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

دربخه

(تَ غَ غُ)

تن دادن کبوتر ذکر خود را و رام گردیدن برای سفاد. (از منتهی الارب) ، پست و خم کردن مرد پشت خود را. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، خوار گردیدن. (از منتهی الارب). دربحه

لغت نامه دهخدا

دربصه

(تَ غَرْ رُ)

خاموش ماندن از ترس. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

دربله

(تَ غِرْ رَ)

نواختن دهل. (از منتهی الارب). زدن طبل را. (از اقرب الموارد) ، نوعی از رفتار. (منتهی الارب). نوعی از مشی و راه رفتن. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

دردحه

(دِ دِ حَ)

زنی که طول و عرض او برابر باشد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، شترانی که بسبب سالخوردگی دندانهای آنها خورده شده به حنک چسبیده باشد. (از اقرب الموارد). و رجوع به دردح شود

لغت نامه دهخدا

درباه

(تَ غَرْ رُ)

انداختن کسی را. (از منتهی الارب). کسی را در کریهه و بلا افکندن. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

دربه

(تَ)

خوی کردن. (المصادر زوزنی) (تاج المصادر بیهقی). خوگر شدی به چیزی. (از منتهی الارب). معتاد شدن. (از اقرب الموارد) ، حریص گشتن. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). درب. و رجوع به درب شود

لغت نامه دهخدا